Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η σημαία της εργατικής τάξης είναι μια: Αυτή με το σφυροδρέπανο!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Οι τρέ­χου­σες εξε­λί­ξεις με φόντο τους οξυ­μέ­νους ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς στην Συρία είναι περισ­σό­τε­ρο ανη­συ­χη­τι­κές από ποτέ. Ο κίν­δυ­νος ενός γενι­κευ­μέ­νου πολέ­μου, που θα βάλει κυριο­λε­κτι­κά φωτιά στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή της ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου και της Μέσης Ανα­το­λής, είναι ορα­τός. Βρί­σκε­ται στην «πόρ­τα μας». 

Μπρο­στά σ’ αυτήν την κατά­στα­ση, προ­βάλ­λο­νται από αστι­κά επι­τε­λεία και μέσα ενη­μέ­ρω­σης διά­φο­ρα παρα­πλα­νη­τι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα που σκο­πό έχουν να οδη­γή­σουν τους εργα­ζό­με­νους να «στοι­χη­θούν» πίσω από τη μια, ή την άλλη πλευ­ρά. Να δια­λέ­ξουν δηλα­δή ποιά ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη- η μπλοκ δυνά­με­ων- θα στη­ρί­ξουν. Να επι­λέ­ξουν κάτω από ποια ξένη- προς τα συμ­φέ­ρο­ντα τους- σημαία θα συνταχθούν. 

Η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την «πολυ­διά­στα­τη εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή» της, έχει κατα­στή­σει τη χώρα έναν ευέ­λι­κτο γεω­πο­λι­τι­κό «μεντε­σέ» και «βαπο­ρά­κι» των σχε­δί­ων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιο­χή. Ο πρέ­σβης των ΗΠΑ Τζ. Πάϊ­ατ- ως σύγ­χρο­νος Πιου­ρι­φόϊ- μπαι­νο­βγαί­νει στα υπουρ­γεία με άνε­ση «ανθύ­πα­του», υπερ­θε­μα­τί­ζο­ντας σε δηλώ­σεις του την καθο­ρι­στι­κή υπο­στή­ρι­ξη της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης για την επί­τευ­ξη των Αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών σχεδίων. 

Με ευθύ­νη της συγκυ­βέρ­νη­σης Τσι­πρα-Καμ­μέ­νου – και την συνε­νο­χή των υπό­λοι­πων αστι­κών κομ­μά­των- η Ελλά­δα μετα­τρέ­πε­ται σε σημαιο­φό­ρος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιο­χή, την στιγ­μή που νέες στρα­τιω­τι­κές βάσεις ετοι­μά­ζο­νται και οι υπάρ­χου­σες ανα­βαθ­μί­ζο­νται. Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το κάλ­πι­κο και παρα­πλα­νη­τι­κό επι­χεί­ρη­μα περί δήθεν ενί­σχυ­σης της άμυ­νας και των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας, εμπλέ­κουν τη χώρα και το λαό μας ολο­έ­να και βαθύ­τε­ρα στους εγκλη­μα­τι­κούς ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών δυνά­με­ων στην Συρία. 

Τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες ακού­γο­νται και άλλες θεω­ρί­ες, οι οποί­ες επι­χει­ρούν να παρου­σιά­σουν την άλλη πλευ­ρά, τη Ρωσία και τους συμ­μά­χους της, ως δυνά­μεις που- τάχα- προ­α­σπί­ζο­νται «δίκαια συμ­φέ­ρο­ντα» απέ­να­ντι στους αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κούς. Επι­χει­ρούν, με λίγα λόγια, να παρου­σιά­σουν την αντί­πα­λη ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη, εν προ­κει­μέ­νω τη Ρωσία του Βλ. Πού­τιν, ως τη «δημο­κρα­τι­κή δύνα­μη» που ορθώ­νει το ανά­στη­μα της προ­κει­μέ­νου να προ­στα­τεύ­σει τα δίκαια του συρια­κού λαού απέ­να­ντι στην επι­θε­τι­κό­τη­τα της «αυτο­κρα­το­ρί­ας» ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Δε διστά­ζουν, μάλι­στα, να χαρα­κτη­ρί­σουν ως θετι­κή συμ­βο­λή στην αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πάλη την στά­ση της ρωσι­κής κυβέρ­νη­σης η οποία υπε­ρα­σπί­ζε­ται μια νόμι­μη κυβέρ­νη­ση (Άσαντ). Πρό­κει­ται για επι­χεί­ρη­μα το οποίο, δυστυ­χώς, προ­βάλ­λε­ται και σήμε­ρα από κομ­μου­νι­στι­κές δυνά­μεις, οι οποί­ες ερμη­νεύ­ουν τις εξε­λί­ξεις- και το ίδιο το περιε­χό­με­νο του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου- με ατα­ξι­κά κριτήρια.

Η Ρωσία δεν είναι «αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη». Μια καπι­τα­λι­στι­κή χώρα όπως η Ρωσία, στην οποία κυριαρ­χούν οι μονο­πω­λια­κοί όμι­λοι, είναι αδύ­να­το να χαρα­κτη­ρί­ζε­ται «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη». Η σφο­δρή δια­πά­λη της ρωσι­κής κυβέρ­νη­σης απέ­να­ντι σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ δε διε­ξά­γε­ται για τα συμ­φέ­ρο­ντα του ρωσι­κού λαού, αλλά για τα συμ­φέ­ρο­ντα της ρωσι­κής αστι­κής τάξης, η οποία κατέ­χει τα μέσα παρα­γω­γής και την εξου­σία στη χώρα. 

Όπως και οι παρεμ­βά­σεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ (και των περι­φε­ρεια­κών συμ­μά­χων τους), έτσι και η παρέμ­βα­ση της Ρωσί­ας στην Συρία στο­χεύ­ει στην υπε­ρά­σπι­ση ισχυ­ρών γεω­στρα­τη­γι­κών και επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων (πρό­σβα­ση στη Μεσό­γειο, συμ­φω­νί­ες δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων, έλεγ­χος δρό­μων μετα­φο­ράς ενέρ­γειας και αγα­θών, κλπ). Στο πλαί­σιο αυτό και με φόντο το μοί­ρα­σμα της «πίτας» ανά­με­σα σε τερά­στιους μονο­πω­λια­κούς ομί­λους, η Ρωσία υπε­ρα­σπί­ζε­ται την αστι­κή κυβέρ­νη­ση του Μπα­σάρ Αλ-Άσαντ.

Οι θεω­ρί­ες περί ενός «πολυ­πο­λι­κού κόσμου», όπου δίπλα στον αμε­ρι­κα­νι­κό πόλο θα υπάρ­χουν και άλλοι (ρωσι­κός, ευρω­παϊ­κός, κινε­ζι­κός κλπ.) οδη­γώ­ντας έτσι- τάχα- στον «εκδη­μο­κρα­τι­σμό» των διε­θνών σχέ­σε­ων, καλ­λιερ­γούν επι­κίν­δυ­νες αυτα­πά­τες. Επι­πλέ­ον, παρα­γνω­ρί­ζουν τα βασι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά του ιμπε­ρια­λι­σμού, του καπι­τα­λι­σμού στο μονο­πω­λια­κό του στά­διο, εγκλω­βί­ζο­ντας έτσι λαϊ­κές μάζες κάτω από την σημαία του ενός, ή του άλλου, ιμπεριαλιστή.

«Η εργα­τι­κή τάξη», υπο­γράμ­μι­ζε ο Λένιν, «εάν είναι συνει­δη­τή, δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ξει καμιά ομά­δα ιμπε­ρια­λι­στι­κών αρπα­κτι­κών» (1). Τοπο­θε­τού­σε δε το ζήτη­μα της στά­σης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος απέ­να­ντι στους ιμπε­ρια­λι­στές με το εξής χαρα­κτη­ρι­στι­κό παράδειγμα:

«Η πρώ­τη από τις κυρί­αρ­χες χώρες κατέ­χει, ας υπο­θέ­σου­με, τα 3/4 της Αφρι­κής, ενώ η δεύ­τε­ρη το 1/4. Το αντι­κει­με­νι­κό περιε­χό­με­νο του πολέ­μου τους είναι το ξανα­μοί­ρα­σμα της Αφρι­κής. Ποιας πλευ­ράς την επι­τυ­χία πρέ­πει να ευχό­μα­στε; Το πρό­βλη­μα, όπως έμπαι­νε προη­γού­με­να, απο­τε­λεί παρα­λο­γι­σμό, για­τί δεν ισχύ­ουν σήμε­ρα τα παλιά κρι­τή­ρια εκτί­μη­σης: Δεν έχου­με ούτε μια πολύ­χρο­νη ανά­πτυ­ξη ενός αστι­κού απε­λευ­θε­ρω­τι­κού κινή­μα­τος, ούτε το πολύ­χρο­νο προ­τσές της κατάρ­ρευ­σης της φεου­δαρ­χί­ας. Δεν είναι δου­λειά της σύγ­χρο­νης δημο­κρα­τί­ας ούτε να βοη­θή­σει την πρώ­τη χώρα να κατο­χυ­ρώ­σει το «δικαί­ω­μά» της στα 3/4 της Αφρι­κής, ούτε να βοη­θή­σει τη δεύ­τε­ρη (έστω κι αν αυτή έχει ανα­πτυ­χθεί οικο­νο­μι­κά πιο γρή­γο­ρα από την πρώ­τη) να απο­σπά­σει αυτά τα 3/4.

Η σύγ­χρο­νη δημο­κρα­τία θα παρα­μεί­νει πιστή στον εαυ­τό της μόνο στην περί­πτω­ση που δε θα προ­σχω­ρή­σει σε καμία ιμπε­ρια­λι­στι­κή αστι­κή τάξη, στην περί­πτω­ση που θα πει ότι «και οι δυο τους είναι η μια χει­ρό­τε­ρη από την άλλη», στην περί­πτω­ση που σε κάθε χώρα θα εύχε­ται την απο­τυ­χία της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αστι­κής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πρά­ξη εθνι­κο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και δε θα έχει τίπο­τε το κοι­νό με τον αλη­θι­νό διε­θνι­σμό.[…] Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, σήμε­ρα είναι αναμ­φι­σβή­τη­το ότι η σύγ­χρο­νη δημο­κρα­τία δεν μπο­ρεί να σέρ­νε­ται στην ουρά της αντι­δρα­στι­κής, ιμπε­ρια­λι­στι­κής αστι­κής τάξης –αδιά­φο­ρο τι “χρώ­μα” θα έχει αυτή η αστι­κή τάξη…» (2).

Το εργα­τι­κό κίνη­μα μπο­ρεί και οφεί­λει να αξιο­ποιεί τις ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις, έχο­ντας καθα­ρή τη λενι­νι­στι­κή υπο­θή­κη ότι ακλό­νη­τος στρα­τη­γι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός της εργα­τι­κής τάξης και της επα­να­στα­τι­κής της πρω­το­πο­ρί­ας, του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, πρέ­πει να είναι η ανα­τρο­πή της ντό­πιας αστι­κής τάξης, τόσο σε περί­ο­δο ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, όσο και σε περί­ο­δο ιμπε­ρια­λι­στι­κής ειρήνης. 

Οι εργα­ζό­με­νοι δεν πρέ­πει να μπουν κάτω από ξένες σημαί­ες, της όποιας αστι­κής τάξης, χύνο­ντας το αίμα τους για τα συμ­φέ­ρο­ντα αυτών που με των λαών το αίμα τη γη ξανα­μοι­ρά­ζουν. Αντί­θε­τα, πρέ­πει να κρα­τή­σει ψηλά την σημαία της εργα­τι­κής τάξης και της επα­να­στα­τι­κής της πρω­το­πο­ρί­ας, την σημαία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, διε­ξά­γο­ντας ασί­γα­στο αγώ­να ενά­ντια στο σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα που γεν­νά τους πολέ­μους, τη φτώ­χεια, τη δυστυ­χία, την προσφυγιά.

Επί­και­ρα όσο ποτέ είναι τα λόγια του Λένιν, έναν σχε­δόν αιώ­να μετά: «Μόνο η προ­λε­τα­ρια­κή, η κομ­μου­νι­στι­κή επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να βγά­λει την ανθρω­πό­τη­τα από το αδιέ­ξο­δο που δημιούρ­γη­σε ο ιμπε­ρια­λι­σμός και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί πόλε­μοι. Όποιες κι αν είναι οι δυσκο­λί­ες της επα­νά­στα­σης και οι πιθα­νές προ­σω­ρι­νές απο­τυ­χί­ες της, ή τα κύμα­τα της αντε­πα­νά­στα­σης, η τελι­κή νίκη του προ­λε­τα­ριά­του είναι ανα­πό­φευ­κτη» (3).

1. Β. Ι. Λένιν: «Άπα­ντα», τ. 32, εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», Αθή­να, 1981, σελ. 335.
2. Β. Ι. Λένιν: «Κάτω από ξένη σημαία», «Άπα­ντα», τ. 26, εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», σελ. 140, 141, 146.
3. Β. Ι. Λένιν: «Πρό­γραμ­μα του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Ρωσί­ας (μπ)», «Απα­ντα», εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», τ. 38, σελ. 421.

__________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.