Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το διασημότερο μανιφέστο των Ρώσων φουτουριστών

Χαστού­κι στο πρό­σω­πο του κοι­νού γούστου

Επι­μέ­λεια: Πανα­γιώ­της Μανιά­της //

Προς τους ανα­γνώ­στες του Νέου μας Πρώ­του Απροσδόκητου.

Εμείς μόνοι είμα­στε το πρό­σω­πο της Επο­χής μας. Μέσα από μας το σάλ­πι­σμα του χρό­νου φυσά στην τέχνη της λέξης.

Το παρελ­θόν είναι πάρα πολύ περιο­ρι­στι­κό. Η Ακα­δη­μία και ο Πού­σκιν είναι λιγό­τε­ρο κατα­νοη­τοί και από ιερογλυφικά.

Πετάξ­τε στη θάλασ­σα από το Πλοίο της Μοντερ­νι­κό­τη­τας τον Πού­σκιν, τον Ντο­στο­γιέφ­σκι, τον Τολ­στόι κλπ., κλπ.

Αυτός που δεν ξεχνά την πρώ­τη του αγά­πη, δε θα γνω­ρί­σει την τελευ­ταία του.

Ποιος, μ’ εμπι­στο­σύ­νη, θα έστρε­φε την τελευ­ταία του αγά­πη προς την αρω­μα­τι­σμέ­νη λαγνεία του Μπάλ­μοντ; Είναι αυτή η αντα­νά­κλα­ση της σημε­ρι­νής ανδρι­κής ψυχής;

Ποιος, λιγό­ψυ­χα, θα φοβό­ταν να σκί­σει από το μαύ­ρο σμό­κιν του πολε­μι­στή Μπριου­σόφ τη χάρ­τι­νη πανο­πλία; Ή μήπως λάμπει απ’ αυτό η αυγή άγνω­στων ομορφιών;

Πλύ­ντε τα χέρια Σας που άγγι­ξαν τη βρώ­μι­κη λάσπη των βιβλί­ων που έγρα­ψαν όλοι αυτοί οι ανα­ρίθ­μη­τοι Λεο­νίντ Αντρέγιεφ.

Όλοι αυτοί οι Μαξίμ Γκόρ­κυ, Κου­πρίν, Μπλοκ, Σολο­γκούμπ, Ρέμι­ζοβ, Αβερ­τσέν­κο, Τσέρ­νι, Κουζ­μίν, Μπού­νιν κλπ., χρειά­ζο­νται μόνο μια ντά­τσα στο ποτά­μι. Τέτοια είναι η αντα­μοι­βή που δίνει η μοί­ρα στους ράφτες.

futur2

Από τα ύψη των ουρα­νο­ξυ­στών ατε­νί­ζου­με την αση­μα­ντό­τη­τά τους!…

Δια­τάσ­σου­με να γίνουν σεβα­στά τα δικαιώ­μα­τα των ποιητών:

  1. Να διευ­ρύ­νουν τον ορί­ζο­ντα του ποι­η­τι­κού λεξι­λο­γί­ου με αυθαί­ρε­τες και παρά­γω­γες λέξεις (και­νο­φα­νής-Λέξη)
  2. Να νιώ­θουν ένα ανυ­πέρ­βλη­το μίσος για τη γλώσ­σα που υπήρ­χε πριν την επο­χή τους.
  3. Να διώ­ξουν με φρί­κη από το περή­φα­νο μέτω­πό τους το Στε­φά­νι της φτη­νής δόξας που Έχε­τε φτιά­ξει από σκουπότριχες.
  4. Να στα­θούν στο βρά­χο της λέξης «εμείς» στο μέσο μιας θάλασ­σας σφυ­ριγ­μά­των και προσβολής.

Και αν αυτή τη στιγ­μή τα βρώ­μι­κα στίγ­μα­τα Σας της “Κοι­νής Αίσθη­σης” και του “καλού γού­στου” υπάρ­χουν ακό­μα στις γραμ­μές μας, οι ίδιες αυτές γραμ­μές για πρώ­τη φορά ήδη λάμπουν αμυ­δρά με το Καλο­και­ρι­νό Φως της Νέας Ομορ­φιάς που Έρχε­ται από την Αυτάρ­κη (αυτό-κεντρη) Λέξη.

Ντ. Μπουρ­λιούκ, Αλε­ξά­ντερ Κρου­τσό­νιχ, Βλ. Μαγια­κόφ­σκι, Βίκτορ Χλέμπνικοφ

 

πηγή: Russian Futurism Through Its Manifestos, 1912-1928 by Anna Lawton, Herbert Eagle, p. 51–52.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο