«Τι ζητάς Αθα­να­σία στο μπαλ­κό­νι μου μπροστά/ δε μου δίνεις σημα­σία κι η καρ­διά μου πώς βαστά/ Σ’ αγα­πή­σα­νε στον κόσμο βασι­λιά­δες, ποιητές/ κι ένα κλω­να­ρά­κι δυό­σμο δεν τούς χάρι­σες ποτές/ Είσαι σκλη­ρή σαν του θανά­του τη γροθιά/ μα ήρθαν και­ροί που σε πιστέ­ψα­νε βαθιά/ Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς/ Ομορ­φο­νιά, που δεν … Συνε­χί­στε να δια­βά­ζε­τε το Νίκος Γκά­τσος: Του στί­χου του το … χρυ­σά­φι.