Από τη συνέντευξη στον «Ριζοσπάστη» του Νίκου Σοφιανού, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με αφορμή τα όσα έγιναν στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Κυριακή, αναδημοσιεύουμε κάποιεδς ερωταπαντήσεις που αφορούν τα φαινόμενα της βίας και το τι αθλητισμό θέλουμε:
— Τελικά, είναι ελληνικό φαινόμενο αυτό που είδαμε στην Τούμπα; Η κυβέρνηση αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα προβάλλουν ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει σαν τις υπόλοιπες προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες.
— Κοροϊδεύουν τον κόσμο. Μόνο τα τελευταία 3 χρόνια έχουν συμβεί πάρα πολλά επεισόδια που συνοδεύονται από σοβαρούς τραυματισμούς μέχρι και θάνατο οπαδών. Να θυμίσουμε τον πυροβολισμό και θάνατο οπαδού σε αγώνα στην Ισπανία το 2014. Οπως και οπαδού της Νάπολι στη Ρώμη πριν τον τελικό Κυπέλλου Ιταλίας. Ακόμα και στην Αγγλία, που χρησιμοποιείται σαν παράδειγμα πάταξης της βίας, έχουμε επεισόδια. Πέρσι, για παράδειγμα, στο Κύπελλο μεταξύ οπαδών της Τότεναμ και της Μίλγουολ. Και μιας και είπαμε για την Αγγλία. Το μόνο διαφορετικό που έχουν κάνει στο εξωτερικό είναι ότι έχουν βγάλει τη βία εκτός γηπέδων. Δεν την εξαφάνισαν, απλώς τη μετέφεραν στους δρόμους, στη γειτονιά. Μπήκε το κράτος ως ρυθμιστής του ανταγωνισμού των μεγαλοεπιχειρηματιών, προκειμένου να επενδυθούν κεφάλαια σε ένα πεδίο, όπως το ποδόσφαιρο, που θα τους έφερνε τεράστια κέρδη. Καθάρισε, δηλαδή, το κράτος για να προστατεύσει το προϊόν. Μιλάμε όμως για μια μεγάλη βιομηχανία, για μια μεγάλη αγορά, με τεράστια κερδοφορία, ακόμα και για μια ομάδα που θα τερματίσει πολύ κάτω στη βαθμολογία. Υπάρχει αγορά, διαφήμιση σε μια σειρά προϊόντα που εμπορεύεται η κάθε φίρμα. Γήπεδο, που μπορεί να πάει μια οικογένεια από το πρωί μέχρι να ξεκινήσει το παιχνίδι και να περάσει τη μέρα της, ξοδεύοντας σε διάφορες δράσεις, φαγητό κ.τ.λ. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό. Στην Ελλάδα, και λόγω του ότι η αγορά είναι αντικειμενικά μικρότερη, ένας μεγάλος τζίρος έρχεται από την παραοικονομία. Επίσης, είναι αυτοσκοπός οι πρώτες θέσεις που συνδέονται με τα έσοδα της UEFA. Και αυτό επιδιώκεται με κάθε κόστος. Η σήψη λοιπόν είναι πιο εμφανής, η δυσοσμία πιο έντονη.
— Τελικά, τι αθλητισμό θέλουμε, τι ποδόσφαιρο θέλουμε; Υπάρχει λύση;
— Διατυπώσαμε εδώ και καιρό προτάσεις που μπορούν να δώσουν ανακούφιση στο πρόβλημα, αλλά δυστυχώς δεν εισακούστηκαν μέχρι τώρα, απαντώντας και σε μια κατανοητή αγωνία ότι κάτι πρέπει να γίνει τώρα. Για παράδειγμα, ούτε τώρα μπαίνουν στο τραπέζι διάφορα σημαντικά θέματα, που, για να λυθούν, δεν χρειάζονται και το απαραίτητο νομικό πλαίσιο, όπως το να φύγουν απ’ το υπουργείο Πολιτισμού – Αθλητισμού οι ΠΑΕ και να υπαχθούν στο υπουργείο Ανάπτυξης ως αθλητικές εταιρείες. Και εκεί να γίνεται ο έλεγχός τους ως ανωνύμων εταιρειών. Είναι το πιο απλό πράγμα που μπορεί να γίνει άμεσα, ωστόσο, δεν έγινε από καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα. Να αποδοθούν όλα τα χρέη στο Δημόσιο και να μην υπάρχει ειδικό καθεστώς αδειοδότησης. `Η ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη συμμετοχή ελληνικών ομάδων στο στοίχημα και την αποπομπή τους. Γιατί δεν γίνονται; Δεν λέμε ότι θα λύσουν οριστικά το πρόβλημα γιατί αυτό απαιτεί σύγκρουση συνολικά με το δρόμο ανάπτυξης που ακολουθείται στην οικονομία και στον αθλητισμό, σύγκρουση δηλαδή με το ποδόσφαιρο – επιχείρηση.
— Δηλαδή, ποδόσφαιρο χωρίς επιχειρηματίες;
— Αθλητισμός χωρίς επιχειρηματίες. Τι, δηλαδή; Θα σταματήσει ο κόσμος να παίζει μπάσκετ ή ποδόσφαιρο; Θα σταματήσουν να βγαίνουν ταλέντα; Το θέμα είναι τι αθλητισμό θέλεις, τι αθλητισμό στηρίζεις. Γιατί, δηλαδή, να διευκολύνεις μεγαλομετόχους να επενδύουν, να φτιάχνουν γήπεδα, να αξιοποιούν τον αθλητισμό ως πηγή ανάπτυξης και επενδύσεων και να μην ενισχύεις τη Φυσική Αγωγή στο σχολείο; Nα φτιάξεις υποδομές σύγχρονες, που θα καλύπτουν τις ανάγκες όλων των αθλημάτων. Να έχεις ειδικευμένο προσωπικό, να οργανώνεις συστηματικά σχολικά πρωταθλήματα σε πανελλαδικό επίπεδο, σύμφωνα με τις ανάγκες των σχολείων. Γιατί να μη στηρίξεις, χρηματοδοτώντας προγράμματα χωρίς ανταπόδοση με συστηματική καθημερινή ενασχόληση τόσο σε μαζικό επίπεδο στους δήμους, όσο και σε σωματειακό επίπεδο, εκεί γίνεται η επιλογή ταλέντου, έτσι ώστε να γίνει πραγματικό δικαίωμα για όλους ο αθλητισμός και όχι πολυτέλεια. Τα ξέρουν καλά και άνθρωποι από Ομοσπονδίες και οι εκπαιδευτικοί αυτά…
Αυτό σημαίνει σύγκρουση με την επιχειρηματική δράση συνολικά, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, σύγκρουση με το σύστημα που την γεννάει και την αναπαράγει, αφού ο αθλητισμός δεν υπάρχει από μόνος του αλλά είναι κομμάτι μιας κοινωνίας που η οικονομία της λειτουργεί με συγκεκριμένη κατεύθυνση, το κέρδος των επενδυτών και τίποτα άλλο. Αυτό που συνεχίζει να γίνεται από τους σημερινούς και τους προηγούμενους διαχειριστές του καπιταλισμού είναι η υπηρεσία του «αθλητισμού – επιχείρηση», επιδοτώντας μεγαλοεπιχειρηματίες στο χώρο, διαγράφοντας χρέη, τη στιγμή που ο αθλητισμός συρρικνώνεται για το λαό και τη νεολαία, ερασιτεχνικά σωματεία φυτοζωούν, τα γήπεδα και τα κολυμβητήρια κλείνουν, οι κρατικές επιχορηγήσεις προς τον αθλητισμό και τις ομοσπονδίες μειώνονται και η Φυσική Αγωγή στο σχολείο συρρικνώνεται. Η επιχειρηματική δράση έχει στόχο το κέρδος και όχι την ικανοποίηση της ανάγκης για άθληση. Η σαπίλα των στημένων και του τζόγου είναι δικό της δημιούργημα και δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό η κατάργησή της από τον αθλητισμό είναι αναγκαία. Το ποδόσφαιρο είναι απλώς ένα παιχνίδι και μπορεί να παίζεται χωρίς τους επιχειρηματίες και τα στοιχήματα.
