Γράφει η Ελένη Κακναβάτου //
Όλοι μείνανε εμβρόντητοι (!) βλέποντας τη φωτογραφία του μικρού προσφυγόπουλου, που κείτονταν μπρούμυτα στην ακροθαλασσιά της Αλικαρνασσού. Και τι κάνει η Ευρώπη; Και τι κάνει ο “πολιτισμένος” κόσμος; Αναρωτιούνται τώρα όλοι.
Τι κάνει; Πόλεμο. Αυτό κάνει.
Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού είναι αυτοί που κάνουν τους πολέμους στον τόπο των παιδιών. Αυτών που φεύγουν για να ζητήσουν καλύτερη τύχη εκτός. Και πνίγονται στη Μεσόγειο, γιατί οι πολιτισμένοι δεν κάνουν κάτι.
Μα ποιος να κάνει κάτι; Τα αφεντικά που τους σκοτώνουν; Από αυτούς περιμένεις; Μάνο η ταξική αλληλεγγύη μπορεί να βοηθήσει. Μόνο οι λαοί της Ευρώπης ΜΠΟΡΟΥΝ και ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν κάτι.
Άκουσα από κάποιον δε τις προάλλες και το εξής ωραίο. ” Αυτοί που φεύγουν δεν είναι πρόσφυγες, είναι λιποτάκτες. Δε θέλουν να πολεμήσουν για την πατρίδα τους” .
Με αφορμή όλα αυτά, σκέψεις ξετυλίχτηκαν. Δυο ποιήματα με βόηθησαν. Το ένα είναι το γνωστό του ποιητή μας Κ. Βάρναλη. Γι αυτό άλλωστε μου ήρθε αμέσως στο μυαλό:
και στον πόλεμ’ “όλα για όλα”
Κουβαλούσα πολυβόλα
Να σκοτώνονται οι λαοί
Για του αφέντη το φαΐ
Το άλλο είναι του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου με τίτλο “Θερμοπύλες”, που τυχαία διάβασα αυτές τις μέρες, ξεφυλλίζοντας το τελευταίο τεύχος του περιοδικού της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων (ΠΕΦ) ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ, σε άρθρο της μεταπτυχιακής φοιτήτριας του ΑΠΘ κ. Αργυρώς Λιθαρή. Το παραθέτει, κάνοντας μια πρόταση διδασκαλίας των δυο ποιημάτων, των Καβαφικών Θερμοπυλών και αυτών του Χριστιανόπουλου. Δε θα αντιγράψω αυτό του Καβαφη για λόγους οικονομίας, αφού είναι εξάλλου και πολύ γνωστό.
Το ποίημα του Χριστιανόπουλου όμως, που έχει μια άλλη οπτική από αυτή του Καβάφη και είναι επίκαιρο πιστεύω, λέει τα εξής:
ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ
Κοιτάζοντας το “Herrin Massacre ” του Paul Cadmus,
που δείχνει όλες τις φρικαλεότητες του νόμου του Lynch,
ο νους μου πήγε σε ανάλογες “κρυπτείες” των αρχαίων Σπαρτιατών
και το άγριο μακέλεμα των αρχαίων Λακεδαιμονίων,
που πριν να πάνε στο στρατό έπρεπε να είχαν τυραννήσει
εν κρυπτώ τους φουκαράδες Είλωτες.
Και σκέφτηκα πως οι τριακόσιοι του Λεωνίδα δεν αποκλείεται
λίγο πριν από τη μάχη να είχαν προπονηθεί κι αυτοί
λιτσάροντας κάποιους αθώους Είλωτες,
“τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”.
Για ποιους λοιπόν πολέμησαν;
Για την ελευθερία την Ελλήνων;
Ή μήπως για τ´ απαίσια αφεντικά τους, έτσι που να μπορούνε
ανενόχλητοι να πετσοκόβουμε τους δούλους τους;
Για ποιον οι πολέμοι τελικά; Μα τώρα πια, ο καθένας πρέπει να γνωρίζει ότι ο μόνος δίκαιος πόλεμος είναι ο πόλεμος που οι Είλωτες, υπερασπιζόμενοι την Πατρίδα που τους ανήκει, θα στραφούν ενάντια στα αφεντικά και θα απαλλαγούν μια και καλή από αυτά, βάζοντας τέλος στους πολέμους και στην προσφυγιά.
