Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //
«..Μακάριοι οι πορευόμενοι σήμερα κι αύριο πορεία τραχιά, προς μιά Ιθάκη όπου θα μπορεί ν’ ανθρωπέψει ο άνθρωπος. Ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας τον σύντροφο Χρήστο που καταπιάστηκε μ’ εμένα, έναν εκπρόσωπο της Δρακογενιάς, που αγωνίστηκε προσδοκώντας τον ερχομό ενός καλύτερου κόσμου…»
(Απόσπασμα από γράμμα του Γ. Φαρσακίδη στον Χ. Δημουλά)
Στην ποιητική συλλογή που παρουσιάζουμε σήμερα τρία πρόσωπα έρχονται να συνομιλήσουν με την ιστορία και με την κοινωνική πραγματικότητα. Ένας παλιός αγωνιστής αλλά παράλληλα τόσο μοντέρνος και σύγχρονος, ο εικαστικός, χαράκτης και πεζογράφος Γιώργος Φαρσακίδης. Ακολουθεί ένας νέος δημιουργός, ένας από τους νέους αγωνιστές αυτού του τόπου, πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας, ο Χρήστος Δημούλας. Και στη συνέχεια έρχεται η βασανισμένη μορφή του Λαού, οι απλοί καθημερινοί, ανώνυμοι κι επώνυμοι άνθρωποι του μόχθου, που σάρκα από τη σάρκα τους είναι τόσο ο παλιός ανταρτοεπονίτης όσο κι ο νέος ποιητής.
«Ο Ζωγράφος του Λαού» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εντύποις είναι αφιερωμένη με όλη της την καρδιά στον μεγάλο χαράκτη της Εθνικής Αντίστασης, Γιώργο Φαρσακίδη, η οποία περιέχει πολλές γκραβούρες και φωτογραφίες. Είναι μια έμμετρη ποιητική βιογραφία του Γιώργου Φαρσακίδη, ένα ιστορικό της δράσης του αλλά και της πολιτικής του συνειδητοποίησης μέσα στο πέρασμα των χρόνων και μέσα από τις κακουχίες της εξορίας, των διωγμών και των βασανιστηρίων από τους διάφορους δικτάτορες που πέρασαν από αυτό τον τόπο. Αλλά είναι και μια ποιητική συλλογή που δεν ξεχνά τους μεγάλους δασκάλους κι αγαπημένους συντρόφους του γνωστού αγωνιστή, τους Γιάννη Ρίτσο και Κώστα Βάρναλη, κι όπου με σχετικό ποίημα αναδεικνύεται η δυναμική τους ως καλλιτεχνών, η επιρροή τους στα ελληνικά γράμματα και άλλα πολλά. Ακόμα δεν λείπουν από το βιβλίο οι με αδρές γραμμές περιγραφές του τρόπου ζωής των εξόριστων, οι τόποι της εξορίας και οι πόθοι ότι σε αυτή τη γη χτίζεται η αυριανή ελευθερία μας.
Όμως ο Χρήστος Δημούλας δεν σταματάει εδώ, στη συνέχεια προχωράει και σε μία καλοδεχούμενη από την πλευρά μας κριτική εκτίμηση του έργου του γνωστού πεζογράφου και ζωγράφου, αναγνωρίζοντας ότι η καλλιτεχνική και πολιτική εξέλιξη του καθορίστηκε από την οργανική του σχέση με το ΚΚΕ, τους αγώνες της εργατικής τάξης συνολικότερα και την πολιτική κατάσταση στη χώρα όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά και καθόρισε τις μνήμες μας, αποτελώντας ζωντανό παράδειγμα ανυπόταχτου αγώνα. Σε αυτό το σημείο μάλιστα, αξίζει να θυμηθούμε και προς επιβεβαίωση των παραπάνω, την απάντηση που είχε δώσει ο ίδιος ο Γιώργος Φαρσακίδης σε σχετική ερώτηση που του είχαν απευθύνει οι καλλιτέχνιδες Ε. Μνατσακανιάν – Ε. Μπαντάζου σε πρόσφατη συνέντευξη του στο Ατέχνως (6/7/2016) ότι ”Κάθε μορφή τέχνης διαδραματίζει το ρόλο της και διαμορφώνεται ανάλογα με τις συνθήκες της δοσμένης εποχής. Και έτσι την εκφράζει. […]”
Ο ίδιος ο Χρήστος Δημούλας είναι επίσης ένας ποιητής που λειτουργεί με ανάλογο τρόπο κι όπου η τέχνη του έρχεται σε γόνιμη επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα – κι αυτό μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε όχι μόνο μέσα από τον «Ζωγράφο του Λαού» αλλά κι από τις δύο προηγούμενες ποιητικές του συλλογές (Με λάδι του παρόντος ανάβουν του μέλλοντος καντήλια, Εντός (2013), Οι λαικατζήδες, Εντός (2014) όπου στο ένα βιβλίο έρχεται σε επαφή με τον έρωτα και την αλλοτριωμένη ζωή της εποχής μας και όπου στο επόμενο έχει ως πηγή έμπνευσης και δημιουργίας τους ανθρώπους που εργάζονται για τον επιούσιο στις λαϊκές αγορές και στα παζάρια αναδεικνύοντας τα ψυχικά προτερήματα των απλών ανθρώπων. Όσο για τον «Ζωγράφο του Λαού» μπορούμε να πούμε ότι ο ποιητής συμπυκνώνει κι αναδεικνύει σε όλο το μεγαλείο της την προηγούμενη κατάσταση μέσα από το εμβληματικό πρόσωπο του «αθόρυβου εν ενεργεία ποταμού» Γιώργου Φαρσακίδη.
Το συγκεκριμένο εγχείρημα βέβαια δεν χρειάζεται πολλά λόγια για να το περιγράψουμε. Αποτελεί το ίδιο ένα έργο ζωντανό που ψάχνει αναγνώστη και διεκδικεί να είναι ένα έργο αναφοράς για το κομμουνιστικό κίνημα – έστω και ασυναίσθητα, έστω και χωρίς φανερή επιθυμία από την πλευρά του δημιουργού. Επίσης, είναι ένα έργο που θέλει με πάθος να κριθεί από τους ανθρώπους στο οποίο απευθύνεται εννοώντας πως θέλει μια κρίση τολμηρή και αληθινή στις εκτιμήσεις της. Πρέπει να γνωρίζουμε, κι αυτή την εντύπωση αποκόμισα διαβάζοντας ξανά και ξανά τον «Ζωγράφο», πως είναι ένα δύσκολο εγχείρημα κι όχι ένα βιβλιαράκι που απλώς γράφτηκε μόνο και μόνο για να κάνει εντύπωση. Η έμμετρη αυτή βιογραφία, μπορεί να μοιάζει μονότονη και ξεπερασμένη στιχουργικά ή ποιητικά, τουλάχιστον με την πρώτη ματιά και γι’ αυτόν που δεν έχει ανοιχτό το μυαλό του στην ποικιλία των διαφορετικών μορφών έκφρασης, όμως καταφέρνει να μεταφέρει το επικό στοιχείο που ντύνει μετά από τόσα χρόνια τόσο τη δράση του Γιώργου Φαρσακίδη όσο και τους αγώνες του λαού μας. Και με αυτό ακριβώς το ανοιχτό μυαλό, με βλέμμα που δεν περιορίζεται πουθενά θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτό το βιβλίο.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Χρήστος Δημούλας γεννήθηκε το 1977 και είναι κάτοικος Αθηνών, ελεύθερος επαγγελματίας, πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας ενώ κατέχει επίσης τίτλο σπουδών στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα πραγματοποιήθηκε το 2001 με το «Ψάχνοντας ένα αστέρι που χάθηκε» στο εφημεριδάκι «Παλμός της Λαικής Αγοράς» που εξέδιδαν για πολλά χρόνια ο πατέρας και ο θείος του. Του απονεμήθηκε έπαινος στον ΚΗ’ Πανελλαδικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του 2010 απ’ τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» για την ως τώρα ανέκδοτη ποιητική του συλλογή «Ποθητός ρεαλισμός». Έχει επιμεληθεί το χρονολόγιο του φιλειρηνικού περιοδικού «Δρόμοι της Ειρήνης» (2013) ενώ μέχρι σήμερα συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά ενώ έχει παρουσιάσει τη δουλειά του στο λογοτεχνικό περιοδικό «ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ». Κυκλοφορούν επίσης οι ποιητικές του συλλογές (Με λάδι του παρόντος ανάβουν του μέλλοντος καντήλια, Εντός (2013), Οι λαικατζήδες, Εντός (2014).
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
