Συνέντευξη με τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας (PCPE): Το μέλλον σε Ελλάδα και Ισπανία είναι ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός

Επι­μέ­λεια: Νίκος Μότ­τας //

Συνέ­ντευ­ξη με τον Γενι­κό Γραμ­μα­τέα της ΚΕ του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος των Λαών της Ισπα­νί­ας (Partido Comunista de los Pueblos de España) Αστόρ Γκαρ­σία με αφορ­μή τις πρό­σφα­τες πολι­τι­κές εξε­λί­ξεις στη χώρα, την παραί­τη­ση της κυβέρ­νη­σης Ραχόι και την ανά­λη­ψη της πρω­θυ­πουρ­γί­ας από τον ηγέ­τη του Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος Πέδρο Σάν­τσεθ. Ευχα­ρι­στώ την Έφη Α. για την πολύ­τι­μη βοή­θεια της στη μετά­φρα­ση της συνέντευξης. 

* * * 

- Σύμ­φω­να με ανα­κοί­νω­ση του κόμ­μα­τός σας, η δια­μά­χη στο Κοι­νο­βού­λιο μετα­ξύ του Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος (Partido Popular) και των Σοσια­λι­στών (PSOE), είναι απο­τέ­λε­σμα αντα­γω­νι­σμού μετα­ξύ δια­φο­ρε­τι­κών τμη­μά­των του κεφα­λαί­ου. Πιστεύ­ε­τε ότι το μεγά­λο κεφά­λαιο επι­θυ­μεί νέες αντερ­γα­τι­κές, αντι­λαϊ­κές μεταρ­ρυθ­μί­σεις, τις οποί­ες μια κυβέρ­νη­ση των Σοσια­λι­στών με πρω­θυ­πουρ­γό τον Πέδρο Σάν­τσεθ θα μπο­ρού­σε να εφαρ­μό­σει πιο εύκο­λα απ’ την προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση; Εάν αυτό ισχύ­ει, θα μπο­ρού­σα­τε να μας ανα­φέ­ρε­τε εν συντο­μία τι είδους μεταρ­ρυθ­μί­σεις σκο­πεύ­ει να εφαρ­μό­σει η νέα κυβέρνηση;

Ασ. Γκαρ­σία: Η έξο­δος από την καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση ήταν εφι­κτή χάρη στην εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης. Στην Ισπα­νία, τα εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα που είχαν κατα­κτη­θεί τις προη­γού­με­νες δεκα­ε­τί­ες περιο­ρί­στη­καν σημα­ντι­κά. Τα κοι­νω­νι­κά δικαιώ­μα­τα υπέ­στη­σαν σκλη­ρό πλήγ­μα. Ο πλού­τος συγκε­ντρώ­θη­κε, όσο ποτέ άλλο­τε, στα χέρια μιας χού­φτας αστών, τη στιγ­μή που η μεγά­λη πλειο­νό­τη­τα των εργα­ζο­μέ­νων αντι­με­τω­πί­ζει σοβα­ρές δυσκο­λί­ες στην ικα­νο­ποί­η­ση των βασι­κών της ανα­γκών. Η φτώ­χεια αυξά­νε­ται, ενώ οι μισθοί και οι συντά­ξεις δεν επαρ­κούν για να ζήσει κανείς. Ο νέος κύκλος συσ­σώ­ρευ­σης του κεφα­λαί­ου που ξεκί­νη­σε στην Ισπα­νία απαι­τεί συνε­χή εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης της εργα­τι­κής δύναμης. 

Κατά τους τελευ­ταί­ους μήνες, οι κοι­νω­νι­κοί αγώ­νες ενι­σχύ­θη­καν. Ξεκί­νη­σε μια νέα φάση κινη­το­ποι­ή­σε­ων στην οποία συμ­με­τεί­χαν εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι. Οι γυναί­κες, οι συντα­ξιού­χοι και οι φοι­τη­τές έκα­ναν ένα βήμα μπρο­στά και οι κύριες συν­δι­κα­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις προ­ώ­θη­σαν τις κινη­το­ποι­ή­σεις με στό­χο τη σύγκλι­ση όλων αυτών των αγώ­νων σε μια γενι­κή απερ­γία. Η δυσα­ρέ­σκεια για τα σοβα­ρά σκάν­δα­λα δια­φθο­ράς που έπλη­ξαν άμε­σα την κυβέρ­νη­ση του Μαριά­νο Ραχόι άρχι­σε να παίρ­νει διαστάσεις. 

Αυτό είναι το πλαί­σιο μέσα στο οποίο το Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα (PSOE) κατέ­θε­σε την πρό­τα­ση μομ­φής. Με μια κυβέρ­νη­ση του Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος, η κοι­νω­νι­κή σύγκρου­ση θα ήταν ανα­πό­φευ­κτη. Την προη­γού­με­νη εβδο­μά­δα, είχε εγκρι­θεί ο Γενι­κός Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός για το 2018, με τον οποίο η αστι­κή τάξη έθε­σε τις οικο­νο­μι­κές βάσεις που θα ίσχυαν μέχρι τη διά­λυ­ση της παρού­σας Βου­λής. Η νέα κυβέρ­νη­ση του PSOE έχει απο­δε­χτεί αυτόν τον Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, ο οποί­ος είναι εξαι­ρε­τι­κά αντι­δρα­στι­κός, και επο­μέ­νως η οικο­νο­μι­κή πολι­τι­κή δεν πρό­κει­ται να αλλά­ξει με τη δια­κυ­βέρ­νη­ση του Πέδρο Σάν­τσεθ. Η νέα κυβέρ­νη­ση θα προ­σπα­θή­σει να περά­σει ορι­σμέ­να συμ­βο­λι­κά μέτρα με στό­χο τον κατευ­να­σμό της λαϊ­κής δυσα­ρέ­σκειας, έτσι ώστε να ξεθυ­μά­νουν οι αγώ­νες που ξεκί­νη­σαν τους προη­γού­με­νους μήνες. Για παρά­δειγ­μα, φαί­νε­ται ότι θα προ­σπα­θή­σουν να τρο­πο­ποι­ή­σουν ορι­σμέ­νες πτυ­χές του απο­κα­λού­με­νου «νόμου-φίμω­τρο», ο οποί­ος επι­τρέ­πει την άνευ ορί­ων κατα­στο­λή απέ­να­ντι στο εργα­τι­κό και λαϊ­κό κίνη­μα. Σε κάθε περί­πτω­ση, η ουσία αυτού του νόμου θα δια­τη­ρη­θεί. Δεν πρό­κει­ται να ανα­τρέ­ψουν ούτε τις μεταρ­ρυθ­μί­σεις στα εργασιακά. 

Θα δού­με μια ολό­κλη­ρη σει­ρά κινή­σε­ων με στό­χο την αδρα­νο­ποί­η­ση των αγώ­νων, τον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό τους και την ενσω­μά­τω­σή τους στα πλαί­σια της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής συζή­τη­σης. Η κυβέρ­νη­ση του Πέδρο Σάν­τσεθ έρχε­ται προ­κει­μέ­νου να επι­χει­ρή­σει να δια­σφα­λί­σει την κοι­νω­νι­κή ειρή­νη που έχει ανά­γκη η αστι­κή τάξη αυτή τη στιγ­μή, και να διευ­κο­λύ­νει την ανα­διορ­γά­νω­ση του πολι­τι­κού συστή­μα­τος που έχει ξεκι­νή­σει εδώ και χρόνια.

- Σε δήλω­σή του σήμε­ρα (σ.σ: την ημέ­ρα της κυβερ­νη­τι­κής αλλα­γής), μέλος του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου του ΣΥΡΙΖΑ δήλω­σε ότι «σήμε­ρα είναι μια πολύ καλή μέρα για τους λαούς της Ευρώ­πης» και χαι­ρέ­τι­σε την αλλα­γή της κυβέρ­νη­σης ως νίκη των «προ­ο­δευ­τι­κών δυνά­με­ων» ενά­ντια «στη νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και διε­φθαρ­μέ­νη Δεξιά». Γνω­ρί­ζε­τε το ρόλο της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλά­δα και τα απο­τε­λέ­σμα­τα της πολι­τι­κής της. Πιστεύ­ε­τε ότι ο Πέδρο Σάν­τσεθ απο­τε­λεί ένα είδος «Τσί­πρα της Ισπα­νί­ας» και θα επι­χει­ρή­σει να εγκλω­βί­σει τους εργα­ζό­με­νους και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα σε νέες αυταπάτες;

Ασ. Γκαρ­σία: Στην Ισπα­νία, το Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα (PSOE) κιν­δύ­νε­ψε σοβα­ρά να έχει την ίδια τύχη με το ΠΑΣΟΚ, αλλά κατά­φε­ρε τελι­κά να επι­βιώ­σει με τον Πέδρο Σάν­τσεθ. Ως εκ τού­του, τον αντί­στοι­χο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλά­δα, τον παί­ζει στην Ισπα­νία η συμ­μα­χία μετα­ξύ του Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος του Πέδρο Σάν­τσεθ και των Ποδέ­μος, οι οποί­οι υπο­στή­ρι­ξαν την πρό­τα­ση μομ­φής χωρίς να απαι­τή­σουν κανέ­να αντάλ­λαγ­μα, ζητώ­ντας μάλι­στα να συμ­με­τά­σχουν στη νέα κυβέρ­νη­ση. Πρό­κει­ται για μια συμ­φω­νία μετα­ξύ της παλιάς και της νέας σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Δεν είναι περί­ερ­γο που χαι­ρε­τί­ζε­ται από δυνά­μεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Ωστό­σο, η νέα κυβέρ­νη­ση των Σοσια­λι­στών στην Ισπα­νία θα είναι πολύ αδύ­να­μη, δεδο­μέ­νου ότι μόνο με τη στή­ρι­ξη των Ποδέ­μος δεν πρό­κει­ται να υπάρ­ξει η ανα­γκαία κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία. Το πολι­τι­κό σύστη­μα χρεια­ζό­ταν τόνω­ση και το PSOE λει­τούρ­γη­σε ως τονω­τι­κό. Ταυ­τό­χρο­να, όμως, όπως επι­ση­μά­να­με, στα καπι­τα­λι­στι­κά επι­τε­λεία μαγει­ρεύ­ο­νται νέα αντερ­γα­τι­κά μέτρα και ενι­σχύ­ε­ται από τα μονο­πώ­λια με τρό­πο τελεί­ως ξεδιά­ντρο­πο το κόμ­μα των Θιου­δα­δά­νος – μια μορ­φή επα­νί­δρυ­σης της πολι­τι­κής Δεξιάς. 

Ο νέος συσχε­τι­σμός δυνά­με­ων που ανα­πτύσ­σε­ται θα απο­κρυ­σταλ­λω­θεί στις επό­με­νες γενι­κές εκλο­γές, οι οποί­ες θα προ­κη­ρυ­χθούν μόλις ο Πέδρο Σάν­τσεθ θεω­ρή­σει ότι η επι­λο­γή της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας έχει ελπί­δες να προ­χω­ρή­σει. Εκεί­νη τη στιγ­μή ο εργα­ζό­με­νος λαός θα έρθει αντι­μέ­τω­πος με έναν νέο εκλο­γι­κό εκβια­σμό: είτε να στη­ρί­ξει τις δυνά­μεις της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, είτε να δια­κιν­δυ­νεύ­σει μια κυβέρ­νη­ση της σκλη­ρής Δεξιάς, εκπρο­σω­πού­με­νης από τη συμ­μα­χία των Θιου­δα­δά­νος με το Λαϊ­κό Κόμ­μα. Θα βάλουν το εργα­τι­κό και λαϊ­κό κίνη­μα μπρο­στά στο παλιό δίλημ­μα της επι­λο­γής του μικρό­τε­ρου κακού.

- Έχε­τε καλέ­σει τους εργα­ζό­με­νους να εντεί­νουν τον αγώ­να τους χωρίς να ενα­πο­θέ­σουν καμία ελπί­δα στη νέα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση. Ποιες είναι οι κύριες πρω­το­βου­λί­ες που έχε­τε ανα­λά­βει, ως κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα, για την οργά­νω­ση του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος και, με την ευκαι­ρία αυτή, τι μήνυ­μα θέλε­τε να στεί­λε­τε στους κομ­μου­νι­στές και την εργα­τι­κή τάξη της Ελλάδας;

Ασ. Γκαρ­σία: Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα δεν ξεχνά τον ρόλο που έχουν παί­ξει στη χώρα μας οι Σοσια­λι­στές (PSOE). Τους γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά. Ο Φελί­πε Γκον­ζά­λες ήρθε στην κυβέρ­νη­ση με το σύν­θη­μα «ΌΧΙ στην έντα­ξη στο ΝΑΤΟ» και τέσ­σε­ρα χρό­νια αργό­τε­ρα η Ισπα­νία εντά­χθη­κε στο ΝΑΤΟ. Μιλού­σε για κοι­νω­νι­κά δικαιώ­μα­τα, αλλά ταυ­τό­χρο­να συνέ­χι­ζε τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για την είσο­δο στην ΕΟΚ, επέ­βαλ­λε δια πυρός και σιδή­ρου τη λεγό­με­νη «βιο­μη­χα­νι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση», διέ­λυ­σε τα εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα που είχαν κατα­κτη­θεί το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, κατέ­στει­λε έντο­να κάθε κοι­νω­νι­κή αμφι­σβή­τη­ση, χρη­σι­μο­ποί­η­σε την κρα­τι­κή τρο­μο­κρα­τία και έστει­λε τα ισπα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα να πολε­μή­σουν στους νέους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους που ακο­λού­θη­σαν τον θρί­αμ­βο της αντε­πα­νά­στα­σης στην ΕΣΣΔ. 

Ο ρόλος του Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος ήταν καθο­ρι­στι­κός για τη θέση της Ισπα­νί­ας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα και για τον εκσυγ­χρο­νι­σμό του ισπα­νι­κού καπι­τα­λι­σμού μετά το καθε­στώς του Φράν­κο. Η επό­με­νη κυβέρ­νη­ση του PSOE με τον Ροντρί­γκες Θαπα­τέ­ρο ακο­λού­θη­σε τον ίδιο δρό­μο, υλο­ποί­η­σε τις πολι­τι­κές που απαι­τού­σε το κεφά­λαιο εκεί­νη την επο­χή και, εν μέσω καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, παρα­χώ­ρη­σε στα μονο­πώ­λια τερά­στια κεφά­λαια μέσω κρα­τι­κών επεν­δύ­σε­ων. Η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ρητο­ρι­κή του Θαπα­τέ­ρο έφτα­σε στο τέλος της με μια συνταγ­μα­τι­κή αλλα­γή, συμ­φω­νη­μέ­νη από κοι­νού με το Λαϊ­κό Κόμ­μα, η οποία εισή­γα­γε την αρχή της δημο­σιο­νο­μι­κής στα­θε­ρό­τη­τας στο άρθρο 135 του Συντάγ­μα­τος. Είχε ήδη προη­γη­θεί το 2010 μια εργα­σια­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση που ευνο­ού­σε την (εργο­δο­τι­κή) εκμε­τάλ­λευ­ση, τη γενί­κευ­ση των προ­σω­ρι­νών συμ­βά­σε­ων και τις νέες μορ­φές εργα­σια­κής επι­σφά­λειας, τις οποί­ες ενέ­τει­νε περαι­τέ­ρω το Λαϊ­κό Κόμ­μα το 2012. Το ίδιο έκα­ναν και με την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, αυξά­νο­ντας τα όρια συνταξιοδότησης. 

Το Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα του Πέδρο Σάν­τσεθ θα ακο­λου­θή­σει την ίδια πορεία: μια πολι­τι­κή κινή­σε­ων με στό­χο την εξα­πά­τη­ση του λαού και μια δια­χεί­ρι­ση που θα εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου. Με το PSOE δεν υπάρ­χουν αυτα­πά­τες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προ­σπα­θού­με να κινη­το­ποι­ή­σου­με την εργα­τι­κή τάξη και τους εργα­ζό­με­νους, έτσι ώστε να μη δοθεί ούτε λεπτό ανά­σας στη νέα κυβέρνηση. 

Τους επό­με­νους μήνες, το Κόμ­μα μας θα επι­κε­ντρω­θεί στην εργα­τι­κή τάξη, καλώ­ντας την να συζη­τή­σει σοβα­ρά την πορεία που πρέ­πει να ακο­λου­θή­σει. Στους χώρους δου­λειάς και στα συν­δι­κά­τα είναι απα­ραί­τη­το να συνει­δη­το­ποι­η­θεί η ανά­γκη χάρα­ξης μιας ανε­ξάρ­τη­της πορεί­ας, στη βάση απο­κλει­στι­κά των συμ­φε­ρό­ντων των εργα­ζο­μέ­νων της χώρας μας, στη βάση των ανα­γκών της μεγά­λης λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας. Αν οι ηγε­σί­ες των συν­δι­κα­λι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων επι­λέ­ξουν να βάλουν εμπό­δια στο ρεύ­μα των κινη­το­ποι­ή­σε­ων που ξεκί­νη­σε, θα απο­δει­χθούν εξαι­ρε­τι­κά ανεύ­θυ­νες και οι συνέ­πειες θα είναι πολύ σοβα­ρές. Η κοι­νω­νι­κή πίε­ση δεν πρέ­πει να μειω­θεί. Μόνο ο απο­φα­σι­στι­κός και οργα­νω­μέ­νος αγώ­νας θα πετύ­χει νίκες και νέες κατα­κτή­σεις για το εργα­τι­κό κίνη­μα. Αυτός είναι ο προ­βλη­μα­τι­σμός που οι κομ­μου­νι­στές μετα­φέ­ρου­με στους χώρους δου­λειάς και σπου­δών, στις εργα­το­γει­το­νιές, στις συν­δι­κα­λι­στι­κές οργανώσεις. 

Το εργα­τι­κό κίνη­μα δεν πρέ­πει να παγι­δευ­τεί από το PSOE και από δυνά­μεις όπως οι Ποδέ­μος που το ακο­λου­θούν, και που με τη σει­ρά τους ακο­λου­θού­νται από τα απο­μει­νά­ρια των παλιό­τε­ρων δυνά­με­ων που προ­έρ­χο­νται από τον ευρω­κομ­μου­νι­σμό. Ή αγω­νι­ζό­μα­στε σκλη­ρά για μια χώρα με την εργα­τι­κή τάξη μπρο­στά ή οι επο­χές που θα ζήσου­με θα είναι εξαι­ρε­τι­κά δύσκο­λες. Το πολι­τι­κό σύστη­μα ανα­διορ­γα­νώ­νε­ται για να πιέ­σει ακό­μη περισ­σό­τε­ρο το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα και να εντεί­νει την καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση στον μέγι­στο βαθ­μό. Η εναλ­λα­κτι­κή λύση δεν είναι η μεταρ­ρύθ­μι­ση του πολι­τι­κού συστή­μα­τος στο πλαί­σιο της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας, όπως υπο­στη­ρί­ζει η παλιά και η νέα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία. Αυτή η μεταρ­ρύθ­μι­ση είναι αδύ­να­τη στην παρού­σα φάση του καπι­τα­λι­σμού, είναι μια ψευ­δαί­σθη­ση, είναι παγί­δα, είναι εξα­πά­τη­ση του λαού. 

Το εργα­τι­κό κίνη­μα πρέ­πει να ανα­συ­γκρο­τη­θεί, πρέ­πει να ανα­διορ­γα­νω­θεί, πρέ­πει να οικο­δο­μή­σει ένα σχέ­διο για τη χώρα που θα βασί­ζε­ται σε ένα νέο είδος εξου­σί­ας, την εργα­τι­κή εξου­σία. Και γι’ αυτό θα πρέ­πει να συνε­χί­σει να ενι­σχύ­ε­ται το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, ώστε να μπο­ρέ­σει να παλέ­ψει πολι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά ενά­ντια σε όλες τις αστι­κές δυνά­μεις που προ­σπα­θούν να απο­μα­κρύ­νουν τους εργα­ζό­με­νους από αυτόν τον δρό­μο. Το μέλ­λον δεν είναι ο καπι­τα­λι­σμός. Το Κόμ­μα προ­σπα­θεί να αυξή­σει τις δυνά­μεις του στο εργα­τι­κό κίνη­μα, στους χώρους δου­λειάς, στους στρα­τη­γι­κούς τομείς της παρα­γω­γής. Εκεί βρί­σκο­νται συγκε­ντρω­μέ­νες οι κοι­νω­νι­κές δυνά­μεις που θα παί­ξουν καθο­ρι­στι­κό ρόλο για το μέλ­λον της χώρας μας, ένα μέλ­λον σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό. 

Θυμά­μαι τη στιγ­μή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρ­νη­ση. Ενώ όλη η ισπα­νι­κή αρι­στε­ρά ήθε­λε μια φωτο­γρα­φία με τον Τσί­πρα, στην Ελλά­δα μόνο το ΚΚΕ ύψω­σε τη φωνή του και προει­δο­ποί­η­σε για τον χαρα­κτή­ρα της νέας κυβέρ­νη­σης — και δέχτη­κε σκλη­ρές επι­θέ­σεις γι’ αυτό. Εκεί­νη την επο­χή δεν διστά­σα­με να τοπο­θε­τη­θού­με δημό­σια υπέρ του ΚΚΕ, ήταν το προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­στι­κό μας καθή­κον και, επι­πλέ­ον, ήμα­σταν πεπει­σμέ­νοι ότι οι Έλλη­νες κομ­μου­νι­στές είχαν δίκιο στην ανά­λυ­σή τους για τον ρόλο της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ, όπως επι­βε­βαιώ­θη­κε και στην πρά­ξη. Η θέση αρχών που τήρη­σε το ΚΚΕ ήταν ένα μεγά­λο μάθη­μα για εμάς, το οποίο μας βοη­θά να αντι­με­τω­πί­σου­με τις νέες εξε­λί­ξεις στην Ισπα­νία με την ανα­γκαία στρα­τη­γι­κή καθαρότητα.

Πρό­σφα­τα συμ­με­τεί­χα­με στις εκδη­λώ­σεις για την επέ­τειο των 100 χρό­νων του ΚΚΕ στην Αθή­να. Δεν θέλω να χάσω την ευκαι­ρία να συγ­χα­ρώ τους πρω­το­πό­ρους κομ­μου­νι­στές της Ελλά­δας και το Κόμ­μα τους. Το ΚΚΕ, έχο­ντας 100 χρό­νια ιστο­ρία, είναι το πιο νέο κόμ­μα στην Ελλά­δα, διό­τι εκπρο­σω­πεί το σοσια­λι­στι­κό-κομ­μου­νι­στι­κό μέλ­λον που πρό­κει­ται να έρθει και στην Ελλά­δα και στην Ισπα­νία. Οι Ισπα­νοί κομ­μου­νι­στές θα βρε­θού­με στο πλευ­ρό των Ελλή­νων συντρό­φων μας, στους σκλη­ρούς και απο­φα­σι­στι­κούς αγώ­νες που, αναμ­φι­σβή­τη­τα, ξεδι­πλώ­νο­νται μπρο­στά μας.

Σας ευχα­ρι­στώ πολύ για την συνέντευξη.

__________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στό το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.