Φιλοξενούμενος ο Κόκκινος Ρύπος //
Είναι εμφανές ότι οι εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στρέφονται όλο και περισσότερο προς τη λαϊκιστική ακροδεξιά, που οι υποψήφιοί της χτίζουν επιτήδεια το προφίλ του “αντισυμβατικού που τα λέει σταράτα”, κάνει εμφατικές και λιγάκι ακραίες δηλώσεις, ίσως είναι γυναίκα καμιά φορά (Λεπέν), μιλάει πατριωτικά, ενισχύοντας την πληγωμένη εθνική περηφάνια. Σίγουρα είναι μικροαστός, αυτοδημιούργητος και πλέον πετυχημένος μάνατζερ ή μεγιστάνας του πλούτου. Τον “δαιμονοποιεί” το κατεστημένο και τα ΜΜΕ “διάκεινται εχθρικά” απέναντι του. Κι όμως αυτό ελκύει ειδικά τους πιο φτωχούς. Αφού δεν έχουν να φάνε αξιοπρεπώς τρώνε υπερηφάνεια, εθνικισμό και κυρίως τρώνε αμάσητα ότι η κόλασή μας είναι “ο άλλος”, φταίει ο ξένος, ο μουσουλμάνος γενικά ο φτωχός!
Το ζήτημα είναι γιατί οι εκμεταλλευόμενες μάζες πάνε προς τα εκεί. Γιατί τα έχουν δοκιμάσει όλα, γιατί βαρέθηκαν τα μεγάλα λόγια και την προπαγάνδα των ΜΜΕ με την ξύλινη εκφορά λόγου, γιατί τους ξενίζει το καινούργιο (;) και νομίζουν ότι θα τους πάει σε… άλλες πολιτείες (αναρχικές).
Το βασικό όμως είναι η πολύ χαμηλή οργάνωση των εργατών στις συλλογικές τους δομές, η κυρίαρχη λογική της παραίτησης ανάμεσα στους σύγχρονους προλετάριους που δεν πιστεύουν στη δύναμη του αγώνα τους, τα μικρομεσαία στρώματα που καταστρέφονται ραγδαία, αλλά εξακολουθούν να αναζητούν μια σχετική βελτίωση της θέσης τους εντός του συστήματος.
Είναι όλα αυτά μαζί. Εσωτερικοί και διεθνείς συσχετισμοί, η μικροαστική ανυπομονησία, η χαμηλή οργάνωση σε συνδικάτα και λαϊκές επιτροπές, ο αρνητικός αντίκτυπος της αντεπανάστασης και των ανατροπών. Έχουμε πολύ μαλλί να ξάνουμε και δεν πρέπει να χαθεί λεπτό. Όλοι στο δρόμο, ξεσηκωμός!