Στον τόπο του δυστυχήματος δεσπόζει από το περασμένο Σάββατο η τοιχογραφία που έγινε από το Εργατικό Κέντρο Λάρισας σε συνεργασία με το Εικαστικό Επιμελητήριο Ελλάδας.
Το έργο αποτυπώθηκε από ομάδα τοπικών καλλιτεχνών που αποτελούνταν από τους Εύα Βασδέκη, Νίκος Γούλιο, Κίμωνα Διαμαντή, Μαρία — Ελένη Θαλασσινού, Θανάση Καραμπάλιο, Στράτο Μπόμπολο.
Ο Θανάσης Καραμπάλιος, που έκανε και το σχέδιο, μας λέει: «Οταν πήγα πριν από έναν μήνα στο μέρος που έγινε το δυστύχημα ήταν μια μέρα συννεφιασμένη και πήγαινε να βρέξει. Το μέρος είχε φωτογραφίες ξεθωριασμένες, έβλεπες τριγύρω τα σημάδια από τις πλημμύρες. Σου έδινε την αίσθηση του στοιχειωμένου. Το έχουν αυτό τα Τέμπη: Τα παιδιά από το Μακρυχώρι, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, τα άλλα λιγότερο γνωστά ατυχήματα που τα εικονοστάσια μας υπενθυμίζουν. Και τώρα στο ίδιο μέρος 57 άνθρωποι, νέοι στην πλειοψηφία τους, δολοφονήθηκαν. Θα μπορούσε να πει κάποιος το μέρος είναι καταραμένο… Ομως είναι έτσι; Το κοινό στοιχείο σε όλα τα ατυχήματα ήταν ένα. Δεν πάρθηκαν τα σωστά μέτρα ασφαλείας. Γιατί τα μέτρα αυτά “κοστίζουν”. Το θέμα είναι να μειωθεί το κόστος για να βγάλουμε ακόμα πιο πολλά κέρδη. Ετσι κατέληξα στο προσχέδιο που συλλογικά το συζητήσαμε και φτιάξαμε. Δεν ήθελα καμία σύγκρουση τρένων να απεικονιστεί. Φτιάξαμε 57 φιγούρες που μοιάζουν με πνεύματα, που περιμένουν δικαιοσύνη και ανάμεσά τους ένα τρένο να τρέχει προς το μέλλον αδιαφορώντας για τα πάντα εκτός από το κέρδος».
Η Εύα Βασδέκη προσθέτει: «Παρατηρώντας στο τέλος την τοιχογραφία, πρόσεξα ότι τα πρόσωπα έχουν πάρει την έκφραση της απορίας, το “γιατί;” και την έκφραση της θλίψης, τόσο νέοι και τόσο άδικα! Τα χρώματα δεν είναι τυχαία. Το σκούρο γκρι σαν καμμένη γη, το κόκκινο που συμβολίζει τη ζωντανή πληγή και το άσπρο, το χρώμα της αθωότητας και της αγνότητας».
Η Μαρία — Ελένη Θαλασσινού λέει για τη συμμετοχή της στην προσπάθεια: «Η Τέχνη γεννήθηκε για να αποτυπώνει τους αγώνες για τη ζωή, δεν έχει ανάγκη το κέρδος, γίνεται ένα με τον πόνο, την οργή, την αναζήτηση, την αλλαγή, τη δικαίωση. Δικαίωση για το έγκλημα στα Τέμπη. Γροθιά στο στομάχι των ισχυρών».
Αντίστοιχα ο Στράτος Μπόμπολος προσθέτει: «Χρέος μας ως κοινωνία είναι να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη τους με όποιο μέσο, τρόπο ή κόστος χρειαστεί».
Πηγή: 902.gr
