Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
Καὶ τὰ τραγούδια, ἀέρηδες δροσιᾶς μαζὺ καὶ λαύρας,
– ὁ δόλιος ὁ σεβντᾶς!
Πότε τὶς φλόγες ἔφερναν, καὶ πότε μιᾶς ἀνάβρας
τὸ ράντισμα στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς.
(«Ο Μπαταριάς», Μιλτιάδης Μαλακάσης)
Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, καταγόμενος από γενιά αγωνιστών του 1821 από την Πίνδο, στις 3 Μάρτη 1869 Πέθανε στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» της Αθήνας από καρκίνο, στις 27 Γενάρη του 1943, σε ηλικία 73 ετών.
Η οικογένειά του ήταν εύπορη, κάτι που του έδωσε τη δυνατότητα να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία για ολόκληρη τη ζωή του. Γράφτηκε το 1888 στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου δεν αποφοίτησε ποτέ. Φοιτητής ακόμα δημοσίευσε ποιήματα αρχικά στην Εικονογραφημένη Εστία και αργότερα σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες (Διόνυσος, Τέχνη, Παναθήναια, Άστυ, Ακρόπολις κ.α.), ενώ έζησε κοσμική ζωή και ήταν μέλος της Αθηναϊκής Λέσχης. Το 1899 τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Συντρίμματα, αφιερωμένη στον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο (Jean Moreas), τον οποίο γνώρισε το 1897 κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης του τελευταίου στην Αθήνα. Αγωνίστηκε για την καθιέρωση της δημοτικής στον γραπτό λόγο ως μέλος της εταιρίας Εθνική Γλώσσα, οργάνου του δημοτικιστικού κινήματος. Ολοκλήρωσε συνολικά δέκα ποιητικές συλλογές (από τις οποίες η Κυρά του Πύργου σε θεατρική μορφή). Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν από χειρόγραφά του τα Μεσολογγίτικα, επιλογή παλαιότερων ποιημάτων του.. Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποιητική μετάφραση με κατ’ εξοχήν δημιουργία του τη μετάφραση της συλλογής του Μορεάς Στροφές, και με την πεζογραφία. Ασκησε επίδραση στους μεταγενέστερούς του ποιητές.
Ο Μαλακάσης είνε ο πιο Ρωμιός απ’ όλους. Και παρά τον αριστοκρατισμό του, ο πιο μπασμένος στα πνεύμα του λαού. Ποιητής με όλη τη σημασία της λέξης. Κι όχι μονάχα ποιητής, παρά και άνθρωπος. Σεβότανε, και το υψηλό του λειτούργημα και τον εαυτό του. Τραγουδιστής ελεγειακός — αηδόνι και νεροπηγή. Σοφός στη φόρμα κι Ανθρώπινος στο περιεχόμενο. Ο στίχος έβγαινε από τα χέρια του διάφανος σαν κρουστάλλι κι ηχερός σαν ασήμι.
(…)
Και μολονότι είχε επίγνωση της αξίας του, δεν εθορύβησε ποτέ. Προτιμούσε να είναι παρά να φαίνεται. «Ου δοκείν δίκαιος, αλλ’ είναι θέλει».
Κώστας Βάρναλης
