Ήταν Φλεβάρης του 1968, τότε που η δεξιά οπορτουνιστική πλατφόρμα των φραξιονιστών οδήγησε στη διάσπαση του ΚΚΕ. Τα γεγονότα της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (5-15 Φλεβάρη 1968) έχουν καταγραφεί.
Τα «έργα και οι ημέρες» του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, των θλιβερών ταξικών ναυαγίων που επιχείρησαν τη διάλυση του Κόμματος και στην συνέχεια καπηλευόμενοι το όνομα του ίδρυσαν το λεγόμενο «ΚΚΕ Εσωτερικού», είναι γνωστά. Όπως είναι επίσης γνωστή η μετέπειτα πορεία των ρεφορμιστών του «ΚΚΕ Εσωτερικού» που, έχοντας πάρει οριστικό διαζύγιο από το μαρξισμό-λενινισμό, κατέληξαν να γίνουν ουρά των πολιτικών επιλογών της αστικής τάξης.
Η διάσπαση του 1968, που αποτέλεσε απότοκο μιας αλληλουχίας εξελίξεων στο εγχώριο και διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της εποχής, υπήρξε η μεγαλύτερη σε έκταση προσπάθεια διάλυσης του Κόμματος της εργατικής τάξης. Ωστόσο, πριν τα γεγονότα του 1968 είχαν προηγηθεί τουλάχιστον άλλες δύο παρόμοιες απόπειρες: η πρώτη το 1926-27 με το όργιο φραξιονιστικής-διαλυτικής δράσης του τροτσκιστικού ρεύματος (Πουλιόπουλος-Γιατσόπουλος) και η δεύτερη το 1958, όταν η 8η Ολομέλεια αποφάσισε- λανθασμένα- την διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων, την συμμετοχή των κομμουνιστών στην ΕΔΑ και τη μετατροπή της τελευταίας σε ενιαίο κόμμα.
Χρησιμοποιώντας το βαρύ οπλοστάσιο του οπορτουνισμού της εποχής (αντισοβιετισμός, άνοδος ευρωκομμουνισμού στη Δυτ. Ευρώπη, ιδεολογήματα περί «δημοκρατικού δρόμου» προς τον σοσιαλισμό, κλπ.) και επιτιθέμενοι στη γραμμή και καθοδήγηση του ΚΚΕ από δεξιές οπορτουνιστικές θέσεις, οι φραξιονιστές του 1968 πέτυχαν τη διάσπαση- και αποδυνάμωση- του Κόμματος, καταφέρνοντας ταυτόχρονα πλήγμα στην αντιδικτατορική πάλη. Δεν κατάφεραν ωστόσο να οδηγήσουν στη διάλυση του.
Έμελλε να περάσουν 23 χρόνια πρωτού εκδηλωθεί νέα προσπάθεια διάλυσης του ΚΚΕ, αυτήν τη φορά στο φόντο των αντεπαναστατικών ανατροπών στην Σοβιετική Ένωση και τις σοσιαλιστικές χώρες. Αυτήν τη φορά το 1991, με όχημα τον «Συνασπισμό», τμήμα των μελών της ΚΕ του Κόμματος, σε αγαστή συνεργασία με δεξιές οπορτουνιστικές δυνάμεις που είχαν πρωτοστατήσει το 1968, ξαναεπιχείρησαν τη διάλυση του ΚΚΕ. Όπως οι Παρτσαλίδης-Ζωγράφος-Δημητρίου το ’68, έτσι και το 1991 μια κάστα «επιστημόνων» του οπορτουνισμού, φορώντας το μανδύα της «ανανέωσης», βάλθηκαν να ξεριζώσουν τον κομμουνιστικό χαρακτήρα του Κόμματος. Δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για την εργατική τάξη απέτυχαν.
Η πολιτική πορεία που ακολούθησαν οι διασπαστές του ’91 αποτελεί απόδειξη του πόσο δίκιο είχαν όσα στελέχη, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ αγωνίστηκαν τη δύσκολη εκείνη περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών, υπερασπιζόμενα το χαρακτήρα και τους στόχους του Κόμματος ενάντια στη διαλυτική πορεία του οπορτουνισμού. Από την πλευρά του, το αστικό σύστημα αποδείχθηκε γενναιόδωρο, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, σε αυτούς που πρωταγωνίστησαν στις προσπάθειες διάλυσης του ΚΚΕ, προσφέροντας τους υπουργικούς θώκους, αξιώματα και λοιπές τιμές. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι πολιτικό «εγγόνι» του «ΚΚΕ Εσωτερικού» και «τέκνο» του Συνασπισμού είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Ιδεολογικά και πολιτικά τέκνα των ηγετών του οπορτουνιστικού ρεύματος (βλέπε Λ.Κύρκος, Μ.Γλέζος, Τ.Μπενάς, κλπ.) είναι οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες τύπου Δραγασάκη, Κοτζιά και Τσίπρα.
Πενήντα χρόνια μετά την διάσπαση του 1968 και παρά την θύελλα των αντεπαναστατικών ανατροπών του 1989-1991, το ΚΚΕ όχι μόνο στάθηκε όρθιο διατηρώντας άθικτες τις ιδεολογικές αρχές και αξίες του, αλλά έχει πολιτική γραμμή που δικαιώνεται από την ίδια την ιστορία, χαράζοντας προοπτική. Αυτό, ασφαλώς, ενοχλεί τους πάσης φύσης παλιούς και νέους οπορτουνιστές, που με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων του Κόμματος βγήκαν παγανιά, στα έντυπα και τις διαδικτυακές τους «γιάφκες», να προπαγανδίσουν το τυφλό αντι-ΚΚΕ μένος τους.
Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, όσο κι’ αν εντρυφήσουν στην προσφιλή τους τακτική της λαθολογίας, όσο κι’ αν «κανιβαλίσουν» απέναντι την ιστορία, ας το βάλουν καλά στο νου τους: Τον στόχο τους δεν θα τον πετύχουν. Η σημαία του ΚΚΕ θα κυματίζει ψηλά.
