Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Δεν μπόρεσε και τούτη τη χρονιά να προσπεράσει η Άνοιξη και ήρθε μαγεμένη με λουλούδια ευωδιές και χρώματα. Πικραμένη από την βαρυχειμωνιά, παρατημένη η νεραντζιά στην άκρη του δρόμου, αντιστάθηκε στέλνοντας μήνυμα, ήρθε και πέταξε φύλλα χλωρά κι έδεσε κάτασπρους μυρωδάτους ανθούς! Η ξεχασμένη νεραντζιά στην άκρη του δρόμου…
Πληγωμένα τα δέντρα του πολέμου. Δεν υπάρχει φοίνικας που να μην έχει στα σπλάχνα του βλήματα όπλων στις οάσεις των ερήμων, από τις πολύνεκρες μάχες και την οσμή θανάτου των σκοτωμένων παιδιών. Ξεγελασμένοι από την Άνοιξη πέταξαν κλαδιά κι ανθούς…
…………
Με γέλασαν μια χαραυγή της Άνοιξης τ’ αηδόνια. Με γέλασαν και μούπανε ο χάρος δεν με παίρνει… Στα περιβόλια και στους ανθισμένους κήπους, σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό. Και τον χάρο θα καλέσουμε να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί…! Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωμένε, καρδιά μου πως αντέχεις μέσα στην τόση αγάπη και την τόση ομορφιά…!
Άνοιξη και νιάτα πάνε μαζί. Μάης κι εργατιά πάνε μαζί. Φλόγα, πάθος και μαχητικότητα πάνε μαζί… Λαϊκές κινητοποιήσεις, απεργίες, συγκεντρώσεις και πορείες Ειρήνης πάνε μαζί. Πρωτομαγιές που βάφτηκαν στο αίμα. Πρωτομαγιά στο εκτελεστικό απόσπασμα 200 παλληκάρια. Πρωτομαγιά και ποίηση πάνε μαζί… Μέρα Μαγιού γεννήθηκες. Μέρα Μαγιού μίσεψες, μέρα Μαγιού χάθηκες… Μάης και μουσική και τραγούδια πάνε μαζί.
………….
Έστησεν ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη κι η φύση βρήκε την καλή και την γλυκιά την ώρα και μες στην σκιά που φούντωσε και κλεί δροσιές και μόσχους ανάκουστος κελαϊδισμός και μοσχομυρισμένος…! Έρωτας και φύση. Ξάνοιξε η μέρα, έγινε λαμπερή. Το κόκκινο πλημμυρίζει την πλατεία. Το κόκκινο που ανηφορίζει στα λιβάδια σκορπώντας τις μυρωδιές της Άνοιξης.
Εργάτες κι αγρότες, μπράτσα δυνατά, πρόσωπα σκαμμένα, γιομάτα σφρίγος κρατάνε τον κόσμο στα χέρια, στην αγκαλιά λουλούδια. Θεού χαρά να σμίγουν οι σύντροφοι, να χαμογελάνε, να σφίγγουνε τα χέρια, να αγκαλιάζονται, να θυμούνται, να ονειρεύονται. Να προγραμματίζουν καινούργιους αγώνες, προχωρώντας ενωμένοι στον κόκκινο δρόμο!
………….
Κοιτάζοντας στα μάτια, μας γέλασε η Άνοιξη, φουριόζα και δυνατή μας καλεί ν’ αντισταθούμε. Βαδίζοντας κι ορθοστατόντας ανεμίζοντας σημαίες και λάβαρα Ειρήνης.
Μάη μου πολύ Μάη μου και μεγάλη αντιφασιστική νίκη των Λαών… Ασπρόμαλλα κεφάλια ξανανιώνουν, σεβάσμια τρόπαια ιερά. Κατάθεσαν το αίμα της ψυχής τους. Και για κείνους που δεν ψήλωσαν ποτέ. Που θάφτηκαν στα μπουντρούμια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι είναι φορές που δεν γνωρίζεις τι τους ταιριάζει πιο πολύ, ο κότινος της Δόξας, για το ακάνθινο στεφάνι του λυτρωτή…
ροχωράμε στην καρδιά της Άνοιξης, οχυρωμένοι την Ελπίδα, ανοιχτή καρδιά και άτρωτοι στους αγώνες που φτάνουν!
_________________________________________________________________________________________________________
Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
