Eurovision, ένας αντι­δρα­στι­κός θεσμός που καθιε­ρώ­θη­κε στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του 1950, σε μια περί­ο­δο που σοβού­σε ο «ψυχρός πόλε­μος» με έξαρ­ση της αντι­σο­βιε­τι­κής – αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας και ανοι­χτές προ­σπά­θειες υπο­νό­μευ­σης και απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης των νεα­ρών Λαϊ­κών Δημο­κρα­τιών. Την ίδια περί­ο­δο, η ένω­ση των ευρω­παϊ­κών μονο­πω­λί­ων, η τότε ΕΟΚ, έκα­νε τα πρώ­τα της βήματα

Η Eurovision στή­θη­κε σαν (καλ­λι­τε­χνι­κός υπο­τί­θε­ται) μηχα­νι­σμό ιδε­ο­λο­γι­κής χει­ρα­γώ­γη­σης και πολι­τι­κής παρέμ­βα­σης της άρχου­σας τάξης. Πολι­τι­κή, άλλω­στε, είναι και η απο­στο­λή του, όχι για να ανα­δεί­ξει και να επι­βρα­βεύ­σει τα καλύ­τε­ρα δείγ­μα­τα τρα­γου­διών από την πλού­σια καλ­λι­τε­χνι­κή παρα­γω­γή κάθε τόπου, αλλά για να δια­δώ­σει τον απο­κα­λού­με­νο «μαζι­κό πολι­τι­σμό». Έναν εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νο «πολι­τι­σμό», που η αστι­κή τάξη προ­ο­ρί­ζει για τις πλα­τιές λαϊ­κές μάζες και ιδιαί­τε­ρα τα νεο­λαι­ί­στι­κα τμή­μα­τά τους, με βασι­κά συστα­τι­κά του τον απλοϊ­κό στί­χο, το στε­ρε­ό­τυ­πο ύφος, τα τυπο­ποι­η­μέ­να μου­σι­κά μοτί­βα και τελι­κά το ρηχό κι άνευ­ρο περιε­χό­με­νο, που ανα­κυ­κλώ­νει τις παρα­δε­δο­μέ­νες από την κυρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία αντι­λή­ψεις και τις κάλ­πι­κες ή και παρακ­μια­κές αξί­ες της.