Το σημείο μηδέν

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο ΠΑΡΑ-ΛΟΓΟΣ //

ΤΟ 1975, ο Τζιαν­φράν­κο Σαν­γκουι­νέ­τι, μέλος της  «Κατα­στα­σια­κής Διε­θνούς», εμφα­νί­στη­κε στο χώρο της πολι­τι­κής συγ­γρα­φής, με το ψευ­δώ­νυ­μο: «τιμη­τής». Το πρω­τό­λειο του, υπό το πρί­σμα του επι­θε­τι­κού δαν­δι­σμού, είναι ένα κυνι­κό- αστι­κό έργο, προ­ϊ­όν οξυ­δέρ­κειας και πνευ­μα­τι­κής ενάρ­γειας, που απευ­θυ­νό­ταν, απο­κλει­στι­κά, στην ιτα­λι­κή νομεν­κλα­τού­ρα.  Ήγουν, σε υπουρ­γούς, επι­χει­ρη­μα­τί­ες, εφο­πλι­στές, μεγα­λο­ερ­γο­λά­βους, κομ­μα­τι­κούς επι­τε­λάρ­χες και, φυσι­κά, μεγα­λο­δη­μο­σιο­γρά­φους. Πρό­κει­ται για ένα βιβλίο, το οποίο εν είδει πνευ­μα­τι­κού ινστρού­κτο­ρα, προ­σπά­θη­σε και κατά­φε­ρε να πεί­σει τους προ­α­να­φερ­θέ­ντες,  ότι πρό­κει­ται, για ένα εγχει­ρί­διο ισχυ­ρο­ποί­η­σης του «καθε­στώ­τος». Την… « απά­τη», απο­κά­λυ­ψε ο ίδιος ο Σαν­γκουι­νέ­τι, τέσ­σε­ρα χρό­νια αργό­τε­ρα, με έναν λίβε­λο, που τιτλο­φο­ρή­θη­κε: Περί της τρο­μο­κρα­τί­ας και του κράτους. 

Ο Μαρξ έλε­γε πως, « η συνεί­δη­ση και το κου­ρά­γιο δεν καθο­ρί­ζουν την κοι­νω­νι­κή κατά­στα­ση, αλλά η κοι­νω­νι­κή κατά­στα­ση καθο­ρί­ζει το θάρ­ρος ή/και τη δει­λία». Αυτό το από­φθεγ­μα, εν είδει απά­ντη­σης στο ερώ­τη­μα των τηλε­θε­α­τών, που ενε­οί παρα­κο­λου­θούν την δίπο­δη ύβρις του ανθρώ­πι­νου γένους, τους «τζι­χα­ντι­στές», επί το έργον. Η σφα­γή των Βρυ­ξελ­λών και του Παρι­σιού, είναι από­το­κο της Ευρώ­πης και του πολι­τι­σμού της. Όχι μόνο, επει­δή η Αρι­στε­ρά  έχει ανα­γά­γει σε πρω­τεύ­ον θέμα τον εγκλη­μα­τι­κό χαρα­κτή­ρα του δυτι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, αλλά και, για­τί τα απο­τρό­παια- άναν­δρα χτυ­πή­μα­τα στις Βρυ­ξέλ­λες, κατα­δει­κνύ­ουν εκτός των άλλων την πνευ­μα­τι­κή ένδεια και την ανι­κα­νό­τη­τα  των ευρω­παϊ­κών  κρα­τών να ενσω­μα­τώ­σουν τους Μου­σουλ­μά­νους πολί­τες τους, αφή­νο­ντας τους —  βορά στα νύχια του εκά­στο­τε «ISIS».

Στο ίδιο έργο θεα­τές, λοι­πόν. Τυφλή τρο­μο­κρα­τι­κή επί­θε­ση, δακρύ­βρε­χτοι τηλε­ο­πτι­κοί μονό­λο­γοι, (κρο­κο­δεί­λια) δάκρυα από τους κυβερ­νώ­ντες, για τα θύμα­τα και τις οικο­γέ­νειές τους,  κρι­τι­κή για τις Αρχές  και ένα διαρ­κές  «πινκ πονκ» των ευθυ­νών,  για τα μέτρα ασφα­λεί­ας που απο­δεί­χτη­καν, εκ νέου, ανε­παρ­κή· δηλώ­σεις και δεσμεύ­σεις των , μέχρι πρό­τι­νος εξω­φυλ­λα­ρού­χων, για δρά­σεις  ενά­ντια στους «εχθρούς της δημο­κρα­τί­ας» και φυσι­κά το φάντα­σμα της επι­βο­λής του στρα­τιω­τι­κού νόμου, να πλα­νά­ται, για άλλη μια φορά πάνω από τα ευρω­παϊ­κά και… πολι­τι­σμέ­να κεφά­λια μας. ( Προ­τεί­νω, την , αμε­ρι­κα­νι­κής παρα­γω­γής- ποιοι άλλοι‑, ται­νία: «Κατά­στα­ση εκτά­κτου ανά­γκης», για όσους πιστεύ­ουν ότι, ο στρα­τός στο πεζο­δρό­μιο σημαί­νει ασφάλεια).

Η δεκα­ε­τία του ’90,  υπήρ­ξε ιδιαί­τε­ρα… εποι­κο­δο­μη­τι­κή για την αμε­ρι­κα­νι­κή διπλω­μα­τία. Αυτό φαί­νε­ται, άλλω­στε, από τις επι­κερ­δείς ‑για τα ‘’εθνι­κά’’ συμ­φέ­ρο­ντα των Η.Π.Α-  συμ­φω­νί­ες, όπως αυτή,  την οποία  με γλα­φυ­ρό τρό­πο παρου­σί­α­σε η εφη­με­ρί­δα «The Independent», στις 6/12/1993, με τίτλο: «Αντι­σο­βιε­τι­κός μαχη­τής θέτει τον στρα­τό του στον δρό­μο προς την ειρή­νη». Για ποιον, άρα­γε, χτυ­πά η καμπά­να; Μα φυσι­κά, για τον ‘’φίλο’’ του κ. Μπρ­ζε­ζίν­σκι, τον Οσά­μα Μπιν Λάντεν, τον  Σαου­δά­ρα­βα επι­χει­ρη­μα­τία, «ο οποί­ος στρα­το­λό­γη­σε μου­τζα­χε­ντίν- και- τους χρη­σι­μο­ποιεί σε μεγά­λα κατα­σκευα­στι­κά έργα στο Σου­δάν», όπως υπε­ρή­φα­να ανα­φέ­ρει ο Τύπος της επο­χής!** Μεγα­λο­ερ­γο­λά­βος, λοι­πόν, ο μετέ­πει­τα νού­με­ρο ένα εχθρός των ΗΠΑ, έτσι μας ‘’συστή­θη­κε’’.

Μετά την επί­θε­ση στο Βέλ­γιο, ‘’ έγκρι­τοι’’ δημο­σιο­λό­γοι, μικρο­ε­μπο­ρά­κοι της προ­πα­γάν­δας, ασπά­λα­κες του ευρω­παϊ­σμού και «εμβρι­θείς» ιστο­ριο­δί­φες, επι­δό­θη­καν σε έναν τιτά­νιο αγώ­να, τρο­μο­κρά­τη­σης και παρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης, σπέρ­νο­ντας, παράλ­λη­λα, το φύτρο του μίσους· πάντα, όμως, για την προ­ά­σπι­ση της « δημο­κρα­τί­ας» και του πολι­τι­σμού μας, από τους βάρ­βα­ρους που μόνο τους μέλη­μα είναι η εξό­ντω­ση των «απί­στων». Ένιοι εξ εκεί­νων , που είτε από τηλε­ο­ρά­σε­ως, είτε από τις πρώ­τες σελί­δες των εφη­με­ρί­δων, καθη­με­ρι­νά, κατα­δι­κά­ζουν οποια­δή­πο­τε λαϊ­κή διεκ­δί­κη­ση, οι « εξτρε­μι­στές της συναί­νε­σης και της νομι­μό­τη­τας»*, είναι εκεί­νοι, οι οποί­οι — τώρα-  «περι­βάλ­λο­νται όλο βια­σύ­νη, την τήβεν­νο των πατε­ρά­δων της πατρί­δας – ξανα­κουρ­δί­ζο­ντας τους κού­κους των ρολο­γιών μας- για να μας υπεν­θυ­μί­σουν τις ίδιες κοι­νο­το­πί­ες, προς υπε­ρά­σπι­ση της πολι­τεια­κής τάξης και της ίδιας εθι­μο­τυ­πι­κής αση­μα­ντό­τη­τας περί προ­ά­σπι­σης του πολιτεύματος».*

Εμπρός, λοι­πόν, στον πόλε­μο που κήρυ­ξε ο κ. Βάλς, ο Γάλ­λος πρω­θυ­πουρ­γός. «Έχου­με πόλε­μο –και- θα κάνου­με τα πάντα για να νική­σου­με την τρο­μο­κρα­τία», δηλώ­νει και ο «πλα­νη­τάρ­χης» ( όχι ο Μπου­γάς) Ομπά­μα. Έτοι­μα για πόλε­μο, είναι και τα παι­διά του ΝΑΤΟ. Όλοι μαζί, ενά­ντια στον ΕΧΘΡΟ. Να φαντα­στώ ότι, εκεί­νους, στους οποί­ους, κατ’ ομο­λο­γία του ίδιου του Ολάντ, δόθη­καν κάτι κανο­νά­κια δια­με­τρή­μα­τος 20mm, για να εκτο­ξεύ­ουν μπουρ­μπου­λή­θρες, κάτι παρά­ξε­να νερο­πί­στο­λα ονό­μα­τι: μυδρα­λιο­βό­λα, κάτι ωραί­οι εκτο­ξευ­τή­ρες πασχα­λι­νών  ρου­κε­τών και  μερι­κά ωραία αντιαρ­μα­τι­κά πυραυ­λά­κια, δεν θα τους πει­ρά­ξουν, είναι φίλοι και πελά­τες. Όπως επί­σης, δεν θα πει­ρά­ξουν, εκεί­νους, για τους  οποί­ους  στις αρχές του ’14, το Αμε­ρι­κα­νι­κό Κογκρέ­σο, σε ειδι­κή συνε­δρί­α­ση, ενέ­κρι­νε τη χρη­μα­το­δό­τη­ση και τον εξο­πλι­σμό μέχρι τις 30 Σεπτέμ­βρη του ίδιου έτους, όχι μόνο του «Ελεύ­θε­ρου Συρια­κού Στρα­τού», αλλά και των Τζι­χα­ντι­στών του «Ισλα­μι­κού Κράτους» . ***

Ιησουί­τες απα­ντα­χού της Γης ενω­θεί­τε. Oι  οδη­γη­τές του δια­νοη­τι­κού ιησουι­τι­σμού, η «μαντάμ» Μέρ­κελ, ο αντι­κα­τα­στά­της του «καλό κου­ρά­γιο Έλλη­νες», Πιέρ Μοσκο­βι­σί , ο «φίλος» της Ελλά­δας κ. Γιούνγκερ·αυτοαναγορεύτηκαν σε αμύ­ντο­ρες της δημο­κρα­τί­ας. Αλή­θεια, ποιοι είναι άρα­γε αυτοί που βάφτι­σαν στην κολυμ­βή­θρα του Σιλω­άμ την αυθαι­ρε­σία ως  δημο­κρα­τία ‚την ελευ­θε­ρία του να λες ψέμα­τα ως  ελευ­θε­ρία, και την απο­λυ­ταρ­χία ως  ασφά­λεια; Ίσως, αν γνώ­ρι­ζαν τη σημα­σία λέξε­ων όπως η δημο­κρα­τία και η ελευ­θε­ρία «να μην τις χρη­σι­μο­ποιού­σαν με τόση ελα­φρό­τη­τα, μιλώ­ντας για την άθλια πολι­τεία μας»*. Αφού, αν υπάρ­ξει- ποτέ- πραγ­μα­τι­κή δημο­κρα­τία, θα είναι από τους πρώ­τους, αυτοί ή οι συνε­χι­στές τους, που θα την πολεμήσουν.

Οι 7 στους 10, Ευρω­παί­οι  πολί­τες, νιώ­θουν ότι το παρόν σύστη­μα δια­κυ­βέρ­νη­σης έχει απο­τύ­χει, και ότι εκεί­νοι δεν μπο­ρούν να ανα­κτή­σουν τον έλεγ­χο του μέλ­λο­ντός τους. Νιώ­θουν ότι, στο όνο­μα τους, στο όνο­μα της ανά­πτυ­ξης, τα πιο βάρ­βα­ρα νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρα προ­γράμ­μα­τα  κατα­στρέ­φουν τις ζωές και τη χώρα τους. Βλέ­πουν, στο όνο­μα της δικής τους «ασφά­λειας», να χάνο­νται ανθρώ­πι­νες ζωές, να ξενι­τεύ­ο­νται ολό­κλη­ρες οικο­γέ­νειες και να κατα­στρέ­φο­νται λαοί και πολι­τι­σμοί. Νιώ­θουν ότι, η υπο­βό­σκου­σα οργή απέ­να­ντι σ’ αυτό το σύστη­μα δεν μπο­ρεί να εκφρα­στεί και ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή,  αφού αν το έργο είναι κακό – ανα­φε­ρό­με­νοι στην σημε­ρι­νή πολι­τι­κή- η αντι­κα­τά­στα­ση των ηθο­ποιών δεν θα το κάνει καλύτερο.

Μη νομί­ζεις, φίλε, ότι ξεμπέρ­δε­ψες με την τρο­μο­κρα­τία. Η Τρο­μο­κρα­τία, είτε επι­θε­τι­κή, είτε αμυ­ντι­κή, σύμ­φω­να με τον δια­χω­ρι­σμό του Σαν­γκουι­νέ­τι, θα υπάρ­χει. Και θα υπάρ­χει, για­τί  τα πάντα γίνο­νται για τον εντυ­πω­σια­σμό και την ενερ­γο­ποί­η­ση εκεί­νων των αντα­να­κλα­στι­κών που μετα­τρέ­πουν τον άνθρω­πο σε όπλο. (Πιέρ-Ζαν Λουι­ζάρ, ερευ­νη­τής , εφη­με­ρί­δα Le Monde). Έτσι, για να επα­νέλ­θου­με στο Σαν­γκουι­νέ­τι, η τρο­μο­κρα­τία είναι ένα μικρό μέρος της κοι­νω­νί­ας του θεά­μα­τος. Καθώς, αυτό ισχύ­ει κυρί­ως για την αμυ­ντι­κή τρο­μο­κρα­τία, η οποία, σύμ­φω­να με τον συγ­γρα­φέα, απο­τε­λεί μοχλό του κρά­τους και των μηχα­νι­σμών του· «τα μέλη –τους- είναι φαι­νο­με­νι­κά, και μερι­κές φορές το πιστεύ­ουν και οι ϊδιοι πώς είναι, ξένοι πρός τά σχέ­δια του κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού» · αγνο­ώ­ντας ωστό­σο ότι, παί­ζουν το παι­χνί­δι του κρά­τους, του μονο­πω­λί­ου βίας.

Δεν πέρα­σαν, πάρα μερι­κές δεκα­ε­τί­ες από τότε που η Πτώ­ση του Τεί­χους, συμ­βό­λι­σε την ισο­πέ­δω­ση, την πλή­ρη κατί­σχυ­ση  του δυτι­κού υπο­κει­μέ­νου ένα­ντι του «μοχθη­ρού κομ­μου­νι­στή». Σήμε­ρα, η ανύ­ψω­ση νέων, πιο στέ­ρεα δομη­μέ­νων, τει­χών, έρχε­ται να ανα­πο­δο­γυ­ρί­σει την ιστο­ρία και να πλά­σει έναν άλλο- νέο εχθρό,που επο­φθαλ­μιά την ευη­με­ρία μας. Τον κακό «εισβο­λέα»-  τον ερα­ψία  πρό­σφυ­γα, τον οποίο πρέ­πει να απο­βάλ­λου­με ώστε να κατα­στεί δια­χει­ρί­σι­μος από θέση ισχύ­ος.  Κατά τα άλλα, τα παι­διά και τα βρέ­φη  έχουν αφε­θεί στο έλε­ος τους στην Ειδο­μέ­νη, από τη Μέρ­κελ, τον Ντα­βού­το­γλου και την παρέα τους· απο­κλει­σμέ­να, βρώ­μι­κα, εξα­σθε­νη­μέ­να και απελ­πι­σμέ­να, μακριά απ’ τον αξιο­θαύ­μα­στο ευρω­παϊ­κό πολι­τι­σμό μας. Είμα­στε, και, επι­σή­μως στο σημείο μηδέν ·μπο­ρού­με να περη­φα­νευό­μα­στε άφο­βα πια.

* (Τζ. Σαν­γκουι­νέ­τι, Περί της τρο­μο­κρα­τί­ας και του κρά­τους, μετά­φρα­ση Κώστας Κου­ρε­μέ­νος. — 2η έκδ. — Αθή­να : Ύψι­λον, 1982).

** ( Ν. Μπο­γιό­που­λος, Οι πόλε­μοι είναι δικοί τους, δικά μας είναι μόνο τα θύμα­τα, enikos.gr, 23/03/2016).

*** ((“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, VoltaireNetwork, 30 January 2014).

(Η εικό­να είναι από την θεα­τρι­κή ομά­δα “σημείο μηδέν”)