Ω Κύριε, εγώ ‘μαι που έσπα­σα σα μυρο­γιά­λι στα ιερά σου πόδια την καρ­διά μου, και τα ολό­ξαν­θα μακριά μαλ­λιά μου εγώ τ’ ανέ­μι­σα στις τρέ­μου­λες, σκυ­φτές των Απο­στό­λων κεφα­λές, σα φλά­μπου­ρο! Εγώ ‘μαι που όντας όλοι οι εδι­κοί μακριά­θε κοι­τώ­ντας το σταυ­ρό σε κλαί­γαν σκορ­πι­σμέ­νοι, στε­κό­μουν στο πλευ­ρό σου παρα­στά­της, κι όρθια στα χέρια μου … Συνε­χί­στε να δια­βά­ζε­τε το Πάσχα: «Μαγδα­λη­νή» Νίκου Καζαν­τζά­κη.