Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το ΠΑΜΕ έσωσε την αξιοπρέπεια της Θεσσαλονίκης

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η Θεσ­σα­λο­νί­κη, χθες Σάβ­βα­το, ήταν μια πόλη αστυ­νο­μο­κρα­τού­με­νη, με ΜΑΤ και ασφα­λί­τες σχε­δόν σε κάθε γωνιά του κέντρου, με drones και ελι­κό­πτε­ρα να ελέγ­χουν από αέρος την κίνη­ση στους δρό­μους. Μια πόλη-φρού­ριο, με ακρο­βο­λι­σμέ­νους πρά­κτο­ρες των γιάν­κη­δων να παρα­κο­λου­θούν κάθε βήμα των «ιθα­γε­νών».

Μια πόλη που, με αφορ­μή τη ΔΕΘ και για να ικα­νο­ποι­ή­σει τους υπε­ρα­τλα­ντι­κούς της συμ­μά­χους, η κυβέρ­νη­ση Τσί­πρα την μετέ­τρε­ψε σε βαλ­κα­νι­κή «disneyland» των αμε­ρι­κα­νι­κών μονο­πω­λί­ων. Κάποιοι έπρε­πε να βγουν στους δρό­μους, να αντι­δρά­σουν τόσο στη βαρ­βα­ρό­τη­τα και κοροϊ­δία της κυβερ­νη­τι­κής πολι­τι­κής όσο και απέ­να­ντι στην προ­κλη­τι­κή παρου­σία των φονιά­δων ιμπε­ρια­λι­στών στην πόλη. 

Κάποιοι έπρε­πε να βρο­ντο­φω­νά­ξουν, εξ ονό­μα­τος του εργα­ζό­με­νου λαού της πόλης (αλλά και ολό­κλη­ρης της χώρας), πως η ελλη­νι­κή συγκυ­βέρ­νη­ση και τα αμε­ρι­κα­νι­κά γερά­κια που κου­βα­λή­θη­καν στην Θεσ­σα­λο­νί­κη, είναι ανε­πι­θύ­μη­τοι. Κάποιοι όφει­λαν να θυμί­σουν στον Τσί­πρα και τους «ανθύ­πα­τους» τύπου Παϊ­ατ, πως η Θεσ­σα­λο­νί­κη έχει μακρά ιστο­ρία εργα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών αγώ­νων, πως είναι η πόλη του Μάη του ’36, του Τάσου Τού­ση, των μεγά­λων απερ­για­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων, η πόλη του Λαμπρά­κη και του Τσα­ρού­χα, η Θεσ­σα­λο­νί­κη των αντι­να­τοϊ­κών δια­δη­λώ­σε­ων ενά­ντια στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό νατοϊ­κό σφα­γείο της Γιουγκοσλαβίας.

Ποιός όμως θα το έκα­νε αυτό; Ο ηθι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κά και πολι­τι­κά χρε­ω­κο­πη­μέ­νος συν­δι­κα­λι­σμός των συν­θη­κο­λο­γη­μέ­νων εργα­το­πα­τέ­ρων της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που, με τα χίλια ζόρια, κατα­φέρ­νει να μαζέ­ψει μερι­κές δεκά­δες δια­δη­λω­τές; Είναι τέτοια η πολι­τι­κή απα­τε­ω­νιά τους και τόσο έντο­νη η «οσμή» του εργο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού πάνω τους, που ακό­μη και τα συμπα­θή αδέ­σπο­τα της Αρι­στο­τέ­λους τους αποφεύγουν. 

Ποιός θα έσω­ζε την τιμή της εργα­το­μά­νας και προ­σφυ­γού­πο­λης Θεσ­σα­λο­νί­κης; Σίγου­ρα όχι οι σύγ­χρο­νοι «μακε­δο­νο­μά­χοι», από τις παρα­ε­κλ­λη­σια­στι­κές οργα­νώ­σεις μέχρι τους ναζί της Χρυ­σής Αυγής, που δια­δή­λω­σαν για το όνο­μα της Μακε­δο­νί­ας με εθνι­κι­στι­κά και αλυ­τρω­τι­κά συν­θή­μα­τα. Αυτοί δεν αμφι­σβη­τούν ούτε κατ’ ελά­χι­στο τους ιμπε­ρια­λι­στι­κους σχε­δια­σμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιο­χή, δεν ψελ­λί­ζουν ούτε λέξη για την «ευρω­α­τλα­ντι­κή ολο­κλή­ρω­ση» των Βαλ­κα­νί­ων. Ο εθνι­κι­σμός, άλλω­στε, υπήρ­ξε δια­χρο­νι­κά χρή­σι­μο εργα­λείο στα χέρια των ιμπε­ρια­λι­στών, για την χει­ρα­γώ­γη­ση και τον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό του λαού. 

Το ογκώ­δες συλ­λα­λη­τή­ριο του ΠΑΜΕ, με κεντρι­κό σύν­θη­μα «Η ανά­πτυ­ξη τους σημαί­νει ΝΑΤΟ – Φτώ­χεια – Πόλε­μοι. Βάζου­με μπρο­στά τις δικές μας ανά­γκες» και με τη συμ­με­το­χή χιλιά­δων εργα­ζό­με­νων, ανέρ­γων, αγρο­τών, αυτο­α­πα­σχο­λού­με­ων, φοι­τη­τών, κρά­τη­σε ψηλά την σημαία του αγώ­να. Απέ­δει­ξε, στην πρά­ξη, πως το οργα­νω­μέ­νο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα δεν λυγά­ει μπρος στα μέτρα κατα­στο­λής και αστυνομοκρατίας. 

Χθες, ημέ­ρα εγκαι­νί­ων της 83ης ΔΕΘ, το ΠΑΜΕ απέ­δει­ξε για ακό­μη μια φορά για­τί είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τος ο ρόλος του στο ελλη­νι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα. Χθες, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, το ΠΑΜΕ έσω­σε την αξιο­πρέ­πεια της πόλης και του λαού της.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο