Το τανγκό θέλει δυο

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

“Όταν ήρθα στο 1995 στην Ελλά­δα άκου­γα στο ραδιό­φω­νο μια περι­γρα­φή ενός ποδο­σφαι­ρι­κού αγώ­να που έπαι­ζε ο Ολυ­μπια­κός με μία άλλη ομά­δα. Άρχι­ζε η περι­γρα­φή ότι ο Καρα­πιά­λης δίνει πάσα στον Αλε­ξαν­δρή και μετά στον Τζόρ­τζε­βιτς και πάλι στον Αλε­ξαν­δρή. Μετά χάνουν την μπά­λα ο Ολυ­μπια­κοί και τώρα λέει ότι αμύ­νο­νται οι Ολυ­μπια­κοί και κάνει  καλή άμυ­να και κλεί­νει χώρο ο Αμα­να­τί­δης, ο Ντα­μπί­ζας έκλει­σε τον άλλο και για ένα τέταρ­το προ­σπα­θού­σα να μάθω ποια ήταν η άλλη ομά­δα. Όταν ήταν επί­θε­ση έλε­γε μόνο τους παί­κτες του Ολυ­μπια­κού, όταν ήταν στην άμυ­να έλε­γε μόνο τους παί­κτες του Ολυμπιακού”.
Για­τί το λέω αυτό; Η ανά­λυ­σή σας στο ΚΚΕ είναι παρό­μοια για την ταξι­κή πάλη και το κεφά­λαιο. Μας ανα­λύ­σα­τε για το Κεφά­λαιο και τα κρά­τη. Πού είναι όμως το άλλο μέρος της ταξι­κής πάλης;”, συνέ­χι­σε, καταλήγοντας:
Ξέρω από τον Μαρξ ότι παί­ζουν δύο στο ταν­γκό της ταξι­κής πάλης. Έχει στρα­τη­γι­κή το κεφά­λαιο προ­σπα­θεί να κάνει τού­το και το άλλο. Υπάρ­χει όμως και από την άλλη ο κόσμος της εργα­σί­ας που έχει στρα­τη­γι­κή και προ­σπα­θεί να εμπο­δί­σει αμυ­ντι­κά και να κάνει θετι­κά πράγ­μα­τα. Δεν είναι μόνο οι κυρί­αρ­χοι που παί­ζουν αλλά υπάρ­χουν αντι­δρά­σεις που τους εμπο­δί­ζουν.”

Τάδε έφη Τσα­κα­λώ­τος χτες στη Βουλή.

Είναι σαν κι αυτό που λέει το σύν­θη­μα, σε έναν τοί­χο στην Αιό­λου: αφού τελεί­ω­σε η ταξι­κή πάλη, να το πού­με και στο αφε­ντι­κό, να μην παλεύ­ει μόνο του.

Η ταξι­κή πάλη χρειά­ζε­ται δύο πλευ­ρές, όπως κάθε αγώ­νας και κάθε πόλε­μος. Και δε στα­μα­τά­ει ποτέ, ακό­μα και αν εμείς δεν κατε­βού­με στο γήπε­δο. Απλώς χάνου­με άνευ αγώ­να και βλέ­που­με τις κατα­κτή­σεις μας (αντί για τους βαθ­μούς μας) να (εκ)μηδενίζονται.

Κι αυτή την απλή αλή­θεια, μπο­ρεί να την κατα­λά­βει κανείς εύκο­λα, ακό­μα κι αν δεν είναι “κομ­μου­νι­στής από τα 15 του” σαν τον Κατρού­γκα­λο, μαρ­ξι­στής από τα Λιντλ, σαν τον Τσα­κα­λώ­το, και δε μελε­τά­ει κινέ­ζι­κη φιλο­σο­φία του πολέ­μου, σαν τον Καρανίκα.

Πάει πολύ όμως να μιλά­ει για αυτό και να κάνει πλά­κα του καφε­νεί­ου ο υπουρ­γός της ΔΦΑ, που είναι ο καβα­λιέ­ρος της αστι­κής τάξης και μας χορεύ­ουν διαρ­κώς στο ταψί. Που νομο­θε­τεί διαρ­κώς υπέρ αυτής της τάξης, ενώ τσα­κί­ζει κάθε κινη­το­ποί­η­ση των εργα­τών ή καταρ­γεί δικα­στι­κά τις νόμι­μες διοι­κή­σεις τους (όπως στο ΕΚΑ). Που καμω­νό­ταν πως φορά­ει τη δική μας (κόκ­κι­νη) φανέ­λα, σε ένα στη­μέ­νο αγώ­να, για να ξεπου­λή­σει αυτή την πάλη (ναι, αλλά μετά από 17 ώρες δια­πραγ­μά­τευ­ση και με υπερ­τα­μείο). Που καμα­ρώ­νει για­τί έκλει­σε τους υπο­ψή­φιους κανα­λάρ­χες για τρεις μέρες σε ένα κτί­ριο και τους άφη­σε να πλειο­δο­τή­σουν, για να τους χαρί­σει τις δημό­σιες συχνό­τη­τες. Που τώρα πια δεν κάνει καν λόγο για “ταξι­κή πάλη” κι άλλες τέτοιες “εξαλ­λο­σύ­νες”, αλλά για κοι­νω­νι­κή συνο­χή. Το παμπά­λαιο γλυ­κε­ρό παρα­μυ­θά­κι της εκά­στο­τε σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, που νανου­ρί­ζει τις ταξι­κές συνει­δή­σεις, διαιω­νί­ζο­ντας την κυριαρ­χία των ισχυρών.

Στην τελι­κή, αν όντως κόπτε­στε, κ. Υπουρ­γέ, για τους εργα­ζό­με­νους, μπο­ρεί­τε να το απο­δεί­ξε­τε πολύ εύκο­λα. Δεν έχε­τε παρά να ψηφί­σε­τε την πρό­τα­ση νόμου που φέρ­νουν στα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κόμ­μα­τα εκα­το­ντά­δες σωμα­τεία, ομο­σπον­δί­ες, εργα­τι­κά κέντρα και συλ­λο­γι­κοί φορείς, για τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν. Να σπά­σει κι αυτός ο κατα­θλι­πτι­κός συσχε­τι­σμός δύνα­μης των τελευ­ταί­ων δεκα­ε­τιών, που συνο­ψί­ζε­ται στο “γκολ αυτοί, σέντρα εμείς…”

Ή μήπως υπάρ­χει καμιά παρά­γκα που σας εμποδίζει;