Μέχρι το τέλος Νάτην εκεί­νη η για­γιά που τη σημαία της κρα­τά και προ­χω­ρά σιγά κου­τσά Άσβε­στα όνει­ρα κοι­τά Να…

Γαλά­ζια μάτια θάλασ­σες και η ψηχή καθρέ­φτης με σκέ­ψη ολο­κά­θα­ρηγ ο δίκιο πάντα βλέ­πει. Παλι­κα­ρί­σια κι αντρι­κά πολέ­μη­σες παλεύ­εις Με…

Μπαί­νει μπρο­στά και προ­χω­ρεί Μα σε φωτιά μα σε χιο­νιά Είναι ελπί­δα των απλών δέκα δεκά­δες χρό­νια Στη­ρί­ζει τους αδύναμους…

Για άπλω­σε το χέρι σου και πιά­σε το δικό μου και εγώ με τ’ άλλο χέρι μου πιά­νω τον διπλανό…

Εσείς πώς το νομί­ζε­τε   Σπά­σαν οι αλυσ­σί­δες Μήπως λευ­τε­ρω­θή­κα­με ή είναι όλα παγί­δες; Τού­τους τους εργα­ζό­με­νους τους πού­λη­σαν σαν σκλάβους…

Θα την ανέ­βου­με παι­διά κι αυτή την ανη­φό­ρα όλοι μαζί σαν μια γρο­θιά σε τού­τη εδώ την μπο­ρα Ελπί­δα φέρνουμε…