Σαν σήμερα 10 Σεπτέμβρη 2005 πέθανε ο Κώστας Κάππος

Ο Κώστας Κάππος κι η επανάσταση που έρχεται

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Ο Κώστας Κάπ­πος συνή­θι­ζε να λέει πως το επώ­νυ­μό του γρά­φε­ται με δύο πι: ένα που ανή­κει στον ίδιο και ένα σε όλους τους άλλους. Αλλά τα αρχι­κά του έδι­ναν επί­σης δύο κάπα, σαν το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα με το οποίο συν­δέ­θη­κε άρρη­κτα ως το θάνα­τό του, έντε­κα χρό­νια πριν, σαν σήμερα.

Ο Κάπ­πος γεν­νή­θη­κε στην Αργο­λί­δα το 37’. Πέρα­σε δύσκο­λα χρό­νια γεμά­τα στε­ρή­σεις αλλά κατά­φε­ρε να σπου­δά­σει στην Ανω­τά­τη Βιο­μη­χα­νι­κή και στη συνέ­χεια εργά­στη­κε ως λογι­στής. Οργα­νω­μέ­νος στην ΕΔΑ από τα 18 του, εξο­ρί­ζε­ται από την χού­ντα στη Γυά­ρο και τη Λέρο, ενώ το 74’ συλ­λαμ­βά­νε­ται ξανά από την ΕΑΤ-ΕΣΑ και υφί­στα­ται φρι­κτά βασα­νι­στή­ρια, που αφή­νουν τα σημά­δια τους πάνω στο σώμα του. Κορυ­φαίο στέ­λε­χος της ΚΝΕ από τα χρό­νια της δικτα­το­ρί­ας, εκλέ­γε­ται ανελ­λι­πώς βου­λευ­τής του ΚΚΕ στα χρό­νια της μετα­πο­λί­τευ­σης. Το καλο­καί­ρι του 89’ δια­φω­νεί με το σχη­μα­τι­σμό της κυβέρ­νη­σης Τζα­νε­τά­κη, αφή­νο­ντας με τη στά­ση του πολι­τι­κή παρα­κα­τα­θή­κη ενά­ντια στον αρι­στε­ρό κυβερ­νη­τι­σμό. Συμ­με­τέ­χει στη συγκρό­τη­ση και τα πρώ­τα βήμα­τα του Νέου Αρι­στε­ρού Ρεύ­μα­τος (ΝΑΡ) αλλά επι­στρέ­φει κρι­τι­κά κοντά στο ΚΚΕ (από το οποίο δεν έφυ­γε ουσια­στι­κά ποτέ, όπως έλε­γε σε μια συνέ­ντευ­ξή του). Τα τελευ­ταία χρό­νια της ζωής του δια­τέ­λε­σε μέλος της διοί­κη­σης του Κέντρου Μαρ­ξι­στι­κών Ερευ­νών (ΚΜΕ), θεω­ρη­τι­κά ενερ­γός κι ανή­συ­χος ως το τέλος και πάντα παρών στους λαϊ­κούς αγώ­νες. Από το αξιό­λο­γο συγ­γρα­φι­κό έργο του ξεχω­ρί­ζει η κρι­τι­κή του σοβιε­τι­κού σχη­μα­τι­σμού, οι μελέ­τες για την εργα­τι­κή τάξη στην Ελλά­δα και οι σημειώ­σεις του για το φάκε­λο του Κυπρια­κού, που άνοι­ξε τυπι­κά για να κλεί­σει όπως-όπως τη δεκα­ε­τία του 80’. Καθώς και η συλ­λο­γή κει­μέ­νων του με τον τίτλο του κει­μέ­νου, που κυκλο­φο­ρεί σε δύο εκδο­χές, μία που κυκλο­φό­ρη­σε όσο ήταν εν ζωή, και μια νεό­τε­ρη και εμπλου­τι­σμέ­νη, με την επι­μέ­λεια του γιου του, Θανάση.

Ο Κάπ­πος ήταν ένας εργά­της της δια­νό­η­σης και δια­νο­ού­με­νος της εργα­τι­κής τάξης. Μια σεμνή κι ευγε­νι­κή φυσιο­γνω­μία, που δεν κρα­τού­σε κακία ούτε στους βασα­νι­στές του. Περι­φρο­νού­σε χαρα­κτη­ρι­στι­κά τα αξιώ­μα­τα και το χρή­μα, χαρί­ζο­ντας μέρος της βου­λευ­τι­κής του σύντα­ξης στη σοσια­λι­στι­κή Κού­βα. Κι ήταν έτοι­μος να αμφι­σβη­τή­σει, να ελέγ­ξει, ακό­μα και να αλλά­ξει τη γνώ­μη του, για τα πάντα, εκτός από ένα που έμει­νε αδια­πραγ­μά­τευ­το: τη συνε­πή του θέση δίπλα στο λαό και την πάλη των κομ­μου­νι­στών για να αλλά­ξει ο κόσμος, για την επα­νά­στα­ση που έρχεται..