Φιλοξενούμενη η Γεωργία Παυλοπούλου //
Ο άνθρωπος εύκολα ξεχνάει αγαπητέ και ακόμα πιο εύκολα διψά για δημόσια κατακραυγή και απελευθέρωση του αισθήματος της «αδικίας».
Με αφορμή λοιπόν την πολυσυζητημένη αντίδραση της Τατιάνας Στεφανίδου στον γονέα Χρυσαυγίτη, θα ήθελα να σταθώ στην αντίδραση της αντίδρασης. Συγκεκριμένα, οι περισσότερες αντιρατσιστικές σελίδες και πολλοί από τους πολίτες υποστηρικτές και μη της τηλεοπτικής περσόνας έσπευσαν να εγκωμιάσουν και να καταχειροκροτήσουν την απάντηση της. Φράσεις τύπου «Δεν πίστευα ποτέ μου ότι θα συμφωνούσα μαζί της, αλλά μπράβο της» και «Πρώτη φορά την εκτίμησα», «Συγχαρητήρια, δεν το περίμενα από αυτήν». Μια σκηνή λοιπόν μπορεί να σκεπάσει μια μακροχρόνια πορεία μιας θέσεως που παρότι θα μπορούσε να είχε υπερασπισθεί περισσότερα, μονοπώλησε και βολεύτηκε στο επίπεδο του ελληνικού lifestyle. Εικόνες περνούν μέσα από το μυαλό μου του ρεπορτάζ της για την κυρία- συνοδό μέλους της χρυσής αυγής( αντιφρονόν ρεπορτάζ σε σχέση με το παρόν ζήτημα, «αλλάζουν οι άνθρωποι» έλεγε η γιαγιά μου).
Πριν από λίγες μέρες, δεν θα μπορούσα να ξεχάσω, την σπάνια συνάντηση μου με την συγκεκριμένη εκπομπή . Είχα μια άτυχη στιγμή: ήταν στιγμή που η τηλεόραση μου έπεσε στο κανάλι και το αυτί μου στα λόγια της. Ήταν η στιγμή που προασπίσθηκε τους ‘Έλληνες φτωχούς έναντι των φτωχών προσφύγων. Η τρανή της θέση κατάφερε να κοιτάξει στο επίπεδο της φτώχειας. Είχα την πεποίθηση ότι άνθρωποι της συγκεκριμένης πνευματικής και οικονομικής εμβέλειάς δεν βλέπουν πέρα από το μεγάλο σύννεφο που επιβαίνουν ( Η εκπομπή έγινε πριν από 2 μέρες, νομίζω). Και βεβαίως χειροκροτήθηκε από το «ρομποτικό» κοινό της. Πέρα από αυτά τα δύο παραδείγματα δεν μπορώ να αναφέρω τίποτε άλλο καθώς η σχέση μου με το κουτί είναι περίπλοκη και πλέον ανύπαρκτη με δεδομένη την περιορισμένη επάρκεια των παραδειγμάτων μου. Όμως οι υποστηρικτικές αντιδράσεις του κοινού, μου δημιούργησαν σκέψεις αντιφατικές, πιο «αντίφα» και από τις απόψεις της παρουσιάστριας. Δεν θα παραλείψω βέβαια τα εξαιρετικής χιουμοριστικής σημασίας σχόλια τύπου: «Τατιάνα ζούμε Εξάρχεια να σε δούμε» και « Φασίστες κουφάλες έρχονται οι Τατιάνες».
Διαβάζοντας τα προαναφερθέντα παρατήρησα την συνεχή αναφορά του ονόματος «Τατιάνα», ικανή να ξεπεράσει την σημασία του βασικού γεγονότος: την επίθεση- εισβολή που δέχτηκε το δημοτικό σχολείο από μέλη της χρυσής αυγής. Και φτάνοντας στο τέλος συνειδητοποιώ ότι κάπου αλλάξαμε – μεταλλάξαμε τον στόχο, ο οποίος απέκτησε όνομα και επώνυμο κοινά με εκείνα της παρουσιάστριας.
Και εγώ λοιπόν συλλογίζομαι αγαπητέ: Μην ξεχνάς η δημόσια κατακραυγή σου να αφορά την αδικία και όχι τα πρόσωπα που τρέφονται από αυτή.
