Παι­δί μου, το Περι­βό­λι μου που θα κλη­ρο­νο­μή­σεις, όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρα­τή­σεις. Σκά­ψε το ακό­μα πιο βαθιά και φρά­ξε το πιο στέ­ρεα και πλού­τι­σε τη χλώ­ρη του και πλά­τυ­νε τη γή του. Κι ακλά­δευ­το όπου μπλέ­κε­ται να το βερ­γο­λο­γή­σεις. Κι αν αγα­πάς τ’ ανθρώ­πι­να και όσα άρρω­στα δεν είναι, ρίξε αγια­σμό και ξόρ­κι­σε τα … Συνε­χί­στε να δια­βά­ζε­τε το Οι πατέ­ρες (Κωστή Παλα­μά).