Ένα από τα γεράκια της “ιθύνουσας τάξης” των ΗΠΑ, ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν πέθανε πριν λίγες ημέρες. Στις δηλώσεις του όλοι δημοκρατικοί και ρεπουμπλικάνοι (Ομπάμα, Κλίντον, Μπους κ.ά.) εξαίρουν το θάρρος, την ειλικρίνεια και τον πατριωτισμό του αποθανόντα. Όλοι τους βαθιά συγκινημένοι δήλωσαν πως ο αποδημήσας “τους έκανε καλύτερους ανθρώπους”. Δεν έχω κανένα λόγο να θεωρήσω ότι δεν το πιστεύουν. Εξάλλου και αυτοί “καλοί άνθρωποι” φαίνονται, και το απέδειξαν, “απελευθερώνοντας” τη Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη, το Ιράκ κ.ά. Αναρωτιέμαι όμως πως θα ασκήσει την ηγεμονία, ας πούμε η «αυτοκρατορία», όπως λένε τελευταία τον ιμπεριαλισμό, όταν η Αμερικανική πολιτική ελιτ αγνοεί επιδεικτικά, την εμπειρία των λαών του Βιετνάμ, του Ιράκ, της Λιβύης, της Ουκρανίας, της Βενεζουέλας, της Συρίας κ.ο.κ. που εκτέθηκαν στη “καλοσύνη” των ΗΠΑ και του γερουσιαστή Τζον Μακέιν (στη φωτογραφία ο Μακέιν τα λέει “χαλαρά” πίνοντας φραπέ με ηγέτες του ISIS); Θα πει κανείς και εσένα τι σε κόβει; Θα έχει δίκιο.
Παρ, όλα αυτά σκέφτηκα πως σε αυτές τις περιπτώσεις, αν προσκαλούμασταν στη κηδεία του γερουσιαστή (υποθετικά πάντα), θα έπρεπε με βάση το έθιμο, να έχουμε κάτι να πούμε (έστω και από μέσα μας). Διαβάζοντας μάλιστα τις δηλώσεις των τριών προέδρων των ΗΠΑ για τον αποθανόντα, βρήκα να ταιριάζει, λιγότερο ή περισσότερο, για τη περίπτωση ο Λαυρέντης, από το ποίημα Επιτύμβιον, του Μανώλη Αναγνωστάκη:
“Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος”
(Αλίευμα από τη σελίδα του Θανάση Αλεξίου στο facabook)
