Σφεντόνα

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Ή αλλιώς ο μύθος του Δαβίδ αλά ποδο­σφαι­ρι­κά. Όχι, δεν εμπλέ­κο­νται Εβραί­οι ‑εκτός κι αν είστε οπα­δοί του Λια­κό­που­λου και των θεω­ριών συνω­μο­σί­ας. Αλλά για την “εκδί­κη­ση της φτω­χο­λο­γιάς” και τις σύγ­χρο­νες Στα­χτο­πού­τες, που φόρε­σαν το γοβά­κι με τις τάπες και μετα­μορ­φώ­θη­καν σε πρι­γκί­πισ­σες. Είναι λίγο οξύ­μω­ρο βέβαια να μιλά­με για φτώ­χεια και υπη­ρέ­τρεις στο σύγ­χρο­νο επαγ­γελ­μα­τι­κό ποδό­σφαι­ρο, με τους αριθ­μούς και το χορό εκα­τομ­μυ­ρί­ων που ζαλί­ζει, αλλά το ζήτη­μα είναι σχε­τι­κό κι εξαρ­τά­ται πάντα με το μέτρο σύγκρι­σης. Και η επι­κρά­τη­ση του μικρού κι αδύ­να­του Δαβίδ που ρίχνει κάθε τόσο με τη σφε­ντό­να του στο κανα­βά­τσο τον εκά­στο­τε Γολιάθ με το πυρη­νι­κό του οπλο­στά­σιο, είναι ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι της γοη­τεί­ας και της δημο­φι­λί­ας του αθλή­μα­τος στις λαϊ­κές μάζες.

-Ω… με συγ­χω­ρεί­τε, ήταν τυχαίο.

Λέει η ατά­κα από τη μετα­φο­ρά της Στα­χτο­πού­τας στον ασπρό­μαυ­ρο, ελλη­νι­κό κινη­μα­το­γρά­φο. Τίπο­τα όμως δεν μπο­ρεί να είναι θέμα τύχης (και μόνο) σε ένα μαρα­θώ­νιο 38 αγω­νι­στι­κών, όπως αυτός της Πρέ­μιερ Λιγκ. Προ­φα­νώς η Λέστερ αξιο­ποί­η­σε τις συγκυ­ρί­ες και το κακό φεγ­γά­ρι των αντι­πά­λων της, σε ένα πρω­τά­θλη­μα όπου κανείς άλλος δεν πέρα­σε τους 70 βαθ­μούς, αλλά η τύχη ευνο­εί τους ικα­νούς (εκτός από την παρα­δο­σια­κή της εύνοια προς τους ισχυ­ρούς). Κι έτσι η Λέστερ του Ρανιέ­ρι τρύ­πω­σε αθό­ρυ­βα αλλά μεθο­δι­κά, όπως οι αλε­πού­δες στο κοτέ­τσι, στο κλει­στό κλαμπ των ομά­δων που έχουν πάρει τον τίτλο του πρω­τα­θλη­τή, από κατα­βο­λής Πρέ­μιερ Λιγκ, με κύριο όπλο την άμυ­να και την άγνοια κινδύνου.

Μόνο τυχαία δεν ήταν κι η επα­νά­λη­ψη της πορεί­ας της Ατλέ­τι­κο προς τον τελι­κό του Champions League, απο­κλεί­ο­ντας κατά σει­ρά τα δύο μεγά­λα φαβο­ρί της διορ­γά­νω­σης (Μπάρ­τσα και Μπά­γερν). Εκεί όπου θα βρει και πάλι τη Ρεάλ, όπως το 14′ στη Λισα­βώ­να, για να ξορ­κί­σει τους δαί­μο­νές της και τα δύο τρό­παια που της γλί­στρη­σαν από τα χέρια με 40 χρό­νια δια­φο­ρά (1974, 2014) αλλά με τον ίδιο ακρι­βώς τρό­πο: με γκολ στις καθυστερήσεις.

Η άμυ­να της Ατλέ­τι­κο θυμί­ζει κατά δια­στή­μα­τα τεί­χος του Βερο­λί­νου. Για κάποιους, η ομά­δα αυτή βγά­ζει τα κότσια και το πάθος του προ­πο­νη­τή της στο γήπε­δο, όπου θα αφή­σει και την ψυχή της, για να μη χάσει. Για άλλους παί­ζει απλώς ένα θεα­μα­τι­κό ποδό­σφαι­ρο πολυ­τε­λεί­ας, που έχει την υπο­γρα­φή (και την… τσο­γλα­νιά) του Τσό­λο Σιμε­ό­νε. Κάτι σαν… Προ­ο­δευ­τι­κή των πλου­σί­ων, με την Προό να συμπλη­ρώ­νει δια­λε­κτι­κά όλες αυτές τις κακί­ες-αρε­τές στα ηρω­ι­κά χρό­νια με το Σού­λη Παπα­δό­που­λο, το Σάκη Αλμα­νί­δη, τον Τάσο Πάντο, και τα άλλα παι­διά. Να φαντα­στείς ότι στην Ατλέ­τι πετά­νε και δεύ­τε­ρες μπά­λες μες στο γήπε­δο, για να κόψουν την επί­θε­ση του αντι­πά­λου, αν χρεια­στεί (κάτι που θα έκα­νε το Σού­λη να δακρύ­σει από συγκί­νη­ση). Όπως και να έχει όμως, θα είναι πάντα Προ­ο­δευ­τι­κή (πρά­ξη) να ρίχνεις στα σχοι­νιά τα μεγα­θή­ρια και να γίνε­σαι η εξαί­ρε­ση που επι­βε­βαιώ­νει τον κανόνα.

Το επό­με­νο διή­με­ρο μπο­ρεί να πάρουν σκυ­τά­λη δύο άλλες υπο­ψή­φιες Στα­χτο­πού­τες, σε άλλο άθλη­μα: Η Λοκο­μο­τίβ Κού­μπαν του Μπαρ­τζώ­κα και η Λαμπο­ράλ Κού­τσα (Μπα­σκό­νια) του Γιάν­νη Μπου­ρού­ση, που έφτα­σαν στο Φάι­ναλ Φορ της Ευρω­λί­γκα, απο­κλεί­ο­ντας παρα­δο­σια­κές δυνά­μεις με πολ­λα­πλά­σια μπά­τζετ και καλού­νται να κάνουν τώρα το ίδιο απέ­να­ντι στη Φενέρ του Ομπρά­ντο­βιτς και την ΤΣΣΚΑ του Δημή­τρη Ιτού­δη, που μοι­ρά­ζο­νται τον τίτλο του φαβορί.

Όσο για τον ποδο­σφαι­ρι­κό τελι­κό του ελλη­νι­κού Κυπέλ­λου, κρα­τά­με τη στά­χτη (και την μπούρ­μπε­ρη), μαζί με την ανά­σα μας, όχι από αγω­νία για το αν και πότε θα γίνει, αλλά από τη δυσω­δία που απο­πνέ­ει το επαγ­γελ­μα­τι­κό ποδό­σφαι­ρο. Αλλά αυτό ανή­κει σε ένα άλλο παρα­μύ­θι. Μια φορά κι έναν καιρό…