Σχολιάζει ο Σφυροδρέπανος //
Αν δεν πάρουμε την ιστορία στους ώμους μας, για να την ανεβάσουμε στο ύψος των καιρών μας…
Αν την αφήσουμε να γραφτεί ως υποσημείωση της δικής μας αδράνειας από τους ιστορικούς που διάλεξαν τη θέση τους στην αυλή των ισχυρών…
Τότε θα διαβάζουμε στα επίσημα σχολικά εγχειρίδια πως ο Μεταξάς (που διαπίστωσε μοιρολατρικά: ώστε λοιπόν, έχουμε πόλεμο) ήταν ο λαϊκός ηγέτης που είπε το “όχι”. Ή ότι ο Τσίπρας (με τον Καμμένο σε ρόλο Ζέρβα) ηγήθηκε του νέου λαϊκού ΟΧΙ ‑που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του “ναι”. Ενώ το ηρωικό “όχι” κι η αντίσταση του ΔΣΕ, που διάλεξε τα όπλα αντί για την τυραννία, ήταν ένας “τυχοδιωκτισμός” που οδήγησε σε “αλληλοσπαραγμό”.
Ο λαός μαθαίνει εξ απαλών ονύχων να στηρίζει αστούς ηγέτες, που (φαίνεται να) “λένε πότε-πότε και κάνα όχι”. Και την ίδια στιγμή να παραπονιέται πως οι κομμουνιστές λένε μόνο “όχι” και δεν έχουν θετική πρόταση εξουσίας. Αλλά καταπίνει πολλές φορές αμάσητα τα προκάτ επιχειρήματα-σπόντες για το ΚΚΕ που δε συντάχθηκε με το λαϊκό ΟΧΙ στο κάλπικο δημοψήφισμα του 15′.
Πού σταματάει ο ηρωισμός κι αρχίζει η στείρα άρνηση; Τόσες έννοιες εκφυλίζονται, τόσες λέξεις χάνουν το νόημά τους. Γιατί να γλιτώσει από τα νύχια τους το “όχι” και η αντίσταση στους εκμεταλλευτές και τη μίζερη ηττοπάθεια;
Εκτός κι αν…
Εκτός κι αν διαψεύσουμε τις υποθέσεις εργασίας στην αρχή κι αλλάξουμε τους όρους του παιχνιδιού.