Το κουρέλι, η «αριστερή παρένθεση» και η «δεξιά παλινόρθωση»

Στις 26 Σεπτεμ­βρί­ου 2012 έγι­νε πανελ­λα­δι­κή πανερ­γα­τι­κή απερ­γία ενά­ντια στην πολι­τι­κή της, τότε, τρι­κομ­μα­τι­κής κυβέρ­νη­σης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ.

Στην Αθή­να έγι­νε μια απ’ τις ογκω­δέ­στε­ρες δια­δη­λώ­σεις. Και σε ένα απ’ τα μπλόκ οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ φώνα­ζαν το σύν­θη­μα: «Συντά­ξεις και μισθούς τους κάνα­τε κου­ρέ­λι, άντε και γ..σου, σύντρο­φε Κουβέλη».

«Ντρο­πή, σύντρο­φοι!» ήταν ο τίτλος άρθρου του Βασί­λη Βενι­ζέ­λου στο protagon στο οποίο σημεί­νω­νε: «Οφεί­λω να το κατα­γρά­ψω, για­τί όταν το άκου­σα, όταν συνει­δη­το­ποί­η­σα τι άκου­σαν τα αυτιά μου, ένιω­σα φρί­κη, ανα­κα­τώ­θη­κε το στο­μά­χι μου και ανα­πό­λη­σα εκεί­νες τις παλαιές, τις όχι και τόσο παλαιές επο­χές, στις οποί­ες τα συν­θή­μα­τα της ανα­νε­ω­τι­κής αρι­στε­ράς, και δη της νεο­λαί­ας της ανα­νε­ω­τι­κής αρι­στε­ράς, της ΕΚΟΝ “Ρήγας Φεραί­ος” δεν είχαν μόνο αξιο­ση­μεί­ω­τη σπιρ­τά­δα, αλλά και πολι­τι­σμό και σεβασμό».

Και ο Κώστας Ρεσβά­νης (28.9.2012) έγρα­ψε: «Οργα­νώ­θη­κα στη Σπου­δά­ζου­σα Νεο­λαία της ΕΔΑ το 1963. Εδώ και μισό αιώ­να  παρα­τη­ρώ τη δια­δρο­μή της ελλη­νι­κής αρι­στε­ράς σε όλες τις θεσμι­κές της μορ­φές, στις πρα­κτι­κές της και στην κοι­νω­νι­κή της παρου­σία. Κατα­λα­βαί­νε­τε τι έχουν δει τα μάτια μου και τι έχουν ακού­σει τ’ αυτιά μου και λόγω της συμ­με­το­χής μου αρχι­κά και λόγω επαγ­γέλ­μα­τος στη συνέ­χεια. Νόμι­ζα ότι τα είχα δει όλα αλλά γελάστηκα…».

Στη συνέ­χεια ανα­φέρ­θη­κε στο άρθρο του Βασί­λη Βενι­ζέ­λου σημειώ­νο­ντας: «Έχω δια­δη­λώ­σει και έχω καλύ­ψει δημο­σιο­γρα­φι­κά χιλιά­δες εκδη­λώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας. Έχω ακού­σει δια­φο­ρε­τι­κές πολι­τι­κές παρα­τά­ξεις, κυρί­ως στις πρώ­τες τερά­στιες δια­δη­λώ­σεις για την επέ­τειο του Πολυ­τε­χνεί­ου, να βρο­ντο­φω­νά­ζουν, η μία απέ­να­ντι στην  άλλη, εντε­λώς αντί­θε­τα πολι­τι­κά συν­θή­μα­τα. Τέτοια κατά­πτυ­στη συμπε­ρι­φο­ρά δεν θυμά­μαι ποτέ. Και το ακό­μα χει­ρό­τε­ρο: Δια­βά­ζω από δω κι’ από κει, σχό­λια ικα­νο­ποί­η­σης. Και όλοι αυτοί, υπο­τί­θε­ται, είναι αρι­στε­ροί. Όσο αρι­στε­ρός είναι και ο ευγε­νέ­στα­τος κύριος Πάγκαλος!»

Στις 12 Οχτώ­βρη 2016, δόθη­κε στη δημο­σιό­τη­τα η Από­φα­ση της διά­σκε­ψης των μελών και φίλων της Ενω­τι­κής Κίνη­σης Ευρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς (Ε.ΚΙ.Ε.Α) για το 2ο Συνέ­δριο του ΣΥΡΙΖΑ, που γίνε­ται απ’ τις 13–16 Οχτώ­βρη 2016 στο ΤΑΕ-ΚΒΟΝ-ΝΤΟ.

Η Ε.ΚΙ.Ε.Α στην από­φα­σή της, μετα­ξύ των άλλων, σημειώ­νει: «Μετά την τελευ­ταία εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση που κατέ­λη­ξε σε νίκη των ευρω­παϊ­κών δυνά­με­ων της Αρι­στε­ράς, η κυβέρ­νη­ση ανέ­λα­βε το δύσκο­λο έργο της εξό­δου από την κρί­ση, με στό­χο την παρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας, σε στέ­ρε­ες και δια­φα­νείς βάσεις, με δίκαιες ανα­δια­νε­μη­τι­κές κοι­νω­νι­κές πολι­τι­κές, λαμ­βά­νο­ντας υπ’ όψιν το πλαί­σιο  των πραγ­μα­τι­κών δυσκο­λιών και των ευρω­παϊ­κών συσχετισμών…Η κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα επι­βάλ­λει τη μεγα­λύ­τε­ρη δυνα­τή πολι­τι­κή συσπεί­ρω­ση των Αρι­στε­ρών ευρω­παϊ­κών δυνά­με­ων της χώρας. Στη χώρα δια­μορ­φώ­νο­νται δυο πολι­τι­κοί πόλοι: o  ένας βαθύ­τα­τα νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρος και συντη­ρη­τι­κός και ο άλλος προ­ο­δευ­τι­κός. Αυτός ο προ­ο­δευ­τι­κός πολι­τι­κός πόλος πρέ­πει να στη­ρι­χθεί και να έχει  στα­θε­ρή την πορεία του, προς όφε­λος της χώρας και της κοι­νω­νί­ας. Η Ενω­τι­κή Κίνη­ση Ευρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς ανα­δει­κνύ­ει και προ­ω­θεί αυτή τη συσπεί­ρω­ση με τις δυνά­μεις του ΣΥΡΙΖΑ, στη μεγά­λη προ­σπά­θεια και τον αγώ­να για τη δημο­κρα­τία, τη δίκαιη ανά­πτυ­ξη, τον μετα­σχη­μα­τι­σμό της κοι­νω­νί­ας και του κρά­τους και συμπα­ρα­τάσ­σε­σαι στην από­κρου­ση των σχε­δί­ων για “αρι­στε­ρή παρέν­θε­ση” και “δεξιά παλινόρθωση”».

Τώρα λοι­πόν που επι­κρά­τη­σε ο ρεα­λι­σμός της υπο­τα­γής της συγκυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις ανά­γκες της καπιταλιστικήςανάκαμψης–τι σημα­σία έχει η βαρ­βα­ρό­τη­τα με συν­θή­κες και μερο­κά­μα­τα γαλέ­ρας;- τώρα, λοι­πόν, είναι όλα «μέλι-γάλα» στη μεγά­λη οικο­γέ­νεια της Ευρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς. Εξα­γνί­ζε­ται κι ο Φώτης Κου­βέ­λης, που παρα­λί­γο –κατά τον Αλέ­ξη Τσί­πρα- να γίνει Τσι­ρι­μώ­κος, και συγ­χω­ρού­νται και τα παλιό­παι­δα τ’ ατί­θα­σα με τις χυδαιό­τη­τές τους.

Κάπο­τε η μνή­μη της Αρι­στε­ράς ήταν φωτει­νός οδη­γός για ολό­κλη­ρη την κοι­νω­νία. Τώρα φαί­νε­ται πως τα κρα­νία κάποιων αρι­στε­ρών έπα­ψαν να είναι κατοι­κία της μνήμης.

Αλλά κεφά­λι δίχως μνή­μη είναι φρού­ριο χωρίς κανό­νι που λέει κι ο λαός μας.

Ο ΚΡΕΤΙΝΟΣ