Ξεφυλ(λ)ίζοντας \ Κώστας Βάρναλης: Η Γυναίκα _ 1 Πόσες φορές σε κάλεσα κι όχι για μένα, Θε μου! Λείπεις από τον τρίσβαθο ουρανό και μέσαθέ μου. Του Τέκνου σου που δέχτηκες το γαίμα να σε βάψει, ποιά σου βουλή στο λάκκο αυτό σωρό μάς έχει θάψει; 5 Κρίμα δικό μας ή βουλή δικιά σου, τί μας μέλει! … Συνεχίστε να διαβάζετε το Μπροστά σου βόδια κόκκινα, πίσω ουρανός χρυσάφι _Στη σιδερήν αγκάλη σου, γεμάτη νότια κρύα, να γεύομαι σκλάβα πιστή την άγια ελευτερία.
