Τίποτα δεν χαρίζεται χωρίς αγώνες. Αγώνες που πρέπει να είναι ταξικοί και αντι-ιμπεριαλιστικοί. Με το σωστό πάντα περιεχόμενο, πέραν και πάνω από συνθήματα. Και με σαφή πάντα στόχο. Βλέπετε, η δικτατορία των μονοπωλίων είναι η ίδια παντού. Όπως και οι ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις. Δεν έχουν άλλο χαρακτήρα στην Καραϊβική και τον Ειρηνικό, κι άλλο χαρακτήρα στην Ανατολική Μεσόγειο.
«Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια, κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό. Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι, ούλοι δούλοι αφεντικό και μ’ αφήναν νηστικό», που γράφει και ο Κώστας Βάρναλης στο ποίημα «Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου». «Μη χτυπάς τον αδερφό σου, τον αφέντη τον κουφό σου! Και στον ίδρο το δικό, γίνε συ τ’ αφεντικό. (…) «Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινίσει, άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασσα, άλλη γη»…
