Vilma Espín Guillois: ο τυφώνας, που μας άφησε τη σιγουριά εκπλήρωσης κάθε ανθρώπινης και επαναστατικής αποστολής

Η μεγά­λη επα­να­στά­τρια της Κού­βας και δημιουρ­γός της Ομο­σπον­δί­ας Γυναι­κών του νησιού (FMC) Vilma Espín Guillois θύμι­ζε πάντα τις κατα­κτή­σεις των γυναι­κών, που ξεκί­νη­σαν όταν η πάλη του ενά­ντια στη δικτα­το­ρία του Fulgencio Batista έλη­ξε με τη νίκη, ο χρό­νος στα­μά­τη­σε και (ξανα)ξεκίνησε, την τελευ­ταία μέρα του 1958, όταν οι «barbudos», με επι­κε­φα­λής τον Φιντέλ, τον Comandante en jefe Fidel Castro Ruz, μαζί με εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες λαού απε­λευ­θέ­ρω­ναν την Αβά­να και κέρ­δι­ζαν με τα όπλα την εξου­σία και από τότε ξεκί­νη­σε η δοξα­σμέ­νη και δύσκο­λη πορεία οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού … Año Primero (1^ο) de la revolución  – Año 2^ο de la revolución … «1^η  χρο­νιά από την επα­νά­στα­ση», «2^η  χρο­νιά από την επα­νά­στα­ση» … και κάπως έτσι μέσα από ατρα­πούς και πισω­γυ­ρί­σμα­τα και νίκες και ερω­τη­μα­τι­κά σε κρί­σι­μα σταυ­ρο­δρό­μια έφτα­σαν αισί­ως στο «Año 60^ο+ de la revolución».

Η 7η Απρι­λί­ου σημα­το­δό­τη­σε την 90ή επέ­τειο από τη γέν­νη­ση της πρω­το­πό­ρας και θαρ­ρα­λέ­ας Vilma Espín για την οποία ο ιστο­ρι­κός ηγέ­της της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, Φιντέλ Κάστρο, την θυμό­ταν σαν την «πιο γλυ­κιά, στα­θε­ρή και επί­και­ρη  φωνή που ακού­γα­με πάντα με μεγά­λη σεβα­σμό στις συνα­ντή­σεις του Κόμ­μα­τος, του Κρά­τους και των μαζι­κών οργα­νώ­σε­ων […] τα επα­να­στα­τι­κά καθή­κο­ντα και το τερά­στιο έργο της δεν την εμπό­δι­σαν ποτέ να εκπλη­ρώ­σει τις ευθύ­νες της ως πιστός σύντρο­φος και μητέ­ρα πολ­λών παι­διών».

Η επα­να­στα­τι­κή τρο­χιά και ο αγώ­νας για το δυνά­μω­μα του γυναι­κεί­ου κινή­μα­τος στην Κού­βα αφο­ρά τα περισ­σό­τε­ρα από τα κεί­με­να που δημο­σιεύ­ο­νται για τη Vilma Espín.
Ωστό­σο, είναι επί­σης σημα­ντι­κές και άλλες δια­στά­σεις της ζωής της η «άλλη» Vilma
Το οικο­γε­νεια­κό δέντρο της έχει μια ιδιαι­τε­ρό­τη­τα που ίσως προ­ε­ξό­φλη­σε το μέλ­λον της: Μετα­ξύ των προ­γό­νων της είναι ο γαμπρός του Karl Marx και ιδρυ­τής του Γαλ­λι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, Paul Lafargue.
Επί­σης, οι ερευ­νη­τές ξεχώ­ρι­σαν το γιο ενός από τους mambises που ήταν δεξί χέρι του Antonio Maceo, που υπήρ­ξε ένας από τους μεγά­λους μαχη­τές για την ελευ­θε­ρία της Κού­βας και συμ­με­τεί­χε στους δύο μεγά­λους πολέ­μους που έζη­σε η χώρα τον 19ο αιώ­να για να απε­λευ­θε­ρω­θεί από την Ισπανία…

Ήταν από τα νιά­τα της η δυνα­μι­κή γυναί­κα και μια από τις λίγες πτυ­χιού­χους της επο­χής εκεί­νης (μπή­κε στο πανε­πι­στή­μιο στα 19 της χρό­νια και απο­φοί­τη­σε ως χημι­κός μηχα­νι­κός την 1η Ιου­λί­ου 1954 από το Universidad de Oriente της ανα­το­λι­κής Κούβας).
Στη συνέ­χεια έκα­νε μετα­πτυ­χια­κό στο Ινστι­τού­το Τεχνο­λο­γί­ας της Μασα­χου­σέ­της, στη Βοστώ­νη και επέ­στρε­ψε κρυ­φά στο νησί της επα­νά­στα­σης για να πολε­μή­σει ενα­ντί­ον της δικτα­το­ρί­ας.
Σύντο­μα έγι­νε μια από τους πιο ανή­συ­χα και πρω­το­πό­ρα άτο­μα στην πατρί­δα της ‑εκεί γεν­νή­θη­κε, στο Santiago de Cuba (Σαντιά­γκο ντε Κούβα).

Από ένα κυνη­γη­τό του στρα­τού του Μπα­τί­στα  διέ­φυ­γε πηδώ­ντας από τη μια ορο­φή των σπι­τιών στην άλλη και μάλι­στα λένε ότι μια γει­τό­νισ­σα την είδε μπρο­στά στο φως του ήλιου ‑κοντρο­λού­τσε που λένε οι φωτο­γρά­φοι, σαν μια θεϊ­κή εμφά­νι­ση και έπε­σε στα γόνα­τά της, φωνά­ζο­ντας: «Θαύ­μα, θαύ­μα !»

Στον επα­να­στα­τι­κό στρα­τό στη Sierra Maestra, έφε­ρε σε πέρας απί­στευ­τες στρα­τιω­τι­κές απο­στο­λές και ανέ­πτυ­ξε παράλ­λη­λα στρα­τιω­τι­κό και κοι­νω­νι­κό εκπαι­δευ­τι­κό πρό­γραμ­μα.

Μέσα στις μάχες, έβρι­σκε το χρό­νο να διδά­ξει στρα­τιώ­τες και αγρό­τες από τις απε­λευ­θε­ρω­μέ­νες περιο­χές με ιδε­ο­λο­γι­κό περιεχόμενο.

Μετά τον θρί­αμ­βο της επα­νά­στα­σης, βρέ­θη­κε μπρο­στά σε μια Κού­βα κλη­ρο­νο­μη­μέ­νων ανι­σο­τή­των και μπή­κε με τα μπού­νια στην εκκο­λα­πτό­με­νη δια­δι­κα­σία δημιουρ­γί­ας μιας νέας πατρί­δας, όπως ο εθνι­κός ήρω­ας φιλο­δο­ξού­σε «με όλους και για το καλό όλων», ένα έργο στο οποίο η Vilma δια­δρα­μά­τι­σε θεμε­λιώ­δη ρόλο μέχρι την τελευ­ταία της πνοή στις 18 Ιού­νη 2007

<|πηγή|>