Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ρόζα Ιμβριώτη: ΧΤΙΣΤΕ ΠΑΙΔΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ

Επι­μέ­λεια: ofisofi //

Όσοι είχα­με  μικρά παι­διά θυμό­μα­στε με πίκρα τη θλι­βε­ρή δια­δι­κα­σία να τα πάρουν σε ένα βρε­φι­κό ή παι­δι­κό σταθ­μό, γεγο­νός που απο­δει­κνυό­ταν τις περισ­σό­τε­ρες φορές ατε­λεί­ω­τος Γολ­γο­θάς. Οι βρε­φι­κοί και οι παι­δι­κοί σταθ­μοί στην Ελλά­δα δεν απο­τε­λού­σαν πάντα αυτο­νό­η­το δικαί­ω­μα και ό,τι ίσχυ­σε ήταν απο­τέ­λε­σμα πολ­λών αγώ­νων του γυναι­κεί­ου και συν­δι­κα­λι­στι­κού κινήματος.

Αν παρα­κο­λου­θή­σει κανείς την εξέ­λι­ξη αυτής της υπό­θε­σης σήμε­ρα θα παρα­τη­ρή­σει το συνε­χές πισω­γύ­ρι­σμα. Με  τις πολι­τι­κές που εφαρ­μό­ζο­νται χιλιά­δες γονείς και κυρί­ως οι εργα­ζό­με­νες γυναί­κες βρί­σκο­νται σε κατά­στα­ση πανι­κού για­τί αντι­με­τω­πί­ζουν τερά­στιο πρό­βλη­μα τι να κάνουν τα παι­διά τους.

roza-imvrioti5Η κανο­νι­κή λει­τουρ­γία των δημό­σιων  βρε­φι­κών και παι­δι­κών σταθ­μών με επαρ­κές και εκπαι­δευ­μέ­νο προ­σω­πι­κό σε κατάλ­λη­λα κτί­ρια είναι κοι­νω­νι­κή ανά­γκη, για­τί δεν αφο­ρά μόνο τη φύλα­ξη των βρε­φών και των νηπί­ων αλλά απο­τε­λεί απα­ραί­τη­το στά­διο στην κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση και δια­παι­δα­γώ­γη­σή τους. Επο­μέ­νως είναι πολύ σημα­ντι­κό να δοθεί η μεγα­λύ­τε­ρη δυνα­τή σημα­σία στη λει­τουρ­γία τους και να οδη­γή­σει τους γονείς σε δυνα­μι­κές διεκ­δι­κή­σεις με αίτη­μα το χτί­σι­μο και τη λει­τουρ­γία βρε­φι­κών και παι­δι­κών σταθ­μών και τη στε­λέ­χω­ση των ήδη υπαρ­χό­ντων. Τίπο­τε δεν παρέ­χε­ται. Όλα απαι­τούν συμ­με­το­χή και σκλη­ρούς αγώ­νες για να πραγματοποιηθούν.

Και ενώ σήμε­ρα ακό­μα συζη­τού­με για την ανα­γκαιό­τη­τα της προ­σχο­λι­κής εκπαί­δευ­σης και της σωστής δια­παι­δα­γώ­γη­σης της προ­σχο­λι­κής ηλι­κί­ας, ήδη από το 1946, με το άρθρο της «Χτί­στε παι­δι­κούς σταθ­μούς»  στο περιο­δι­κό Ελεύ­θε­ρα Γράμ­μα­τα, η μεγά­λη παι­δα­γω­γός Ρόζα Ιμβριώ­τη έθε­τε το ζήτη­μα αυτό σε μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή βάση, σε άλλες συν­θή­κες, με άλλα κρι­τή­ρια, άλλες απαι­τή­σεις , άλλους στό­χους αλλά το ίδιο  όνει­ρο. Την πρω­το­πό­ρα οπτι­κή της στα θέμα­τα παι­δεί­ας και δια­παι­δα­γώ­γη­σης των παι­διών και των νέων  την πλή­ρω­σε με φυλά­κι­ση και εξο­ρία για­τί οι συντη­ρη­τι­κοί – αντι­δρα­στι­κοί  κύκλοι εξου­σί­ας   ήθε­λαν να σφρα­γί­σουν το στό­μα της και  να φιμώ­σουν τη φωνή της. Το όνει­ρο της εξα­κο­λου­θεί να παρα­μέ­νει διεκ­δι­κή­σι­μο όνει­ρο ακό­μα για τις σημε­ρι­νές και τις μελ­λο­ντι­κές γενιές.

roza-imvrioti4

ΧΤΙΣΤΕ ΠΑΙΔΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ

Χρέ­ος μας είναι η θύμη­ση των ηρω­ι­κών αντρών και γυναι­κών που έχυ­σαν το αίμα τους για τη λευ­τε­ριά. Κι είναι χρέ­ος μας να στή­σου­με μνη­μεία αντά­ξια με τις θυσί­ες τους σε πόλεις και σε χωριά.

Μα τι λογής πρέ­πει να είναι αυτά τα μνημεία;

Αν θα θέλα­με να μη φύγου­με από την αλή­θεια, κι’ αν θα θέλα­με να στή­σου­με πραγ­μα­τι­κά μνη­μεία, τότε θα έπρε­πε να πυρ­γώ­σου­με τις μηχα­νές του ολέ­θρου γυμνές στα πεδία της μάχης με όλη τη φρι­κια­στι­κή τους σκλη­ρό­τη­τα. Θα στή­να­με μνη­μεία τότε όχι συμ­βο­λι­κά, όχι εξω­ραϊ­σμέ­να, όχι στυ­λι­ζα­ρι­σμέ­να. Τίπο­τα απ’ αυτά. Θα στή­να­με ένα μνη­μείο βάναυ­σο, χτη­νώ­δι­κο, μια απο­τρό­παιη μηχα­νή ολέ­θρου, που περι­μέ­νει αχόρ­τα­γα τα ματω­μέ­να θύμα­τά της.

Μα είναι φυσι­κό ο λαός κι’ ο καθέ­νας από μας να μη θέλει κάθε μέρα να βλέ­πει μπρο­στά του τις φρί­κες του πολέ­μου, τις συμ­φο­ρές του, την αθλιό­τη­τά του, τις αφρο­σύ­νες του.

Πρέ­πει λοι­πόν σήμε­ρα τα μνη­μεία που θα στή­σου­με για να τιμή­σου­με τους ήρω­ές μας να στρέ­φο­νται στο μέλ­λον, να δίνουν θάρ­ρος να υπό­σχο­νται, πρέ­πει να είναι μια προ­στα­γή για το αύριο. Θα πρέ­πει τα μνη­μεία αυτά να δίνουν εγγύ­η­ση και να προ­ά­γουν την υγεία και την ύπαρ­ξη του Έθνους. Τέτοια μνη­μεία δε μπο­ρεί παρά να είναι εκεί­να που θα εξα­σφα­λί­ζουν στο λαό τη δυνα­τό­τη­τα και τη γερο­σύ­νη να μπει ακμαί­ος στο στί­βο των λαών, έτσι που να μπο­ρέ­σει με τη σει­ρά του κι’ από τη θέση του να γίνει δημιουρ­γι­κός παρά­γο­ντας μέσα στον ανθρώ­πι­νο πολιτισμό.

Πρέ­πει να είναι μνη­μείο που θα χύσει καθά­ριο και γερό αίμα στις φλέ­βες του λαού, φρο­ντί­ζο­ντας για την υγεία τη σωμα­τι­κή και ψυχι­κή των παι­διών του. Τέτοια μνη­μεία πρέ­πει να στή­σου­με κι’ εμείς αντά­ξια με το νόη­μα της θυσί­ας που έκα­ναν οι ήρω­ές μας, άντρες και γυναίκες.

roza-imvrioti2

Ας μαζέ­ψου­με χρή­μα­τα, δυνά­μεις, ανθρώ­πους, σπί­τια, γη, υλι­κά, εργα­λεία για να στή­σου­με σ’ όλες τις γωνιές της Ελλά­δας παι­δι­κούς και βρε­φι­κούς σταθ­μούς. Κι’ ας γρά­ψου­με στην προ­με­τω­πί­δα τα ονό­μα­τα των ηρώ­ων μας. Έτσι θα χαρί­σου­με υγεία και χαρά στα μικρά κι’ ανα­κού­φι­ση στις νεα­ρές μητέρες.

Όποιος είναι αλη­θι­νά πατριώ­της, όποιος πονεί αλη­θι­νά τη νέα γενιά ας ενω­θεί μαζί μας για να σώσου­με το αύριο της Πατρίδας.

Όποιος και τώρα ακό­μα που δε στέ­γνω­σε στη γη το αίμα των μαρ­τύ­ρων μας επι­βου­λεύ­ε­ται τις ελευ­θε­ρί­ες μας και χύνει νέα κανό­νια αντί να ζεστά­νει, να ντύ­σει, να θρέ­ψει το παι­δί είναι οχτρός του λαού. Και γι’ αυτό θα βρει το λαό αντι­μέ­τω­πο και τιμωρό.

Ας ενω­θού­με όλοι γύρω από την υπό­θε­ση του παι­διού. Ανε­ξάρ­τη­τα και πάνω από ιδε­ο­λο­γι­κές και κομ­μα­τι­κές δια­φο­ρές, ας αφή­σου­με τα μεγά­λα λόγια και τις έξαλ­λες απο­στρο­φές κι’ ας δεί­ξου­με την αιώ­νια ευγνω­μο­σύ­νη στους ήρω­ες του πολέ­μου ετοι­μά­ζο­ντας γερή και δυνα­τή την αυρια­νή Γενιά.

Τα καλύ­τε­ρα μνη­μεία που θα στή­σου­με είναι οι βρε­φι­κοί κ’ οι παι­δι­κοί σταθμοί.

 

Περιο­δι­κό ελεύ­θε­ρα Γράμ­μα­τα, Παρα­σκευή 19 Απρι­λί­ου 1946, αρ.41

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο