Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ωδή στον αδικοχαμένο σμηναγό!

 Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //

-Ήσουν καλός κι ήσουν γλυκός, είχες τις χάρες όλες!

Όχι! Δεν αναφέρομαι στον επιτάφιο του Ρίτσου.

Σκλήρυνε η ζωή. Μεγάλωσαν και πλήθαιναν οι πληγές! Και οι επιτάφιοι στις μέρες μας είναι φαινόμενο σχεδόν καθημερινό. Μανάδες και νύφες και αδελφές θρηνούνε πάνω σε φέρετρα αδικοχαμένων.

-Και τούτο το παλικάρι κείτεται τώρα νεκρό, παιδί κι αυτός, ανάμεσα στα παιδιά του.

Κείτεται νεκρός, πάνω στο τεράστιο νεκροκρέβατο μιας άγριας θάλασσας. Θυσία στα σαρκοβόρα Νατοϊκά σαγόνια.

Θύμα της Τούρκικης προκλητικότητας και επεκτατικότητας.

Θύμα Ευρώ-Αμερικανικής παραφροσύνης.

Θύμα της ιμπεριαλιστικής προετοιμασίας πολέμου.

Θύμα- δυστυχώς- της ολοκληρωτικής εμπλοκής της Ελληνικής Κυβέρνησης!! σ’ αυτό το άγριο παιχνίδι του θανάτου για τα συμφέροντα ξένων μονοπωλίων και το μοίρασμα της λείας από το πλιάτσικο της παγκόσμιας αγοράς!

Τώρα το παλληκάρι κείτεται νεκρό, χωρίς γαρούφαλλο στο στόμα, ούτε χαρμόσυνη κραυγή θριάμβου… για την Ελλάδα ρε γαμώτο!!!
Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο;;;

-Πατρίδα μου πως σε κουρέλιασαν έτσι!

Ήταν γενναίο παιδί. Με τα σιρίτια και τα θαμπόχρυσα κουμπιά στην πλουμιστή στολή του, και τον αέρα της αντρειάς στην περπατησιά του.

Τώρα σιωπηλό ναυάγιο στο κατώφλι της αυγής λουσμένος με τη δόξα και την αδικία…

Μοιάζει λουλούδι μαραμένο, μοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν άδικες εξουσίες. Κι’ έμεινε μόνο ο λυγμός στα στήθια των δικών του.

Μην εγγίζετε και μη βεβηλώνετε τον νεκρό. Τυμβωρύχοι, μεγαλόστομοι μαγαριστές Αγίων λειψάνων. Μη κρύβεστε πίσω από το δάκτυλό σας.

-Αιωνία η μνήμη και Τετέλεσται!

Το κακό έχει ήδη αρχίσει!

Ποιος έχει τώρα σειρά…;

_________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.