Τέσσερα ποιήματα στη μνήμη του Φώτη Αγγουλέ

Στον ποι­η­τή, σεμνό και ταπει­νό αγω­νι­στή Φώτη Αγγουλέ.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Λένε ισχύ­ει απο παλιά
Οι προ­σκυ­νη­μέ­νοι δεν μπορούν
Κατάρ­ρα­χα στα τέσ­σε­ρα ανεβαίνουν
ολό­τρε­μοι και τρέχουν.
Οι άλλοι
αιώ­ρα κάναν τη ζωή.
Μιά στις ξερολιθιές
και μιά στους τάφους πέφτουν.
Αφή­ναν πάντα το παρα­γώ­νι του χειμώνα
πότε κλα­δε­μέ­νοι-πότε ορθοί
και πότε κρεμασμένοι.
Ολοι αφανείς.
Που αθέ­α­τα εσώζαν
Τη μία και μονα­δι­κή Τιμή
πού­χει αυτή η Πατρίδα.

ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ

Είναι μυστή­ριο πως
παί­ζουν τρύ­πια τα βιολιά
Κοι­λιές που χάσκουν οι μιλιές
Κι αυτός με μιά Παναγιά
πελε­κη­τή στον κόρφο
μας προσπερνά.
Διακριτικά.
Σα να βαδί­ζει νύφη.

ΣΕΒΑΣΜΟΣ

Στην Ιερα­τι­κή μορφή
που κρύ­βει τα διμέτωπα
Στη στι­βα­ρή κύρ­τω­ση που
κρα­τά στη σκιά
σκυ­φτές πνοές.
Αγάλ­μα­τα τον προσπερνούν
τα μου­λια­σμέ­να μάτια μας.

ΚΑΣΤΡΟΥΣΗΣ (μεγά­λω­σε στη γει­το­νιά του Κάστρου της Χίου)

Αφη­νε στο διά­βα του
Ιχνη απο μελω­μέ­να σύκα…

Αντώ­νης  Μπουντούρης