Έτσι νικάνε το εμπάργκο μέσα από δυσκολίες και στερήσεις οι Κουβανοί αθλητές και καλλιτέχνες αγωνιστές

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Ο πολι­τι­σμός και ο αθλη­τι­σμός είναι δύο τομείς που επί­σης πλήτ­το­νται σοβα­ρά από τον αποκλεισμό.

Όταν η Yarisley Silva άρχι­σε να προ­πο­νεί­ται, συνή­θως το έκα­νε με προ­σγεί­ω­ση στο πριο­νί­δι επει­δή δεν υπήρ­χαν στρώματα. 

Έγι­νε αργυ­ρή Ολυ­μπιο­νί­κης, η πρώ­τη γυναί­κα της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής στο άλμα επί κοντώ.

Η Omara Durand πολ­λές φορές προ­πο­νή­θη­κε χωρίς παπού­τσια και βατή­ρες εκκί­νη­σης. Μερι­κές φορές πρέ­πει να το κάνει και τώρα χωρίς βατήρα. 

Είναι παρα­ο­λυ­μπια­κή πρω­τα­θλή­τρια στις τάξεις Τ‑12 και Τ‑13 για αθλη­τές με μειω­μέ­νη όρα­ση και κατέ­χει και το παγκό­σμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα με 11.40. Θεω­ρεί­ται κορυ­φαία την τελευ­ταία δεκα­ε­τία στις τάξεις της.

Η Erisibel Miranda έμα­θε να παί­ζει σκά­κι σε αίθου­σες όπου τα παι­διά έπαι­ζαν εκ περι­τρο­πής με τις λίγες δια­θέ­σι­μες σκα­κιέ­ρες . Σήμε­ρα είναι διε­θνής προ­πο­νή­τρια στο σκά­κι και κέρ­δι­σε το εθνι­κό πρω­τά­θλη­μα το 2017.

Ο Κου­βα­νός καλ­λι­τέ­χνης ζωγρά­φος Liang Dominguez Fong επι­στρέ­φει μετά από κάθε ταξί­δι εργα­σί­ας στο εξω­τε­ρι­κό με πινέ­λα και καμ­βά­δες. Στην Κού­βα, δεν μπο­ρεί να τα βρει. Στην φωτο­γρα­φία “Το φυλα­χτό” πίνα­κας του ζωγράφου.

Η πρώ­τη γυναί­κα που απο­φοί­τη­σε μαέ­στρος στη χώρα, η Zenaida Romeu, χρη­σι­μο­ποιεί μετα­χει­ρι­σμέ­νες χορ­δές βιο­λιού από αυτές που απορ­ρί­πτο­νται σε άλλες χώρες.

Η σολίστ Denise Hernandez της Ορχή­στρας Guido Lopez-Gavilan, έμα­θε να παί­ζει τσέ­λο με “μόνο ένα ραβδί”, επει­δή δεν υπήρ­χαν δοξάρια. 

Όταν τελι­κά πήρε στα χέρια της ένα, έπρε­πε να περ­πα­τή­σει κάθε μέρα μεγά­λη από­στα­ση μετα­ξύ του σπι­τιού της και της αίθου­σας συναυ­λιών, επει­δή δεν υπήρ­χαν σχε­δόν καθό­λου λεω­φο­ρεία λόγω έλλει­ψης καυσίμων.

Κατά την τελευ­ταία περί­ο­δο η Cubadeportes (Η κρα­τι­κή αθλη­τι­κή εται­ρεία της Κού­βας) έχει βρε­θεί όλο και πιο δύσκο­λη θέση να εισά­γει αθλη­τι­κό εξο­πλι­σμό από βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κές μάρκες. 

Πολ­λοί από αυτούς τους εξο­πλι­σμούς είναι υπο­χρε­ω­τι­κοί σύμ­φω­να με τους κανό­νες των διε­θνών ομο­σπον­διών. Οι ίδιες δυσκο­λί­ες ισχύ­ουν και για τον πολι­τι­σμό όπου οι νέες χορ­δές, τα παπού­τσια μπα­λέ­του, οι στο­λές ή οι καμ­βά­δες είναι πολυτέλεια.

Αυτές τις δυσκο­λί­ες παλεύ­ουν οι Κου­βα­νοί με επι­τυ­χί­ες σε όλους τους τομείς και στην καθημερινότητα.

Όταν κάπο­τε ρώτη­σα έναν Κου­βα­νό ξενα­γό για­τί τα τόσο ωραία κτή­ρια στην παλιά Αβά­να δεν είναι φρε­σκο­βαμ­μέ­να, μου απάντησε

“ Η Κού­βα δεν έχει ανα­πτυγ­μέ­νη βιο­μη­χα­νία χρω­μά­των. Πρέ­πει να εισά­γου­με αρκε­τά από αυτά. Το συγκε­κρι­μέ­νο το έχου­με εντο­πί­σει στην Πορ­το­γα­λία. Η Πορ­το­γα­λία δεν μπο­ρεί να μας το που­λή­σει λόγω του εμπάργκο. 

Πρέ­πει να το παραγ­γεί­λει το Βιετ­νάμ, να το αγο­ρά­σει για λογα­ρια­σμό μας και εμείς να το αγο­ρά­σου­με από το Βιετ­νάμ. Η τιμή του έχει πια τρι­πλα­σια­στεί παρό­λο που το Βιετ­νάμ δεν βγά­ζει τίπο­τε από αυτό. Αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν”.

“Η ανα­γκαιό­τη­τα γεν­νά δίδυ­μα. Δεν είναι δυνα­τόν να σχη­μα­τί­σου­με μια πραγ­μα­τι­κή ιδέα της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης χωρίς να κατα­νο­ή­σου­με πώς αυτή η νέα διο­ρα­τι­κό­τη­τα σφυ­ρη­λα­τή­θη­κε την πρώ­τη νύχτα του απο­κλει­σμού”, δήλω­σε ο ο Κολομ­βια­νός νομπε­λί­στας Γκά­μπριελ Γκαρ­σία Μάρ­κες μετά το ταξί­δι του στην Κούβα.

Πηγή: Σου­η­δο­κου­βα­νι­κός Σύλλογος

Πάνος Αλεπλιώτης

Εργά­στη­κε σαν γεω­λό­γος, περι­βαλ­λο­ντο­λό­γος και χωρο­τά­κτης στην Ελλά­δα και στην Σου­η­δία. Δημο­τι­κός σύμ­βου­λος Πυλαί­ας Θεσ­σα­λο­νί­κης 87/90 και 99/2002. Αντι­δή­μαρ­χος Πυλαί­ας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.

Πάνε καλά αυτοί οι Σουηδοί;