Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τελικά ήταν στημένο το πραξικόπημα;

Γρά­φει ο 2310net //

Γεμί­σα­με Τουρ­κο­λό­γους, πρα­ξι­κο­πη­μα­το­λό­γους, Ερντο­γα­νο­λό­γους. Είχα­με καβά­τζα συνω­μο­σιο­λό­γους. Για την ακρί­βεια πάντα παρά­γα­με περισ­σό­τε­ρους από όσους μπο­ρού­σα­με να καταναλώσουμε.

Ωστό­σο η πιθα­νό­τη­τα να έστη­σε το πρα­ξι­κό­πη­μα ο ίδιος ο Ερντο­γάν δεν ανή­κει στην σφαί­ρα της συνω­μο­σί­ας και είναι κάτι που πολ­λοί σκε­φτή­κα­με κι ας μην έχου­με άδεια ταξί. Άλλω­στε υπάρ­χουν πράγ­μα­τα που γίνο­νται στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και θα τα ζήλευε και ο καλύ­τε­ρος συνομωσιολόγος.

Είναι αλή­θεια ότι υπάρ­χουν πολι­τι­κοί ηγέ­τες, λίγοι αλλά υπάρ­χουν, που θα μπο­ρού­σαν να στή­σουν ένα τέτοιο πρα­ξι­κό­πη­μα. Και ο Ερντο­γάν είναι ένας από αυτούς.

΄Είναι επί­σης αλή­θεια ότι η πιθα­νό­τη­τα πίσω από ένα πρα­ξι­κό­πη­μα να βρί­σκο­νται οι ΗΠΑ είναι πιο μεγά­λη από το να υπο­γρά­ψει η Ελλά­δα κι άλλο μνη­μό­νιο. Πιο μεγά­λη κι από το να πάρει πέναλ­τι ο Ολυ­μπια­κός αν βου­τή­ξει στην περιο­χή (ή έξω από αυτή) ένας παί­κτης του.

Είναι επί­σης αλή­θεια ότι οι ΗΠΑ έχουν χάσει το ταλέ­ντο τους στα επι­τυ­χη­μέ­να πραξικοπήματα.

Αλλά ας μιλή­σου­με λίγο σοβα­ρά. Το πιο πιθα­νό σενά­ριο είναι ότι ο Ερντο­γάν γνώ­ρι­ζε για το πρα­ξι­κό­πη­μα και το άφη­σε να εξε­λι­χθεί για­τί μπο­ρού­σε να το καταστείλει.

Αυτά τα πράγ­μα­τα δεν απο­δει­κνύ­ο­νται. Ούτε απο­κα­λύ­πτο­νται από τα απόρ­ρη­τα στοι­χεία των μυστι­κών υπη­ρε­σιών  όταν κάπο­τε ανοί­γουν οι φάκελοι.

Όμως δύο πράγ­μα­τα είναι πέραν αμφι­σβή­τη­σης: Το ένα είναι ότι ασφα­λώς και υπήρ­χαν οι δυνά­μεις που θα αντι­πο­λι­τεύ­ο­νταν τον Ερντο­γάν και θα έφτα­ναν μέχρι και στο σημείο πρα­ξι­κο­πή­μα­τος και το άλλο ότι ο Ερντο­γάν συμπε­ρι­φέρ­θη­κε μετά από την από­πει­ρα σαν να το ήθε­λε. Κατά­φε­ρε και να εκκα­θα­ρί­σει τα πάντα τελειώ­νο­ντας την αντι­πο­λί­τευ­ση και ταυ­τό­χρο­να να ανε­βά­σει τις πολι­τι­κές του μετο­χές εντός και εκτός συνόρων.

Σε πολι­τι­κό επί­πε­δο ανα­δύ­ε­ται μια τερά­στια εξέ­λι­ξη: η άνο­δος του Ερντο­γα­νι­σμού θα σημά­νει την επι­κρά­τη­ση ενός ιδιό­τυ­που συντη­ρη­τι­σμού και στην Τουρ­κία. Ο Ερντο­γάν φαί­νε­ται να είναι για τον ανα­το­λι­κό κόσμο ό,τι οι συντη­ρη­τι­κή δεξιά για τον δυτι­κό κόσμο. Η σχέ­ση Ερντο­γάν με τον ισλα­μι­κό φοντα­με­ντα­λι­σμό μοιά­ζει με τη σχέ­ση της «δημο­κρα­τι­κής» ακρο­δε­ξιάς με την φασι­στι­κή ακρο­δε­ξιά. Ό,τι είναι η Λεπέν ή ο Καρα­τζα­φέ­ρης σε σχέ­ση με τον ναζι­σμό στην Ευρώ­πη είναι και ο Ερντο­γάν σε σχέ­ση με τον ISIS. Μοι­ρά­ζο­νται την ίδια σχε­δόν ιδε­ο­λο­γία, ομοιά­ζουν στη ρητο­ρι­κή και στην πολι­τι­κή στό­χευ­ση, αλλά δια­φέ­ρουν λίγο ως προς τον τρό­πο επι­βο­λής της. Ή καλύ­τε­ρα, δια­φέ­ρουν ως προς τον τρό­πο με τον οποίο επι­κοι­νω­νούν την προ­σπά­θεια επι­βο­λής της.

Ο Ερντο­γάν δεν θα στή­σει τους αντι­πά­λους του με πορ­το­κα­λί φόρ­μες για να τους απο­κε­φα­λί­σει, αλλά θα επα­να­φέ­ρει την θανα­τι­κή ποι­νή. Η Λεπέν δεν θα βγά­λει στο δρό­μο τα τάγ­μα­τα εφό­δου του κόμ­μα­τός της να μαχαι­ρώ­νουν μετα­νά­στες αλλά θα κάνει το βίο τους αβί­ω­το θεσμικά.

Βασι­σμέ­νοι σε ό,τι μας έχει μάθει ο καπι­τα­λι­σμός ανε­ξάρ­τη­τα της εθνι­κής του έκφρα­σης, μπο­ρού­με με κάποια βεβαιό­τη­τα να εκτι­μή­σου­με ότι ο Ερντο­γάν δεν θα τελειώ­σει όταν θα οργα­νω­θεί καλύ­τε­ρα μια πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κή από­πει­ρα ενα­ντί­ον του, όταν θα κατα­λά­βουν οι επί­δο­ξοι πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες τις τηλε­ο­πτι­κές συχνό­τη­τες ή θα κλεί­σουν την παρο­χή ίντερ­νετ, αλλά όταν απο­φα­σί­σει η μερί­δα της τάξης που τον στη­ρί­ζει ότι δεν της κάνει πια και θα τον πετά­ξει σαν παλιό χαλα­σμέ­νο παι­χνί­δι. Οι πολι­τι­κές, ακό­μα και όταν εκφρά­ζο­νται με εντυ­πω­σια­κούς «-ισμούς» (κεμα­λι­σμός, ισλα­μι­σμός κτλ.) και οι πολι­τι­κοί, ακό­μα κι όταν παρου­σιά­ζο­νται ως υπερ­δύ­να­μοι ηγέ­τες, απο­τε­λούν πάντα συνέ­χι­ση του ταξι­κού πολέ­μου με άλλα μέσα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο