Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Η Λίμνη που δεν είναι πια» στη θεατρική σκηνή του «Ιλίσια Βολανάκης»

«Η Λίμνη που δεν είναι πια», του Ντα­βίντ Ντε­σό­λα, με θέμα τον έρω­τα και την ανα­ζή­τη­ση της ευτυ­χί­ας, στη θεα­τρι­κή σκη­νή του «Ιλί­σια Βολα­νά­κης». Η μυστη­ριώ­δης ιστο­ρία εκτυ­λίσ­σε­ται γύρω από τον Οσκαρ (Λεω­νί­δας Κακού­ρης), έναν καθη­γη­τή που δεν μπο­ρεί πλέ­ον να διδά­ξει λόγω μιας τρο­με­ρής προ­σω­πι­κής κρί­σης που βιώ­νει, ύστε­ρα από τον ξυλο­δαρ­μό που υπέ­στη από έναν μαθη­τή του, «δι’ ασή­μα­ντον αφορμήν».

Ενα από­γευ­μα, την ώρα που κάθε­ται μπρο­στά σε μια παγω­μέ­νη λίμνη, τον πλη­σιά­ζει ο πρώ­τος του δάσκα­λος (Θοδω­ρής Κατσα­φά­δος), ο οποί­ος τον πεί­θει να παρα­δώ­σει ιδιαί­τε­ρα μαθή­μα­τα σε ένα πολύ ξεχω­ρι­στό αγό­ρι, του οποί­ου η μητέ­ρα (Βίκυ Παπα­δο­πού­λου) ζει απο­μο­νω­μέ­νη στον δικό της κόσμο.

Στο έργο αυτό οι χαρα­κτή­ρες ανα­με­τρώ­νται με τους φόβους τους αλλά και με έναν δυνα­τό έρω­τα. Ο Οσκαρ καλεί­ται να ανα­θε­ω­ρή­σει όλα του τα πιστεύω μπρο­στά στη σχέ­ση του με την Ιρέ­νε καθώς εκεί­νη προ­σπα­θεί να τον τρα­βή­ξει μέσα στη δική της πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Συν­δε­τι­κός κρί­κος των δύο, ο παλιός του δάσκα­λος, ο οποί­ος, με ένα χιού­μορ που καθη­λώ­νει, τον σπρώ­χνει με τη σει­ρά του να ανα­κα­λύ­ψει πράγ­μα­τα για τον εαυ­τό του που δεν μπο­ρού­σε ποτέ να φανταστεί.

Μετά­φρα­ση: Μαρία Χατζηεμ­μα­νου­ήλ. Σκη­νο­θε­σία: Λεω­νί­δας Κακού­ρης. Σκη­νι­κά: Αγγε­λος Μέντης. Μου­σι­κή: Κωστής Ξενόπουλος.

Για περιο­ρι­σμέ­νο αριθ­μό παρα­στά­σε­ων μέχρι και τις 19 Δεκέμ­βρη, Δευ­τέ­ρα και Τρί­τη: 20.30.

Θεα­τρι­κή σκηνή«Ιλίσια Βολα­νά­κης», Παπα­δια­μα­ντο­πού­λου 4

Τιμή εισι­τη­ρί­ου 16, 15 13, 12

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο