Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πόσο μετράει μια ανθρώπινη ζωή;

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Η είδη­ση ήρθε την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα από τη γει­το­νι­κή Ιτα­λία και αφο­ρά τη δολο­φο­νι­κή επί­θε­ση στους εργά­τες της εται­ρεί­ας κού­ριερ GLS/SEAM, στην Πια­τσέν­τσα, που περι­φρου­ρού­σαν την απερ­γία τους (ενά­ντια στις προ­ω­θού­με­νες ελα­στι­κές σχέ­σεις εργα­σί­ας) από ένα φορ­τη­γό που έπε­σε πάνω τους, κατό­πιν εντο­λής της εργο­δο­σί­ας. Νεκρός έπε­σε ο Αιγύ­πτιος εργά­της Abd Elsalam Ahmed Eldanf, μέλος του ταξι­κού συν­δι­κά­του USB της Ιτα­λί­ας και πατέ­ρας πέντε παι­διών, σε ένα έγκλη­μα που θυμί­ζει πολύ την περί­πτω­ση της δικής μας Σωτη­ρί­ας Βασιλακοπούλου.
Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα δε λένε; Τι άλλα νέα από την περι­βό­η­τη “Συμ­μα­χία του Νότου”;

Πώς νιώ­θουν άρα­γε σχε­τι­κά με αυτό, όσοι κατα­δι­κά­ζουν γενι­κά τη βία από όπου και αν προ­έρ­χε­ται; Ή μήπως ήταν θέμα ατυ­χί­ας, όπου φταί­ει η κακιά στιγ­μή και το κακό το ριζι­κό μας; Άρα­γε το περι­στα­τι­κό να κατα­χω­ρεί­ται στο New Speak των κυρί­αρ­χων ως… απερ­για­κό ατύ­χη­μα ‑κατά τον όρο “εργα­τι­κό ατύ­χη­μα, που κρύ­βει τα ελλι­πή μέσα προ­στα­σί­ας και τις δολο­φο­νί­ες των εργα­τών στους χώρους δουλειάς;

Τι αξία έχει τελι­κά η ανθρώ­πι­νη ζωή στο σύστη­μα της γενι­κευ­μέ­νης εκμε­τάλ­λευ­σης, όπου δια­τι­μά­ται ανά­λο­γα με το χρώ­μα του δέρ­μα­τος και την τσέ­πη του καθε­νός και όπου οι πρό­σφυ­γες αντι­με­τω­πί­ζο­νται χει­ρό­τε­ρα από ζώα; Πόση αξία έχει μια ζωή σε ένα σύστη­μα που την υπο­βι­βά­ζει στο επί­πε­δο της επι­βί­ω­σης; Που τρέ­φε­ται σαν βρι­κό­λα­κας απ’ το αίμα και τον πόλε­μο, χωρίς να λογα­ριά­ζει την ειρή­νη και τις ζωές των αμά­χων; Όπου τα κέρ­δη της επι­χεί­ρη­σης απαι­τούν να γίνουν λάστι­χο οι εργά­τες κι οι σχέ­σεις εργα­σί­ας τους;

Αυτό που προ­τάσ­σε­ται τελι­κά ως υπέρ­τα­τη αξία από τους κον­δυ­λο­φό­ρους του συστή­μα­τος, δεν είναι η ζωή αλλά η ζωού­λα ενός “φιλή­συ­χου νοι­κο­κυ­ραί­ου” που τρέ­μει μη χάσει τη θεσού­λα και τη μίζε­ρη ζαχα­ρέ­νια του. Που δεν αντι­δρά και σκύ­βει το κεφά­λι του (για να τον βρει γεμά­τα η γκι­λο­τί­να) ή ακό­μα χει­ρό­τε­ρα, το χώνει στο χώμα και κάνει πως δε βλέ­πει τι γίνε­ται γύρω του.

Τιμή στα ταξι­κά μας αδέρ­φια που πέφτουν αγω­νι­ζό­με­να, όπως ο Αιγύ­πτιος απερ­γός στην Ιτα­λία. Και χρέ­ος δικό μας να μην αφή­σου­με τη μνή­μη τους να σβή­σει, συνε­χί­ζο­ντας τον κοι­νό μας αγώ­να, ως την τελι­κή του δικαίωση.

Μπο­ρεί­τε επί­σης να δια­βά­σε­τε την ανα­κοί­νω­ση-καταγ­γε­λία του ΠΑΜΕ, καθώς και την ανα­κοί­νω­ση της ΠΣΟ για τη δολο­φο­νία του Αιγύ­πτιου εργάτη.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο