Με αφορμή μία έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ για τα 100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν (Μέρος 3ο) — Του Αλέκου Χατζηκώστα

Συνε­χί­ζο­ντας  για τρί­τη φορά την ενα­σχό­λη­σή μας με το αφιέ­ρω­μα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (βγή­κε μία βδο­μά­δα μετά τη δια­κή­ρυ­ξη της Κ.Ε του ΚΚΕ) με τίτλο : «Βλα­ντι­μίρ Ιλιτς Λένιν. 100 χρό­νια από τον θάνα­τό του» θα στα­θού­με σε ένα άρθρο με τίτλο «Ο ΛΕΝΙΝ, οι μπολ­σε­βί­κοι, η εξου­σία» του Α. Παπ­πά. Στο συγκε­κρι­μέ­νο άρθρο ανα­πα­ρά­γο­νται ξεκά­θα­ρα αντι­κομ­μου­νι­στι­κές αλλά και χιλιο­α­πα­ντη­μέ­νες από­ψεις σχε­τι­κά με το χαρα­κτή­ρα της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης, το ρόλο των μπολ­σε­βί­κων, αλλά και για τον ίδιο τον ΛΕΝΙΝ.

Ας γίνου­με πιο συγκεκριμένοι:

1.Αναπαράγει το παρα­μύ­θι- έστω και έμμε­σα- ότι ο ΛΕΝΙΝ εξυ­πη­ρε­τού­σε τα γερ­μα­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα (ή ήταν και πρά­κτο­ρας;) και αυτό το στη­ρί­ζει δια­στρε­βλώ­νο­ντας και τον τρό­πο που επέ­στρε­ψε στην Πετρού­πο­λη με «το σφρα­γι­σμέ­νο τρέ­νο». Γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά «…Σχε­τι­κά σύντο­μα, το γερ­μα­νι­κό επι­τε­λείο θα δικαιω­νό­ταν για την πρω­το­βου­λία του, αφού η επι­κρά­τη­ση των Μπολ­σε­βί­κων του Λένιν θα οδη­γού­σε και σε έξο­δο της Ρωσί­ας από τον πόλε­μο…». Για την ιστο­ρία να σημειώ­σου­με ότι οι μπολ­σε­βί­κοι, από συνε­πείς ταξι­κές θέσεις, απο­κά­λυ­πταν στα­θε­ρά το περιε­χό­με­νο του πολέ­μου ως ιμπε­ρια­λι­στι­κού, για τα συμ­φέ­ρο­ντα δηλα­δή της αστι­κής τάξης, ζητού­σαν να απο­χω­ρή­σει η Ρωσία από τον πόλε­μο και πάλευαν, όπως και έγι­νε, για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας των καπι­τα­λι­στών ως το μόνο δρό­μο για να στα­μα­τή­σει η εργα­τι­κή τάξη να χύνει το αίμα της στα πεδία του πολέ­μου των ιμπεριαλιστών.

Η προ­κλη­τι­κή συκο­φα­ντία ότι ο Λένιν ήταν πλη­ρω­μέ­νος πρά­κτο­ρας της γερ­μα­νι­κής κυβέρ­νη­σης έχει τις ρίζες της όχι σε πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα αλλά στις ωμές στις συκο­φα­ντί­ες των αντι­πά­λων της Επα­νά­στα­σης το 1917. Μετά την πτώ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης μάλι­στα αυτός ο μύθος συνέ­χι­σε να καλ­λιερ­γεί­ται για να υπο­στή­ρι­ξη ότι δήθεν ήταν μια μυστι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση και όχι η υπο­στή­ρι­ξη των μαζών η αιτία έφε­ρε τους μπολ­σε­βί­κους στην εξου­σία. Και εδώ απλά να υπεν­θυ­μί­σου­με για παρά­δειγ­μα ότι το 1940 (!),εμφα­νί­στη­κε (τυχαία;) όλο γεγο­νός ξανά  σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Το γερ­μα­νι­κό χρυ­σό κλει­δί των μπολ­σε­βί­κων», που δημο­σιεύ­τη­κε στο Παρί­σι που εκδό­θη­κε από Ρώσους εξό­ρι­στους, που όλοι τους ήταν φανα­τι­κοί πολέ­μιοι του μπολσεβικισμού…

Εξάλ­λου, για το αν ο Λένιν και οι μπολ­σε­βί­κοι ήταν «πρά­κτο­ρες» των Γερ­μα­νών απο­δεί­χθη­κε περί­τρα­να στη συνέ­χεια όταν, πρω­το­στα­τώ­ντας στην επα­νά­στα­ση και παίρ­νο­ντας η εργα­τι­κή τάξη την εξου­σία, πάλε­ψαν ενιαία ενα­ντί­ον όλων των ιμπε­ρια­λι­στών εισβο­λέ­ων, Αγγλο­γάλ­λων και Γερ­μα­νών, Αμε­ρι­κα­νών κ.λπ., όταν στή­ρι­ξαν την επα­νά­στα­ση στην ίδια τη Γερμανία.

2. Ανα­πα­ρά­γει το γνω­στό παρα­μύ­θι ότι η επα­νά­στα­ση ήταν πρά­ξη λίγων και ουσια­στι­κά «πρα­ξι­κό­πη­μα». Γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά για την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση ότι «…ήταν έργο μερι­κών απο­φα­σι­σμέ­νων εργα­τών και στρα­τιω­τι­κών καθο­δη­γού­με­νων από τους Μπολ­σε­βί­κου. Ενδει­κτι­κό του ότι η τερά­στια πλειο­νό­τη­τα του ρωσι­κού λαού δεν συμ­με­τεί­χε σε αυτήν την δυνα­μι­κή ενέρ­γεια…». Εδώ σκό­πι­μα μπερ­δεύ­ει την επα­νά­στα­ση με τη εξέ­γερ­ση. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η εξέ­γερ­ση είναι μόνο ένα (σημα­ντι­κό) μέρος της επα­νά­στα­σης. Όμως καμία άρχου­σα τάξη δεν παρέ­δω­σε ποτέ την εξου­σία χωρίς σκλη­ρή μάχη. Όμως εδώ η αντί­στα­ση ήταν ελά­χι­στη. Η αστι­κή Προ­σω­ρι­νή Κυβέρ­νη­ση κατέρ­ρευ­σε, για­τί κανέ­νας δεν ήταν δια­τε­θει­μέ­νος να την υπε­ρα­σπι­στεί και οι μάζες με επι­κε­φα­λής του μπολ­σε­βί­κους είχαν αχρη­στεύ­σει κάθε της αντί­στα­ση. Η επα­νά­στα­ση δε θα μπο­ρού­σε ούτε να νική­σει, ούτε να εξα­πλω­θεί, αν ήταν έργο μιας ασή­μα­ντης μειο­ψη­φί­ας. Ειδι­κά αν λάβου­με υπό­ψη την ιμπε­ρια­λι­στι­κή εισβο­λή από 14 κρά­τη και την πολύ­πλευ­ρη στή­ρι­ξη της εγχώ­ριας αντε­πα­νά­στα­σης στον εμφύ­λιο που κρά­τη­σε 4 περί­που χρό­νια, που απέ­τυ­χαν λόγω της λαϊ­κής στή­ρι­ξης της επα­νά­στα­σης. Ουσια­στι­κά με τον τρό­πο αυτό θέλει να ακυ­ρώ­σει το γεγο­νός ότι η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση ήταν μια μεγά­λη, γνή­σια λαϊ­κή επα­νά­στα­ση, που έγι­νε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μέσα από τη δρά­ση εκα­τομ­μυ­ρί­ων εργα­τών και φτω­χών αγρο­τών σε ολό­κλη­ρη τη Ρωσία. Πρέ­πει κανείς να αγνο­εί πλή­ρως τα ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα για να «ξεχνά­ει» την ορμη­τι­κή είσο­δο της πλειο­ψη­φί­ας της εργα­τι­κής τάξης, που ως τότε βρι­σκό­ταν υπό την πιο βάναυ­ση κατα­πί­ε­ση, στον πολι­τι­κό αγώ­να και την πρω­το­φα­νή λαϊ­κή επα­να­στα­τι­κή αυτε­νέρ­γεια που εκδη­λώ­θη­κε. Και κάτι ακό­μη. Κανέ­να πρα­ξι­κό­πη­μα δεν εκπλή­ρω­σε ποτέ αυτό που εκπλή­ρω­σαν όλες οι επα­να­στά­σεις στην Ιστο­ρία, και της Οκτω­βρια­νής περι­λαμ­βα­νο­μέ­νης: Την αλλα­γή τάξης στην εξου­σία. Αυτό δηλα­δή που ξορ­κί­ζουν οι απο­λο­γη­τές του καπιταλισμού.

3. Ο αρθρο­γρά­φος ασχο­λεί­ται με στό­χο την ωμή δια­στρέ­βλω­ση με την ουσία του «μπολ­σε­βι­κι­σμού» και τ’ απο­τε­λέ­σμα­τα της εφαρ­μο­γής της κοσμο­θε­ω­ρί­ας του στη πρά­ξη. Γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «…ο μπολ­σε­βι­κι­σμός υπήρ­ξε εκβλά­στη­ση μιας παρά φύσιν, εκτρω­μα­τι­κής θα έλε­γε κανείς, σύζευ­ξης του πιο ακραί­ου και αυθαί­ρε­του ντε­τερ­μι­νι­σμού με τον πιο ακραίο βολο­ντα­ρι­σμό, αφού εγγυ­ή­τρια αυτής της πορεί­ας προς τον σοσια­λι­σμό αυτο­α­να­γο­ρεύ­ε­ται μια ομά­δα απο­φα­σι­σμέ­νων «επαγ­γελ­μα­τιών επα­να­στα­τών» η οποία δρα στο όνο­μα της εργα­τι­κής τάξης…». Η ζωή απέ­δει­ξε ότι οι μπολ­σε­βί­κοι με επι­κε­φα­λής τον ΛΕΝΙΝ κάνο­ντας «συγκε­κρι­μέ­νη ανά­λυ­ση, της συγκε­κρι­μέ­νης κατά­στα­σης», «έσπα­σαν τον πάγο», άνοι­ξαν τον δρό­μο στην πορεία που απο­τέ­λε­σε την έμπρα­κτη από­δει­ξη ότι η εργα­τι­κή τάξη και ο λαός έχουν τη δύνα­μη να σηκώ­σουν το ανά­στη­μά τους, να οργα­νώ­σουν την αντε­πί­θε­σή τους απέ­να­ντι στον πραγ­μα­τι­κό τους αντί­πα­λο, την αστι­κή τάξη, το κρά­τος και το πολι­τι­κό της σύστη­μα. Με πυξί­δα τις λενι­νι­στι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες οι μπολ­σε­βί­κοι, δεί­χνο­ντας στα­θε­ρή προ­σή­λω­ση στη μαζι­κή επα­να­στα­τι­κή δρά­ση του λαού, στα όργα­να της πάλης που ανέ­δει­ξαν οι ίδιοι οι εξε­γερ­μέ­νοι εργά­τες και στρα­τιώ­τες, κατά­φε­ραν να καθο­δη­γή­σουν και όχι να καθο­δη­γη­θούν από τα γεγο­νό­τα. Μπό­ρε­σαν να πλοη­γη­θούν μέσα σε συν­θή­κες οξυ­μέ­νης ταξι­κής και πολι­τι­κής πάλης, σφυ­ρη­λα­τώ­ντας στε­νούς δεσμούς με τις εργα­τι­κές — λαϊ­κές. Η νικη­φό­ρα κατά­λη­ξη της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης επι­βε­βαί­ω­σε τη στρα­τη­γι­κή της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης, καθώς και μια σει­ρά αρχές και νομο­τέ­λειες που συν­δέ­ο­νται με την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού. Το μπολ­σε­βί­κι­κο κόμ­μα, οπλι­σμέ­νο με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, ασυμ­βί­βα­στο μαχη­τι­κό πνεύ­μα και τη σπά­νια θεω­ρη­τι­κή και πολι­τι­κή διο­ρα­τι­κό­τη­τα που διέ­κρι­νε τον Λένιν, κατά­φε­ρε, μέσα σε εξαι­ρε­τι­κά αντί­ξο­ες συν­θή­κες και με τον υπό­λοι­πο καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο να παλεύ­ει ποι­κι­λό­μορ­φα για την ανα­τρο­πή της νεα­ρής σοβιε­τι­κής εξου­σί­ας, να δια­μορ­φώ­σει τους όρους εδραί­ω­σης της νίκης της επα­νά­στα­σης και να ανοί­ξει τον δρό­μο για τη νέα οργά­νω­ση της κοι­νω­νί­ας. Το έργο και η επα­να­στα­τι­κή δρά­ση του Λένιν και των μπολ­σε­βί­κων συνε­χί­ζουν να φωτί­ζουν τον δρό­μο της πάλης των κομ­μου­νι­στών, τον δρό­μο της διε­ξό­δου για το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα στις σημε­ρι­νές συνθήκες.