Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τίλλα Μπαλή (1905–1971), Η απεσταλμένη των αιώνων

tilla-mpaliΤίλ­λα Μπα­λή (1905–1971)

Η απε­σταλ­μέ­νη των αιώνων

Ανθο­λό­γη­ση-εισα­γω­γή Γιάν­νης Σ. Βιτσαράς

Ποί­η­ση, ISBΝ: 978–960-9441–97‑7, διάστ. 13Χ21, σελ. 50, τιμή 6,00 €

Εξώ­φυλ­λο: Πορ­τραί­το της ποι­ή­τριας, από τον καλ­λι­τέ­χνη Μιχά­λη Νικο­λι­νά­κο (1923–1994).

ΕΠΑΝΑΣΤΡΟΦΗ

Είμαι η απε­σταλ­μέ­νη των αιώνων
Κι’ όλων των επο­χών, εγώ,
Σε συλη­μέ­νους τάφους μόνον
Μέσα τον τρό­μο ζω και ηχώ.

Φωνές πολ­λές αποθαμένων
Που μοιά­ζουν σα ζωντανεμένων…

(Πυρά­καν­θοι, 1943)

«Η ποί­η­ση της Τίλ­λας Μπα­λή (Καλα­μά­τα 1905 — Αθή­να 1971), από την αρχή έως το τέλος, είναι ποί­η­ση αιμά­τι­νη, ντε­λι­κά­τα μελαγ­χο­λι­κή, λεπταί­σθη­τη, ενιαία κι αρρα­γής, γνο­φώ­δης εν πολ­λοίς και σκο­τει­νή (ανι­χνεύ­ου­σα τον υπόρ­ρη­το, ενε­δρεύ­ο­ντα θάνα­το, που υφέρ­πει σε κάθε πτυ­χή τής ψευ­δούς, ανθρώ­πι­νης καθη­με­ρι­νό­τη­τας), απέ­ρα­ντα ειλι­κρι­νής, ανε­ξα­γό­ρα­στη, υπο­δειγ­μα­τι­κά στο­χα­ζό­με­νη (και ανα­στο­χα­ζό­με­νη), υπαρ­ξια­κώς αλγού­σα, γεγυ­μνω­μέ­νη κι ένε­κα τού­του, τιμαλ­φής, πολύτιμη».

Από την εισα­γω­γή του Γιάν­νη Σ. Βιτσαρά.

Η Τίλ­λα Μπα­λή υπήρ­ξε μια ξεχω­ρι­στή στην επο­χή της, μα ξεχα­σμέ­νη σήμε­ρα, ποι­η­τι­κή φωνή. Φίλη της Μαρί­ας Πολυ­δού­ρη, της οποί­ας ύμνη­σε το πρό­ω­ρο θάνα­τό της, δια­κρί­θη­κε για το ελευ­θε­ρια­κό σθέ­νος της και την μυστη­ρια­κή ποι­η­τι­κή της ανα­ζή­τη­ση. Οι εκδό­σεις Φαρ­φου­λάς εκδί­δουν για πρώ­τη φορά μια αντι­προ­σω­πευ­τι­κή ανθο­λό­γη­ση, του τόσου ιδιαί­τε­ρου και λεπτο­δου­λε­μέ­νου ποι­η­τι­κού της έργου, που περι­λαμ­βά­νει οκτώ ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές και σκόρ­πιες δημο­σιεύ­σεις σε διά­φο­ρα φιλο­λο­γι­κά περιο­δι­κά της επο­χής της.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο