Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η πρό­σφα­τη κλι­μά­κω­ση της τουρ­κι­κής προ­κλη­τι­κό­τη­τας, στο πλαί­σιο της ευρύ­τε­ρης όξυν­σης των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών στην περιο­χή, έδω­σε λαβή σε ακρο­δε­ξιούς-φασι­στι­κούς κύκλους να προ­πα­γαν­δί­σουν τις γνω­στές εθνι­κι­στι­κές τους «ονει­ρώ­ξεις». Ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι της ακρο­δε­ξιάς, εθνι­κι­στι­κής προ­πα­γάν­δας απο­τε­λού­σε και απο­τε­λεί η στά­ση του ΚΚΕ σε περί­πτω­ση πολε­μι­κής εμπλο­κής Ελλάδας-Τουρκίας.

Ανα­κυ­κλώ­νο­ντας την ανι­στό­ρη­τη, εμε­τι­κά αντι­κομ­μου­νι­στι­κή τους θεω­ρία περί «προ­δο­τι­κού ΚΚΕ», τα διά­φο­ρα φασι­στοει­δή – από το θλι­βε­ρό ανυ­πό­λη­πτο ανθρω­πά­κι που σκί­ζει απερ­για­κές αφί­σες και επι­τί­θε­ται σε γυναί­κες στο Περι­φε­ρεια­κό Συμ­βού­λιο Αττι­κής, μέχρι τους εγκλη­μα­τί­ες της ναζι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής- βγή­καν «παγα­νιά» να δια­τυ­μπα­νί­σουν ψέμα­τα και χυδαιότητες.

«Σε περί­πτω­ση πολέ­μου της Ελλά­δας με άλλη χώρα, το ΚΚΕ έχει δώσει εντο­λή στα μέλη του να μην πολε­μή­σουν» τιτλο­φο­ρεί­ται κεί­με­νο που, τις τελευ­ταί­ες μέρες, ανα­δη­μο­σιεύ­ουν διά­φο­ρες, ακρο­δε­ξιές και μη, ιστο­σε­λί­δες. Παλιά μου τέχνη κόσκι­νο, για τη σπο­ρά του «Μανια­δά­κη», να κάνει το άσπρο-μαύ­ρο, επι­χει­ρώ­ντας να πολε­μή­σει το ΚΚΕ με τόνους λάσπης.

Ποια είναι, όμως, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ξεμπρο­στιά­ζει τις αθλιό­τη­τες των Τζη­με­ρο­χρυ­σαυ­γι­τών; Τι θα κάνουν οι έλλη­νες κομ­μου­νι­στές σε περί­πτω­ση πολε­μι­κής εμπλο­κής της Ελλά­δας με άλλη χώρα;

1. Το ΚΚΕ, τα μέλη και οι οπα­δοί του, υπήρ­ξε ο αιμο­δό­της και καθο­δη­γη­τής της ΕΑΜι­κής Αντί­στα­σης κατά την περί­ο­δο της Κατο­χής. Ο λαϊ­κός-απε­λευ­θε­ρω­τι­κός αγώ­νας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έδει­ξε στην πρά­ξη πως αντι­λαμ­βά­νο­νται οι κομ­μου­νι­στές τον πατριω­τι­σμό, δίνο­ντας στον αγώ­να τα καλύ­τε­ρα παι­διά τους και πλη­ρώ­νο­ντας βαρύ­τα­το φόρο αίμα­τος. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό έχει μεί­νει το παρά­δειγ­μα των φυλα­κι­σμέ­νων και εξό­ρι­στων από τη φασι­στι­κή μετα­ξι­κή δικτα­το­ρία κομ­μου­νι­στών, οι οποί­οι ζήτη­σαν να στα­λούν στο μέτω­πο, κάτι που η δικτα­το­ρία τους αρνή­θη­κε, ενώ στην συνέ­χεια τους παρέ­δω­σε στους κατα­κτη­τές, ανά­με­σα τους και τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμ­μα­τος Νίκο Ζαχα­ριά­δη που στάλ­θη­κε στο Νταχάου.

Ποιός πολέ­μη­σε, λοι­πόν, τους κατα­κτη­τές στην Κατο­χή; Οι αστι­κές δυνά­μεις που κατέ­φυ­γαν στο εξω­τε­ρι­κό; Μήπως οι ιδε­ο­λο­γι­κοί και πολι­τι­κοί πρό­γο­νοι των χρυ­σαυ­γι­τών, οι ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες και οι δωσί­λο­γοι που απο­δεί­χθη­καν οι καλύ­τε­ροι σύμ­μα­χοι των Ναζί; Την απά­ντη­ση τη γνω­ρί­ζει ο ελλη­νι­κός λαός και η Ιστο­ρία δεν ξεγράφεται. 

Μιας όμως και ανα­φερ­θή­κα­με στην περί­ο­δο της Κατο­χής, αξί­ζει να αντι­πα­ρα­θέ­σου­με, για όσους τυχόν δεν θυμού­νται, τον όρκο του αντάρ­τη του ΕΛΑΣ και τον αντί­στοι­χο του ταγματασφαλίτη.

Ο όρκος του μαχη­τή του ΕΛΑΣ (δημο­σιεύ­θη­κε στον «Απε­λευ­θε­ρω­τή», όργα­νο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, 27 Απρί­λη 1943: 

«Ορκί­ζο­μαι στον Ελλη­νι­κό Λαό και τη συνεί­δη­σή μου, ότι θ’ αγω­νι­σθώ έως την τελευ­ταία στα­γό­να του αίμα­τός μου για την πλή­ρη απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελλά­δας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγω­νι­στώ για την περι­φρού­ρη­ση των συμ­φε­ρό­ντων του Ελλη­νι­κού Λαού και την απο­κα­τά­στα­ση και κατο­χύ­ρω­ση των ελευ­θε­ριών και όλων των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των του. Για τον σκο­πό αυτό θα εκτε­λώ ευσυ­νεί­δη­τα και πει­θαρ­χι­κά τις εντο­λές και οδη­γί­ες των ανω­τέ­ρων μου οργά­νων και θ’ απο­φεύ­γω κάθε πρά­ξη που θα με ατι­μά­ζη σαν άτο­μο και σαν αγω­νι­στή του Εργα­ζό­με­νου Ελλη­νι­κού Λαού».

Και, από την άλλη, ο όρκος των Ταγ­μά­των Ασφαλείας:

«Ορκί­ζο­μαι εις τον Θεόν τον άγιον τού­τον όρκον, ότι θα υπα­κούω απο­λύ­τως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτε­λώ πιστώς απά­σας τας ανα­τε­θει­σο­μέ­νας μοι υπη­ρε­σί­ας και θα υπα­κούω άνευ όρων εις τας δια­τα­γάς των ανω­τέ­ρων μου. Γνω­ρί­ζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρ­ρη­σιν ενα­ντί­ον των υπο­χρε­ώ­σε­ών μου, τας οποί­ας διά του παρό­ντος ανα­λαμ­βά­νω, θέλω τιμω­ρη­θή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

2. Μιλώ­ντας χθες στην ανοι­χτή συγκέ­ντρω­ση του ΚΚΕ στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, ενά­ντια στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια ΝΑΤΟ-ΕΕ και την εμπλο­κή της Ελλά­δας σε αυτά, ο Δημή­τρης Κου­τσού­μπας σημεί­ω­σε, μετα­ξύ άλλων:

«Οι κομ­μου­νι­στές, όπως πάντα στην ηρω­ι­κή 100χρονη Ιστο­ρία μας, θα πρω­το­στα­τή­σου­με στον αγώ­να για την υπε­ρά­σπι­ση της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας, των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των μας. Για να συντρι­βεί ο όποιος ξένος εισβο­λέ­ας εάν τολ­μή­σει και επι­τε­θεί στην Ελλάδα.

Ταυ­τό­χρο­να όμως επι­ση­μαί­νου­με από τώρα ότι δεν θα δεί­ξου­με καμιά εμπι­στο­σύ­νη στην αστι­κή κυβέρ­νη­ση που θα κάνει τον πόλε­μο. Καμιά ανο­χή στην άρχου­σα τάξη που συμ­με­τέ­χει στον πόλε­μο για την προ­ώ­θη­ση των δικών της οικο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων, βάζο­ντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.

Θα επι­διώ­ξου­με να τη βάλου­με με την πάλη μας στο χρο­νο­ντού­λα­πο της Ιστο­ρί­ας, με την ανα­τρο­πή της, για την ορι­στι­κή νίκη του λαού».

Στα παρα­πά­νω λόγια του Γεν. Γραμ­μα­τέα συνο­ψί­ζε­ται με ξεκά­θα­ρο τρό­πο η λενι­νι­στι­κή θεω­ρία για την στά­ση των κομ­μου­νι­στών σε περί­πτω­ση πολέ­μου. Πάλη ενά­ντια στον όποιο ξένο εισβο­λέα αλλά και οργά­νω­ση του αγώ­να ενά­ντια στους ντό­πιους πλου­το­κρά­τες-δήμιους του εργα­ζό­με­νου λαού. Τα παι­διά του ελλη­νι­κού λαού δεν έχουν κανέ­να λόγο να δεχθούν να γίνουν «κρέ­ας στα κανό­νια» των οικο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων αυτών που λυμαί­νο­νται τον πλού­το του εργα­ζό­με­νου – είτε αυτοί ονο­μά­ζο­νται «έλλη­νες» είτε «τούρ­κοι» είτε «αμε­ρι­κά­νοι» κεφαλαιοκράτες.

Από την πρό­σφα­τη συγκέ­ντρω­ση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα.

3. Στις ταξι­κές κοι­νω­νί­ες, ο πατριω­τι­σμός έχει ταξι­κό περιε­χό­με­νο. Η Ελλά­δα των μεγα­λο­βιο­μη­χά­νων και μεγα­λο­ε­φο­πλι­στών δεν είναι ίδια με την Ελλά­δα του μερο­κα­μα­τιά­ρη εργά­τη. Η Ελλά­δα του Λάτση (του κάθε «Λάτση», «Βαρ­δι­νο­γιάν­νη», «Νιάρ­χου» κλπ.) δεν είναι ίδια με την Ελλά­δα του ναυ­τερ­γά­τη που παλεύ­ει για ένα κομ­μά­τι ψωμί με κατα­κρε­ουρ­γη­μέ­να εργα­σια­κά δικαιώματα. 

Το καθή­κον της πολι­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας της εργα­τι­κής τάξης, του Κόμ­μα­τος της, είναι, στις συν­θή­κες ενός ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, να ανα­δεί­ξει την ανά­γκη της ταξι­κής ενό­τη­τας των εργα­ζό­με­νων, της συμ­μα­χί­ας με τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, τη διε­θνι­στι­κή διά­στα­ση της αλλη­λεγ­γύ­ης μετα­ξύ της εργα­τι­κής τάξης κάθε χώρας. Με λίγα λόγια, το καθή­κον των κομ­μου­νι­στών είναι να δεί­ξουν στους εργα­ζό­με­νους, στο λαό, ότι δεν πρέ­πει να συντα­χθεί με κανέ­ναν ιμπε­ρια­λι­στή, είτε ξένο, είτε ντόπιο. 

Ως «μονα­δι­κό απε­λευ­θε­ρω­τι­κό πόλε­μο» ο Βλ. Ι. Λένιν χαρα­κτή­ρι­ζε την πάλη για μετα­τρο­πή του πολέ­μου σε ένο­πλη ταξι­κή πάλη, με στό­χο την σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση. Αυτή η στά­ση- την οποία τα αστι­κά επι­τε­λεία και οι φασί­στες κολα­ού­ζοι τους λοι­δο­ρούν ως δήθεν «προ­δο­τι­κή» — είναι η αλη­θι­νά πατριω­τι­κή στά­ση κάθε εργά­τη, κάθε ανθρώ­που της δου­λειάς, του μερο­κά­μα­του, κάθε νέου και νέας που θέλει μια πατρί­δα λεύ­τε­ρη από τα δεσμά της καπι­τα­λι­στι­κής σαπί­λας και εκμετάλλευσης. 

Για να τελειώ­νου­με λοι­πόν: «Μαθή­μα­τα πατριω­τι­σμού» οι κομ­μου­νι­στές δεν δέχο­νται από τους ιδε­ο­λο­γι­κούς και πολι­τι­κούς απο­γό­νους αυτών που οδή­γη­σαν τη χώρα και το λαό σε τρα­γω­δί­ες (βλ. Μικρα­σια­τι­κή εκστρα­τεία, διχο­τό­μη­ση Κύπρου κλπ). Το ΚΚΕ, από την ίδρυ­ση του μέχρι σήμε­ρα, στην 100χρονη πορεία του, παρα­μέ­νει κόμ­μα διε­θνι­στι­κό και, γι’ αυτόν ακρι­βώς το λόγο, είναι γνή­σια πατριω­τι­κό. Όχι με την έννοια που προσ­δί­δουν στον «πατριω­τι­σμό» οι διά­φο­ροι γυμνο­σά­λια­γκες της αστι­κής εξου­σί­ας, αλλά με την ανό­θευ­τη, αγνή, λαϊ­κή αντί­λη­ψη που έχει για την πατρί­δα κάθε άνθρω­πος που αγω­νί­ζε­ται για να ξημε­ρώ­σουν καλύ­τε­ρες μέρες. 

Έτσι, όπως το έθε­τε με παρ­ρη­σία και γεν­ναιό­τη­τα ο ήρω­ας Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης, μπρο­στά στους κατη­γό­ρους του: 

«…Ο πατριω­τι­σμός ενός κόμ­μα­τος ή και ατό­μων ακό­μα, κρί­νε­ται όταν κιν­δυ­νεύ­ει η ανε­ξαρ­τη­σία, ελευ­θε­ρία και ακε­ραιό­τη­τα της πατρί­δας μας. Εκεί βρί­σκε­ται η λυδία λίθος. Αυτό είναι το κρι­τή­ριο για τον πατριω­τι­σμό ενός κόμ­μα­τος. Κι αν θελή­σει κανείς με τέτοια κρι­τή­ρια να κρί­νει το ΚΚΕ θα δει ότι δεν είναι κόμ­μα προ­δο­τι­κό, αλλά αντί­θε­τα είναι καθα­ρά ελλη­νι­κό και πατριω­τι­κό… Αγα­πά­με την Ελλά­δα και το λαό της περισ­σό­τε­ρο από τους κατη­γό­ρους μας. Το δεί­ξα­με όταν εκιν­δύ­νευε η ελευ­θε­ρία, η ανε­ξαρ­τη­σία και η ακε­ραιό­τη­τά της. Και ακρι­βώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να ξημε­ρώ­σουν στη χώρα μας καλύ­τε­ρες μέρες, χωρίς πεί­να και πόλε­μο. Για το σκο­πό αυτό αγω­νι­ζό­μα­στε και όταν χρεια­στεί θυσιά­ζου­με και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικά­ζο­ντάς μας σήμε­ρα, δικά­ζε­τε τον αγώ­να για την ειρή­νη, δικά­ζε­τε την Ελλά­δα. Δεν έχω τίπο­τα άλλο να προσθέσω».

Δια­βά­στε: Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ, του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ΚΟΜΕΠ 2012 Τεύ­χος 6. 

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.