Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι πατέρες (Κωστή Παλαμά)

Παι­δί μου,
το Περι­βό­λι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις
να μη το παρατήσεις.

Σκά­ψε το ακό­μα πιο βαθιά
και φρά­ξε το πιο στέρεα
και πλού­τι­σε τη χλώ­ρη του
και πλά­τυ­νε τη γή του.

Κι ακλά­δευ­το όπου μπλέκεται
να το βεργολογήσεις.
Κι αν αγα­πάς τ’ ανθρώπινα
και όσα άρρω­στα δεν είναι,

ρίξε αγια­σμό και ξόρκισε
τα ξωτι­κά να φύγουν.
Και τη ζωντά­νια σπεί­ρε του
μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργο­τό­μος, φυτευ­τής, διαφεντευτής.
Κι αν είναι κι έρθουν χρό­νια δίσεχτα,
πέσουν και­ροί οργισμένοι,
κι όσα που­λιά μισέ­ψου­νε σκιαγμένα,

κι όσα δέντρα για τίποτ’ άλλο δέ φελάν
παρά για μετερίζια,
μη φοβη­θείς το χαλασμό.
Φωτιά! Τσεκούρι!

Τρά­βα, ξεσπέρ­με­ψέ το,
χέρ­σω­σε το περι­βό­λι κόφ’ το,
και χτί­σε κάστρο απά­νω του
και ταμπου­ρώ­σου μέσα,

για πόλε­μο, για μάτωμα,
για την και­νού­για γένα,
π’ όλο την περιμένουμε,
κι όλο κινά­ει για να ‘ρθει,

κι όλο συντρί­μι χάνεται
στο γύρι­σμα των κύκλων.
Φτά­νει μια Ιδέα να στο πει,
μια Ιδέα να στο προστάξει,

κορώ­να Ιδέα, Ιδέα Σπαθί,
που θα είν’ απά­νου απ’ όλα.

Κωστής Παλα­μάς

 

Η φωτο­γρα­φία είναι του Γιάν­νη Μπεχράκη

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο