Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Ο προκαθήμενος της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας σε δηλώσεις του αναγνωρίζει, στοχοποιώντας τους παράλληλα, ότι οι προοδευτικοί διανοούμενοι, προετοίμασαν το έδαφος για να καρπίσει ο σπόρος της Ρώσικης (εργατικής και σοσιαλιστικής) Επανάστασης το 1917.
«Η διανόηση ήταν αυτή που έφερε πρωτίστως την ευθύνη για τα φοβερά γεγονότα που διαδραματίσθηκαν πριν από εκατό χρόνια», δήλωσε ο Ρώσος Πατριάρχης και συνέχισε λέγοντας ότι «όλα όσα συνέβησαν τον 20ό αιώνα ήταν μια κρεατομηχανή την οποία άλεθε όλη η διανόηση» διερωτώμενος επίσης πως«δεν συνιστά μήπως αυτό οργανική συνέπεια των φοβερών εγκλημάτων, που διέπραξε η διανόηση ενάντια στην πίστη, ενάντια στον Θεό, ενάντια στον λαό της, ενάντια στην χώρα της;» Παράλληλα ο Ρώσος Πατριάρχης Κύριλλος τόνισε, χωρίς να έχει πρόθεση φυσικά, τις φοβίες του εκφράζοντας την… λύπη του επειδή συνεχίζεται και σήμερα «ο πόλεμος για την ιστορία με επιχειρήματα»,θεωρώντας προφανώς ότι η συνεχιζόμενη αντιπαράθεση μεταξύ των διαφόρων ερμηνευτών της Οκτωβριανής Επανάστασης, εγκυμονεί κινδύνους για την σύγχρονη ρωσική κοινωνία (και όχι μόνο). «Η κοινωνία μέχρι σήμερα δεν έχει ηρεμήσει πλήρως, όσον αφορά τις εκτιμήσεις για τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν πριν εκατό χρόνια» είπε αποδεχόμενος πως «οι ερμηνείες παραμένουν διαφορετικές, αλλά είναι αναγκαίο να κάνουμε τα πάντα ώστε αυτή η πολυμορφία των ερμηνειών να μην προκαλέσει νέες εμφύλιες συγκρούσεις».
Αποδείξεις
Όπως αποδεικνύεται 100 χρόνια μετά την Ρώσικη Επανάσταση, μέσα σε μια χώρα κι σ’ ένα κόσμο που γκρεμίζεται στα πήλινα πόδια του, το παράδειγμα των μπολσεβίκων κι η εποποιία της εργατικής τάξης τρομάζουν ακόμα, ανησυχούν τα αστικά επιτελεία και την πνευματική συντήρηση που εκπροσωπούν οι… Πατέρες της Εκκλησίας κι η αστική τάξη, δείχνοντας την επικαιρότητα, όσο και την αναγκαιότητα να αγωνιστούμε για μια άλλη, διαφορετική, κοινωνική προοπτική.
Προφανώς ο Ρώσος Πατριάρχης κι η άρχουσα τάξη γενικότερα θα προτιμούσαν οι άνθρωποι των γραμμάτων να υπερασπίζονται τα δικά τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, και να εκφράζουν το μίσος τους προς την εργαζόμενη πλειοψηφία όπως έκανε οΑντρέγεφ, που ως εξόριστος στη Φινλανδία κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, είχε βγάλει το φυλλάδιο S.O.S κάνοντας έκκληση σε όλους για να επέμβουν «ενάντια στους δολοφόνους της πατρίδας» ή όπως η ταλαντούχα ποιήτρια Ζινάιντα Γκίπιους, που διέθετε το πιο διάσημο λογοτεχνικό σαλόνι της Πετρούπολης και που ανυπομονούσε να δει τη μέρα «που θα τους κρεμάσουμε (τους μπολσεβίκους, δηλαδή) μέσα στη σιγαλιά», όπως παραθέτει ο Ρώσος επαναστάτης Βίκτορ Σερζ στο βιβλίο του Έτος Ένα της Ρώσικης Επανάστασης (εκδ. Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, 2017).
Σε όλους αυτούς αλλά και σε όσους καθημερινά παλεύουν για ένα κόσμο δίκαιο και αληθινό αφιερώνω το ποίημα που ακολουθεί, γραμμένο από τον μπολσεβίκο εργάτη και ποιητή Ντεμιάν Μπέντνι (Ολοταχώς), που βρίσκουμε και στο βιβλίο του Παναγιώτη Μανιάτη «Η Ποίηση στην Οκτωβριανή Επανάσταση» (εκδ. Δίαυλος):
Οι σαπισμένοι κ’ οι δειλοί τις νίκες μας τρομάζουν
«Μην πάτε τόσο βιαστικά προς το σκοπό!» φωνάζουν.
Αλλά η γερή ατμομηχανή της ιστορίας τραβά
Στο δρόμο της θριαμβευτικά.
Να! Δεκαπέντε πια σταθμούς περάσαμε και πάμε.
Σίγουρος ο μηχανικός γερά το τραίνο τ’ οδηγά.
Και ξεφωνίζουν οι δειλοί: «Θε μου! Για πού τραβάμε;
«Ω, σώστε μας, γλυτώστε μας! Σφίχτε τα φρένα βιαστικά!»
«Ω! ακούστε! Τρίζουνε οι αρμοί!
«Ω! ιδέστε! Πάμε σε καταστροφή!»
Εμπόδια βάζουν οι δειλοί στου αγωνιστή το δρόμο,
Μα δεκαπέντε χρόνια πια, για τον οχτρό σκληρά,
Το δρόμο ανοίγουν σ’ οδηγό που δε γνωρίζει τρόμο
Κι’ ολοταχώς το τραίνο πάει μπροστά!
