Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το ΟΧΙ που δεν ξέχασε τη σημασία του

Σχο­λιά­ζει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Αν δεν πάρου­με την ιστο­ρία στους ώμους μας, για να την ανε­βά­σου­με στο ύψος των και­ρών μας…
Αν την αφή­σου­με να γρα­φτεί ως υπο­ση­μεί­ω­ση της δικής μας αδρά­νειας από τους ιστο­ρι­κούς που διά­λε­ξαν τη θέση τους στην αυλή των ισχυρών…

Τότε θα δια­βά­ζου­με στα επί­ση­μα σχο­λι­κά εγχει­ρί­δια πως ο Μετα­ξάς (που δια­πί­στω­σε μοι­ρο­λα­τρι­κά: ώστε λοι­πόν, έχου­με πόλε­μο) ήταν ο λαϊ­κός ηγέ­της που είπε το “όχι”. Ή ότι ο Τσί­πρας (με τον Καμ­μέ­νο σε ρόλο Ζέρ­βα) ηγή­θη­κε του νέου λαϊ­κού ΟΧΙ ‑που απο­κοι­μή­θη­κε στην αγκα­λιά του “ναι”. Ενώ το ηρω­ι­κό “όχι” κι η αντί­στα­ση του ΔΣΕ, που διά­λε­ξε τα όπλα αντί για την τυραν­νία, ήταν ένας “τυχο­διω­κτι­σμός” που οδή­γη­σε σε “αλλη­λο­σπα­ραγ­μό”.

Ο λαός μαθαί­νει εξ απα­λών ονύ­χων να στη­ρί­ζει αστούς ηγέ­τες, που (φαί­νε­ται να) “λένε πότε-πότε και κάνα όχι”. Και την ίδια στιγ­μή να παρα­πο­νιέ­ται πως οι κομ­μου­νι­στές λένε μόνο “όχι” και δεν έχουν θετι­κή πρό­τα­ση εξου­σί­ας. Αλλά κατα­πί­νει πολ­λές φορές αμά­ση­τα τα προ­κάτ επι­χει­ρή­μα­τα-σπό­ντες για το ΚΚΕ που δε συντά­χθη­κε με το λαϊ­κό ΟΧΙ στο κάλ­πι­κο δημο­ψή­φι­σμα του 15′.

Πού στα­μα­τά­ει ο ηρω­ι­σμός κι αρχί­ζει η στεί­ρα άρνη­ση; Τόσες έννοιες εκφυ­λί­ζο­νται, τόσες λέξεις χάνουν το νόη­μά τους. Για­τί να γλι­τώ­σει από τα νύχια τους το “όχι” και η αντί­στα­ση στους εκμε­ταλ­λευ­τές και τη μίζε­ρη ηττοπάθεια;

Εκτός κι αν…
Εκτός κι αν δια­ψεύ­σου­με τις υπο­θέ­σεις εργα­σί­ας στην αρχή κι αλλά­ξου­με τους όρους του παιχνιδιού.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο