Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Όπου και να συμβαίνει πονάει…

Δύο παιδιά Rohingya ξαποσταίνουν εν μέσω βροχής στα ριζοχώραφα κοντά στα σύνορα της Μιανμάρ με το Μπαγκλαντές στο οποίο προσπαθούν να βρουν καταφύγιο (Πηγή φωτό: Καθημερινή)

Δύο παιδιά Rohingya ξαποσταίνουν εν μέσω βροχής στα ριζοχώραφα κοντά στα σύνορα της Μιανμάρ με το Μπαγκλαντές στο οποίο προσπαθούν να βρουν καταφύγιο (Πηγή φωτό: Καθημερινή)

Περίπου 270.000 Ροχίνγκια (μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας) που φεύγουν από τη Μιανμάρ για να γλιτώσουν από τη βία στη χώρα τους έχουν αναζητήσει καταφύγιο στο Μπανγκλαντές τις τελευταίες εβδομάδες, δήλωσε σήμερα η εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR)

Ο ξεριζωμός όπου και να συμβαίνει, πονάει. Πονάει και μας εξοργίζει. Και μας θυμώνει. Όμως, είναι χρήσιμο να μην ξεχνάμε ότι οι «περιπέτειες» μειονοτήτων έχουν αξιοποιηθεί για την προώθηση διαφόρων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών (π.χ. πόλεμοι σε Βαλκάνια κ.τ.λ.), όπως και ότι η Νοτιοανατολική Ασία αποτελεί πεδίο σφοδρών ανταγωνισμών, μεταξύ κέντρων όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα.