Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
Συχνά πυκνά ο κ. Τσιπρας κατά το παρελθόν περίοδο χρησιμοποίησε το παράδειγμα της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας και του χρέους της ως παράδειγμα σήμερα και για τη χώρα μας. Εχτισε πάνω σε αυτό το επιχείρημα την προεκλογική του τακτική
Το ίδιο έκανε πριν λίγες μέρες, ως πρωθυπουργός πλέον, με ανάρτησή του στο fb και με αφορμή την επέτειο ολοκλήρωσης της διαπραγμάτευσης μεταξύ Γερμανίας και πιστών της (8 Αυγούστου 1953) για το συνδεση πάλι με την προοπτική διαγραφής του ελληνικού χρέους.
Ομως αυτή η …ρηξικέλευθη πρόταση του πρωθυπουργού δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λαθροχειρία.
Ας δούμε τα γεγονότα. Το χρέος της Γερμανίας: Το 1953 έγινε η Συμφωνία του Λονδίνου για το Γερμανικό Χρέος , γνωστή ως Συμφωνία Χρέους του Λονδίνου, ανάμεσα στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από τη μία και τις συμμαχικές δυνάμεις (Βέλγιο, Καναδάς, Κεϊλάνη, Δανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιράν, Ιρλανδία, Ιταλία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Πακιστάν, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, Ενωση της Νότιας Αφρικής, Ηνωμένο Βασίλειο, Βόρεια Ιρλανδία, ΗΠΑ, Γιουγκοσλαβία, κ.ά.). Οι συνομιλίες ξεκίνησαν στις 27 Φλεβάρη του 1953 και ολοκληρώθηκαν στις 8 Αυγούστου του ίδιου χρόνου.
Η συγκεκριμένη συμφωνία κάλυπτε μεγάλο αριθμό διαφορετικών ειδών χρεών της χώρας, τόσο πριν όσο και μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο . Ετσι, η γερμανική κυβέρνηση, υπό τον καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ, ανέλαβε τη δέσμευση να ξοφλήσει τα χρέη που δημιουργήθηκαν την περίοδο 1919 – 1945. Το σκεπτικό που έγινε δεκτό στη Συνθήκη του Λονδίνου ήταν ότι «το ύψος της εξυπηρέτησης του χρέους δεν πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να θέτει σε κίνδυνο, άμεσα μεν την ευημερία των πολιτών της χώρας, μακροπρόθεσμα δε την ανοικοδόμηση της οικονομίας της». Ετσι, αποφάσισαν το προπολεμικό αλλά και το μεταπολεμικό γερμανικό χρέος να «κουρευτεί» κατά τουλάχιστον 50% (για την ακρίβεια, από τα περίπου 30 δισεκατομμύρια μάρκα του χρέους , το γερμανικό δημόσιο περιόριζε τις υποχρεώσεις στα 11 δισ. και άλλα 3,5 δισ. θα καταβάλλονταν από εμπορικές γερμανικές τράπεζες), ενώ παράλληλα επεκτεινόταν η αποπληρωμή σε πάνω από 30 χρόνια.
Ο πρωθυπουργός – και ο ΣΥΡΙΖΑ παλαιότερα – διατείνεται ότι η συγκεκριμένη συμφωνία έδωσε την ώθηση στην εκρηκτική μεταπολεμική ανάπτυξη της Γερμανίας και λίγο – πολύ υπόσχεται μια ανάλογη πορεία για τη χώρα μας εάν υπάρξει μια αντίστοιχη συμφωνία με την τρόικα.
Η λαθροχειρία του κ. Τσίπρα βρίσκεται στο γεγονός ότι αποκρύπτει πως ο καθοριστικός παράγοντας για τη Δυτική Γερμανία μεταπολεμικά ήταν η στήριξη μέσω του γνωστού, αμερικανικών κεφαλαίων, «σχεδίου Μάρσαλ». Με αυτό ανορθώθηκε η Γερμανία. Το «σχέδιο Μάρσαλ» χρηματοδότησε το 40% των επενδύσεων στην εξόρυξη το 1949-’50, το 20% των επενδύσεων σε ηλεκτρισμό το 1949-’51 και το 15% των επενδύσεων στον κλάδο του μετάλλου το 1950-’51. Δηλαδή, πριν από τη συμφωνία του ’53 η οικονομία της Γερμανίας ήταν ήδη σε τροχιά αλματώδους ανάπτυξης. Το 1951 το δυτικογερμανικό ΑΕΠ είχε πιάσει τα προπολεμικά επίπεδα (1938), καθώς και η παραγωγικότητα ήταν ήδη στα επίπεδα του 1936. Ενδεικτικά, το 1950 η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε με ρυθμό 20%, ενώ το 1951 αυξήθηκε με ρυθμό 18,1%.
Επίσης, στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου και δεδομένου της γειτνίασης της με το ανατολικό μπλοκ, η Δυτική Γερμανία είχε την ολόπλευρη στήριξη του δυτικού κόσμου.
Αρα, δεν ήταν το «κούρεμα» και η επιμήκυνση του χρέους που οδήγησαν τη Γερμανία στην ανάπτυξη. Η ανάπτυξη έδωσε τη δυνατότητα στους δανειστές της Γερμανίας να χαλαρώσουν τους όρους αποπληρωμής των δανείων τους, και ο ανταγωνισμός των δύο κοινωνικών συστημάτων απαιτούσε στήριξη της Γερμανίας. Επίσης, ευνοϊκά για την οικονομική ανάπτυξη λειτουργούσε και η αποστρατικοποίηση της Γερμανίας, πολύ πριν τις σχετικές διαπραγματεύσεις.
ΥΓ: Ο λόγος που αναφερθήκαμε σε αυτό το θέμα είναι γιατί θα επανέλθει στο προσκήνιο
