Επιμέλεια: ofisofi //
Όσοι είχαμε μικρά παιδιά θυμόμαστε με πίκρα τη θλιβερή διαδικασία να τα πάρουν σε ένα βρεφικό ή παιδικό σταθμό, γεγονός που αποδεικνυόταν τις περισσότερες φορές ατελείωτος Γολγοθάς. Οι βρεφικοί και οι παιδικοί σταθμοί στην Ελλάδα δεν αποτελούσαν πάντα αυτονόητο δικαίωμα και ό,τι ίσχυσε ήταν αποτέλεσμα πολλών αγώνων του γυναικείου και συνδικαλιστικού κινήματος.
Αν παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης σήμερα θα παρατηρήσει το συνεχές πισωγύρισμα. Με τις πολιτικές που εφαρμόζονται χιλιάδες γονείς και κυρίως οι εργαζόμενες γυναίκες βρίσκονται σε κατάσταση πανικού γιατί αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα τι να κάνουν τα παιδιά τους.
Η κανονική λειτουργία των δημόσιων βρεφικών και παιδικών σταθμών με επαρκές και εκπαιδευμένο προσωπικό σε κατάλληλα κτίρια είναι κοινωνική ανάγκη, γιατί δεν αφορά μόνο τη φύλαξη των βρεφών και των νηπίων αλλά αποτελεί απαραίτητο στάδιο στην κοινωνικοποίηση και διαπαιδαγώγησή τους. Επομένως είναι πολύ σημαντικό να δοθεί η μεγαλύτερη δυνατή σημασία στη λειτουργία τους και να οδηγήσει τους γονείς σε δυναμικές διεκδικήσεις με αίτημα το χτίσιμο και τη λειτουργία βρεφικών και παιδικών σταθμών και τη στελέχωση των ήδη υπαρχόντων. Τίποτε δεν παρέχεται. Όλα απαιτούν συμμετοχή και σκληρούς αγώνες για να πραγματοποιηθούν.
Και ενώ σήμερα ακόμα συζητούμε για την αναγκαιότητα της προσχολικής εκπαίδευσης και της σωστής διαπαιδαγώγησης της προσχολικής ηλικίας, ήδη από το 1946, με το άρθρο της «Χτίστε παιδικούς σταθμούς» στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα, η μεγάλη παιδαγωγός Ρόζα Ιμβριώτη έθετε το ζήτημα αυτό σε μια εντελώς διαφορετική βάση, σε άλλες συνθήκες, με άλλα κριτήρια, άλλες απαιτήσεις , άλλους στόχους αλλά το ίδιο όνειρο. Την πρωτοπόρα οπτική της στα θέματα παιδείας και διαπαιδαγώγησης των παιδιών και των νέων την πλήρωσε με φυλάκιση και εξορία γιατί οι συντηρητικοί – αντιδραστικοί κύκλοι εξουσίας ήθελαν να σφραγίσουν το στόμα της και να φιμώσουν τη φωνή της. Το όνειρο της εξακολουθεί να παραμένει διεκδικήσιμο όνειρο ακόμα για τις σημερινές και τις μελλοντικές γενιές.
ΧΤΙΣΤΕ ΠΑΙΔΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ
Χρέος μας είναι η θύμηση των ηρωικών αντρών και γυναικών που έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά. Κι είναι χρέος μας να στήσουμε μνημεία αντάξια με τις θυσίες τους σε πόλεις και σε χωριά.
Μα τι λογής πρέπει να είναι αυτά τα μνημεία;
Αν θα θέλαμε να μη φύγουμε από την αλήθεια, κι’ αν θα θέλαμε να στήσουμε πραγματικά μνημεία, τότε θα έπρεπε να πυργώσουμε τις μηχανές του ολέθρου γυμνές στα πεδία της μάχης με όλη τη φρικιαστική τους σκληρότητα. Θα στήναμε μνημεία τότε όχι συμβολικά, όχι εξωραϊσμένα, όχι στυλιζαρισμένα. Τίποτα απ’ αυτά. Θα στήναμε ένα μνημείο βάναυσο, χτηνώδικο, μια αποτρόπαιη μηχανή ολέθρου, που περιμένει αχόρταγα τα ματωμένα θύματά της.
Μα είναι φυσικό ο λαός κι’ ο καθένας από μας να μη θέλει κάθε μέρα να βλέπει μπροστά του τις φρίκες του πολέμου, τις συμφορές του, την αθλιότητά του, τις αφροσύνες του.
Πρέπει λοιπόν σήμερα τα μνημεία που θα στήσουμε για να τιμήσουμε τους ήρωές μας να στρέφονται στο μέλλον, να δίνουν θάρρος να υπόσχονται, πρέπει να είναι μια προσταγή για το αύριο. Θα πρέπει τα μνημεία αυτά να δίνουν εγγύηση και να προάγουν την υγεία και την ύπαρξη του Έθνους. Τέτοια μνημεία δε μπορεί παρά να είναι εκείνα που θα εξασφαλίζουν στο λαό τη δυνατότητα και τη γεροσύνη να μπει ακμαίος στο στίβο των λαών, έτσι που να μπορέσει με τη σειρά του κι’ από τη θέση του να γίνει δημιουργικός παράγοντας μέσα στον ανθρώπινο πολιτισμό.
Πρέπει να είναι μνημείο που θα χύσει καθάριο και γερό αίμα στις φλέβες του λαού, φροντίζοντας για την υγεία τη σωματική και ψυχική των παιδιών του. Τέτοια μνημεία πρέπει να στήσουμε κι’ εμείς αντάξια με το νόημα της θυσίας που έκαναν οι ήρωές μας, άντρες και γυναίκες.
Ας μαζέψουμε χρήματα, δυνάμεις, ανθρώπους, σπίτια, γη, υλικά, εργαλεία για να στήσουμε σ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας παιδικούς και βρεφικούς σταθμούς. Κι’ ας γράψουμε στην προμετωπίδα τα ονόματα των ηρώων μας. Έτσι θα χαρίσουμε υγεία και χαρά στα μικρά κι’ ανακούφιση στις νεαρές μητέρες.
Όποιος είναι αληθινά πατριώτης, όποιος πονεί αληθινά τη νέα γενιά ας ενωθεί μαζί μας για να σώσουμε το αύριο της Πατρίδας.
Όποιος και τώρα ακόμα που δε στέγνωσε στη γη το αίμα των μαρτύρων μας επιβουλεύεται τις ελευθερίες μας και χύνει νέα κανόνια αντί να ζεστάνει, να ντύσει, να θρέψει το παιδί είναι οχτρός του λαού. Και γι’ αυτό θα βρει το λαό αντιμέτωπο και τιμωρό.
Ας ενωθούμε όλοι γύρω από την υπόθεση του παιδιού. Ανεξάρτητα και πάνω από ιδεολογικές και κομματικές διαφορές, ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και τις έξαλλες αποστροφές κι’ ας δείξουμε την αιώνια ευγνωμοσύνη στους ήρωες του πολέμου ετοιμάζοντας γερή και δυνατή την αυριανή Γενιά.
Τα καλύτερα μνημεία που θα στήσουμε είναι οι βρεφικοί κ’ οι παιδικοί σταθμοί.
Περιοδικό ελεύθερα Γράμματα, Παρασκευή 19 Απριλίου 1946, αρ.41