Ξεφυλ(λ)ίζοντας \ Κώστας Βάρ­να­λης: Η Γυναί­κα _ 1 

Πόσες φορές σε κάλε­σα κι όχι για μένα, Θε μου! Λεί­πεις από τον τρί­σβα­θο ουρα­νό και μέσα­θέ μου. Του Τέκνου σου που δέχτη­κες το γαί­μα να σε βάψει, ποιά σου βου­λή στο λάκ­κο αυτό σωρό μάς έχει θάψει; 

5 Κρί­μα δικό μας ή βου­λή δικιά σου, τί μας μέλει! Ελέ­η­σε και γρη­γό­ρε­ψε του καθε­νού τα τέλη. Ω γυναι­κού­λες, που ποτές δεν είδε μάτι ξένο, στή­θη βγαλ­τά κι ώς την κοι­λιά φου­στά­νι ανασυρμένο!
Ο πεση­μός σου είναι πολύς, όσο πολ­λοί ’ναι οι πόνοι, 10 πικρή ψυχή, που όσο βυθάς, τόσο η ντρο­πή στο­μώ­νει! Ω δίχως δάκρυ κλά­η­μα­τα και δίχως βόγκο αγκού­σα! Για της ζωής την ξαγο­ρά τί να δεχτώ μπορούσα!
Δεν το ’ξερα τόσο πολ­λοί κι αργοί οι θανά­τοι να ’ναι!

Οι πεθα­μέ­νοι απο­βρα­δίς για νέα θανή ξυπνά­νε! 15 Δεν είναι οι πόνοι, που πονώ, κι η πεί­να, που με κόβει, εσάς φοβά­μαι, της νυχτός μεγα­λω­μέ­νοι φόβοι! Ώς με το νώμο ξύλια­σε το χέρι, που σε σφίγ­γει, παι­δά­κι μου, με τ’ ανοι­χτό, καθώς που­λιού, λαρύγ­γι. Και συ σιω­πάς μες στην κοι­λιά, σπό­ρε, που όλο σκιρ­τού­σες. 20 Ω δίχως δάκρυ κλά­η­μα­τα και δίχως βόγκο αγκούσες! 

2_II Φτε­ρού­γας άξαφ­νης συρ­μέ­νε αθέ­ρα στο κορ­μί μου, ερω­τι­κό ανα­τρί­χια­σμα, ποιός σ’ έχει στεί­λει; Κοί­μου, πικρή ψυχή, σαν άλλο­τες, και στ’ όνει­ρό σου ιδές τα τα περα­σμέ­να στην παλιά, καλο­συ­νά­τη ζέστα! 25 Κρε­βά­τι εσύ, όπου γνώ­ρι­σα το μέγα σκίρ­τη­μα, άξο της Άγιας Τρά­πε­ζας μικρή αδερ­φή να σε φωνά­ξω· πάτω­μα με νωπό φου­σκί και μ’ άχε­ρα στρω­μέ­νο, προ­ση­λια­κό παρά­θυ­ρο με τζά­μι ραγι­σμέ­νο· στο παρα­γώ­νι κρε­μα­στή φασκο­μη­λιά απ’ το δάσο  κι έτοι­μη ευω­δε­ρή φακή, για να την κατεβάσω. 

Και να σε βλέ­πω να γυρ­νάς, καλέ μου, απ’ το χωρά­φι, μπρο­στά σου βόδια κόκ­κι­να, πίσω ουρα­νός χρυ­σά­φι. Στη σιδε­ρήν αγκά­λη σου, γεμά­τη νότια κρύα, να γεύ­ο­μαι σκλά­βα πιστή την άγια ελευτερία. 

47 χρό­νια από τον θάνα­το του ο επα­να­στά­της κομ­μου­νι­στής Κώστας Βάρ­να­λης μας άφη­σε άσβε­στο το φως που πάντα καίει…

3 Κι όπως χορεύ­εις αψη­λά στα μπρά­τσα σου τ’ αγό­ρι να βλέ­πε­σαι περή­φα­νος στο γελα­στό του θώρι. Ούτε περ­σό­τε­ρη χαρά κι ούτε πιο λίγον πόνο, άλλο δεν ελα­χτά­ρη­σα, φωλιά μου, εσέ­να μόνο. Άκου τον ξάστε­ρο ουρα­νό, πώς οι καμπά­νες σειού­νε. 40 Όπου καρ­διά, χαρ­μό­συ­νες λαχτά­ρες απα­ντού­νε. Ανά­στασ’ είναι σήμε­ρα. Παι­διά, γυναί­κες, γέροι κόκ­κι­νο αβγό στην τσέ­πη τους, χρυ­σό κερί στο χέρι. Όσ’ άστρα ’ναι στον ουρα­νό, τόσα στον κάμπο κρί­να. Όλ’ έχου­νε στην καθα­ρή ψυχήν Απρί­λη μήνα. 45 Της εκκλη­σιάς φου­ντώ­σα­νε δάφ­νη πολ­λήν οι στύ­λοι. Ειρή­νη! ειρή­νη! φιλη­θεί­τε οχτροί μαζί και φίλοι. 

.….….….….….….….……
Στον ουρα­νό σου κρού­σταλ­λο, με ποιό­νε να ’σαι, Θε μου; Ο σκο­τω­μέ­νος σε πονά, ο φονιάς σ’ ευφραί­νει; Πε μου!

Κώστα Βάρ­να­λη: Η αλη­θι­νή Ελλάδα