Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Raging Bull — Οργισμένος ταύρος -|Φωτο-Video

Robert De Niro Raging Bull 1

Σαν σήμε­ρα 1η Απρί­λη 1981 ήρθε και στην Ελλά­δα (πρώ­τη κυκλο­φο­ρία στην Αμε­ρι­κή — New York City Νοε-1980) μια μεγά­λη ται­νία παρα­φρά­ζο­ντας ως συνή­θως τον πρω­τό­τυ­πο τίτλο σε «Οργι­σμέ­νο Είδω­λο» ‑αντί «ταύ­ρος» (εν υαλο­πω­λείω;), βασι­σμέ­νη στην ιστο­ρία του μπο­ξέρ μεσαί­ων βαρών Giacobbe “JakeLaMotta (1922–2017), με το παρα­τσού­κλι «Bronx Bull» ή «Raging Bull».

Ο LaMotta δεν έγι­νε γνω­στός ως ιδιαί­τε­ρα μεγά­λος puncher, αλλά κυρί­ως για­τί ήταν ανθε­κτι­κός στο ξύλο και παρά τις υπο­δεί­ξεις των φίλων του, των διαι­τη­τών και –κατά τα λεγό­με­να, των τότε παροι­κού­ντων την Ιερου­σα­λήμ, κυνη­γού­σε χωρίς έλε­ος τους αντι­πά­λους με ιαχές μέσα στο ρινγκ, ρίχνο­ντας και μπου­νιές στον αέρα, αφή­νο­ντας επο­χή ως «swarmer» (συνε­χές πρε­σά­ρι­σμα, ακό­μη κι όταν δε χρειά­ζε­ται)  και «slugger» (χωρίς φινέτσα).
Για όσους δεν έχουν σχέ­ση με το άθλη­μα περισ­σό­τε­ρα εδώ.
Πάντως σε λιγό­τε­ρο από 13 χρό­νια (1941–1954) έδω­σε 106 αγώ­νες (κέρ­δι­σε τους 83 –απ αυτούς 30 με νοκ άουτ, έχα­σε 19)

Η ται­νία (διάρ­κειας 129λ) εξαί­σια γυρι­σμέ­νη –πέρα από το στό­ρι ανα­δει­κνύ­ει το χαρα­κτή­ρα του πρω­τα­γω­νι­στή  με την αυτο­κα­τα­στρο­φι­κή συμπε­ρι­φο­ρά, την υπέρ­με­τρη οργή, και τη σεξουα­λι­κή ζήλεια που κατέ­στρε­ψε τη σχέ­ση του με τη γυναί­κα του και απο­ξε­νώ­θη­κε από την οικο­γέ­νεια, τη σχέ­ση του με τη μαφία (που «από πάντα» έλεγ­χε το άθλημα).

  • Σκη­νο­θε­σία Martin Scorsese
  • Παρα­γω­γή Irwin Winkler + Robert Chartoff
  • Σενά­ριο Paul Schrader+Mardik Martin
  • Πρω­τα­γω­νι­στές Robert De Niro (LaMotta — Όσκαρ Α’ Ανδρι­κού Ρόλου), Cathy Moriarty (η γυναί­κα του Βίκυ), Joe Pesci (αδελ­φός του) κά

Οι κρι­τι­κές δεν ήταν αρχι­κά τόσο καλές: μετα­ξύ άλλων κατα­κρί­θη­κε το συγκε­κρι­μέ­νο βίαιο ύφος ‑που ήταν στον αντί­πο­δα του επι­θε­ω­ρη­τή Κάλαχαν.
Αργό­τε­ρα –μετά τις βρα­βεύ­σεις και τη μεγά­λη εισπρα­κτι­κή επι­τυ­χία χαρα­κτη­ρί­στη­κε αρχι­κά «ως την καλύ­τε­ρη της δεκα­ε­τί­ας του ’80», μετά «το μεγα­λύ­τε­ρο αρι­στούρ­γη­μα του Σκορ­σέ­ζε», το 1990 η Βιβλιο­θή­κη του Κογκρέ­σου την ανέ­δει­ξε ως «πολι­τι­στι­κά, αισθη­τι­κά και ιστο­ρι­κά σημα­ντι­κή» κλπ.

Η ται­νία προ­τά­θη­κε για 8 όσκαρ (ο Ντε Νίρο βρα­βεύ­τη­κε με το Α’ ανδρι­κού ρόλου –παρου­σία του 60χρονου LaMotta), μετα­ξύ αυτών καλύ­τε­ρης ται­νί­ας (το έχα­σε από το «συνη­θι­σμέ­νοι άνθρω­ποι -Ordinary People του  Ρέντ­φορντ, που πήρε εκεί­νη τη χρο­νιά 4) ενώ η απο­νο­μή του όσκαρ καλύ­τε­ρου μοντάζ ξεκί­νη­σε η μόνι­μη συνερ­γα­σία του Σκορ­σέ­ζε με τη σπου­δαία Θέλ­μα Σκουν­μά­κερ (Thelma | Colbert |Schoonmaker συνερ­γά­τι­δα –μετα­ξύ άλλων των François Truffaut, Jean-Luc Godard Federico Fellini κλπ που είχε ξεκι­νή­σει με το «I Call First» ‑1967)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο