Tο τείχος του Βερολίνου ή το τείχος του κόσμου;

              ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ

 Μέσα στις πόλεις μας, υπάρ­χει ένα τείχος·
κάποιους αιώ­νες, ένα τεί­χος ανυπέρβλητο.

Πίσω απ΄ αυτό, είναι κρυμμένες
οι λαϊ­κές οι συνοικίες
οι αναλ­φά­βη­τοι, οι φτω­χοί κι οι πεινασμένοι·

τα παρα­πήγ­μα­τα, οι σκηνές,
η εξα­θλί­ω­ση κι ο πόνος.

Σπί­τια- χαρ­τό­κου­τα, ξυπό­λυ­τα παιδιά
η σκό­νη και η ξηρασία
και των αστέ­γων τα γεφύρια·

το Σάο Πάο­λο, το Τσαντ, η Υεμένη
και τα χωριά του κάτω Έβρου·

οι άδι­κοι χει­μώ­νες και των λαών η κακοποίηση·
η τρέ­λα των ανέργων·

και των λαών, το πύρι­νο όνει­ρό τους.

Μέσα στον κόσμο μας, υπάρ­χει ένα τείχος,
τεί­χος αόρα­το, ψηλό·
και ανυπέρβλητο;

Μάρ­τιος 2010
Βασί­λης  Κανιάρης

ΟΙ ΑΛΕΠΟΥΔΕΣ
   ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Έξω απ΄ τη μάντρα τη μεγάλη
οι αλε­πού­δες τριγυρνούν·
σπά­ζουν τα νύχια τους και κλαίνε
που δεν μπο­ρούν να ανεβούν,
σπά­ζουν τα νύχια τους και κλαίνε
που δεν μπο­ρούν να ανεβούν.

……………..

Έξω απ΄ τη μάντρα τη μεγάλη
είναι χιο­νιάς κι όλοι πεινούν
και δυο γριού­λες αλεπούδες
λίγο πιο πέρα τραγουδούν:

-«Εμείς ελεύ­θε­ρες γυρνάμε
μέσα στους κάμπους, στα βουνά
και τ΄ άλλα ζώα τα καημένα
τα ΄χου­νε κλεί­σει στα κλουβιά·

ανοίξ­τε κότες το κοτέτσι
ανοίξ­τε κότες το κλουβί
λεύ­τε­ρες να ΄σαστε και όχι
μία ζωή στη φυλακή»

Μέσ΄ στο ζεστό τους το κοτέτσι
ακούν οι κότες τις φωνές·
να τρέ­ξουν θέλουν τα παι­διά τους
στους δρό­μους, στις ακρογιαλιές
κι οι αλε­πού­δες τραγουδάνε
όλες μαζί, χίλιες φορές:

«Ανοίξ­τε κότες το κοτέτσι
ανοίξ­τε κότες το κλουβί
λεύ­τε­ρες να ΄σαστε και όχι
μια ζωή στη φυλακή…»

Νοέμ­βριος 2007
Βασί­λης Κανιάρης