Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης // στη Ν.Κ Κοι­τά­με αρι­στε­ρά στα­θε­ρά κι αμε­τα­κί­νη­τα. Τα γένια ασπρί­ζουν χάνε­ται το κόκ­κι­νο χρώ­μα τους…

1. Σήκω­σε τώρα το κεφά­λι Πριν χάσεις κι άλλο θερι­σμό βγες με τα μπλό­κα πού­ναι κι άλλοι με τα τρακτέρ…

Η σκό­νη Δεν έχω απα­ντή­σεις … Βέβαια, τώρα πια, ούτε ερω­τή­σεις υπάρ­χουν. Η σκό­νη του νικη­τή Χρό­νου τα πάντα σάρωσε…

Δυο στα­γό­νες μέλι κόλ­λη­σαν στις άκρες των χει­λιών, καθώς το αίμα, στις ροζια­σμέ­νες σακού­λες, φού­σκω­νε και ξεφού­σκω­νε, σαν τη δερμάτινη…

βρέ­χει αίμα από­ψε ποτί­ζει την διψα­σμέ­νη γη εκεί που λίγα χόρ­τα φύτε­ψα καβάν­τζα να έχω τον χει­μώ­να τι που απλησίαστες…

Ξημε­ρω­μέ­νες μέρες δίχως νύχτες δια­σχί­ζεις ‑σηκω­μέ­να μπα­τζά­κια τον ποτα­μό Αδιά­φο­ρο. Πέλ­μα­τα γυμνά που παγώ­νουν σε σκλη­ρό βυθό. Βήμα που παραμένει…

Αμού­στα­κα Αετό­που­λα το Αγώ­να αιμο­δό­τες με ένα χωνί και με ορμή μπή­κα­τε στους Αγώ­νες Δέν­δρα ψηλά της λευ­τε­ριάς σε όλες…