Γράφει η Φαίδρα Ζαμπαθά – Παγουλάτου //
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ IΣΤΟΡΙΕΣ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Σήμερα δεν θα παρουσιάσουμε έναν δημιουργό Ποιητή ή Πεζογράφο, αλλά έχουμε μια Συλλογική δουλειά Οκτώ Λογοτεχνών που είδε το φως της δημοσιότητας πριν λίγο καιρό με τίτλο «ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ».
Πρόκειται για κείμενα Λογοτεχνών , που άλλοι ανήκουν στον Ποιητικό χώρο, άλλοι στον Πεζό και μόνο μία συνάδελφος
είναι ήδη δόκιμος πεζογράφος με εύσημα στην Πεζογραφία και άξιο έργο στην Ελληνική Γραμματεία, και αναφέρομαι στην Ντίνα Δούκα . Θα μου επιτρέψετε να σας τους συστήσω έστω κι αν τους γνωρίζετε. Είναι η Κων/να Δούκα, η Λιλιάνα Δρίτσα, ο Αντώνης Κομίνης, η Βασιλική Κουβελά, η Νέλλη Λαγάκου, ο Χάρης Μελιτάς, ο Αλέκος Πούλος και η Ελένη Κοντόζογλου-Συκά.
Προσωπικά χαιρετίζω αυτή την ομαδική προσπάθεια, η οποία μπορεί να φαίνεται απλή ωστόσο το γεγονός και μόνο ότι Συνάδελφοι συμφώνησαν να ακολουθήσουν και να περπατήσουν μαζί στον ίδιο δρόμο κατά την προσωπική μου γνώμη το θεωρώ πολύ σημαντικό.
Οι Ποιητές που μας έδωσαν δείγματα πεζού λόγου δικαίωσαν αυτούς που λένε ότι, όταν οι Ποιητές αποφασίζουν να γράψουν πεζό λόγο συχνά ξεπερνούν τους ήδη καταξιωμένους στο είδος της πεζογραφίας.
Γιατί τάχα αναρωτήθηκα; όπως φαντάζομαι θ αναρωτηθείτε κι εσείς. Πιστεύω ότι ίσως είναι η λυρική τους πένα, ίσως η αφαίρεση που επωάζει η Ποίηση ή ακόμη η ιδιαίτερη ευαισθησία τους που τους πνίγει σαν χείμαρρος.
Εκείνο που δεν συναντάμε συχνά είναι το αντίθετο. Οι πεζογράφοι να γράψουν Ποίηση. Και όσοι το έκαναν πανηγύριζαν από χαρά.
Έχουμε λοιπόν ένα Βιβλίο σε στυλ Ανθολόγιου με «Παράξενες Ιστορίες» όπως οι 8 συγγραφείς μας το τιτλοφόρησαν .
Απεικονίζουν το χαρακτήρα του Δημιουργού καθώς και την ιδεολογική και φιλοσοφική του τοποθέτηση μέσα στο κοινωνικό «γίγνεσθαι». Η συγγραφή Διηγήματος έχει κάποιους κανόνες. Εκτός από τις περιγραφές, έχει πλοκή, έχει διάλογο κι ανάλυση χαρακτήρων. Μέσα στη συλλογή αυτή για την οποία μιλάμε βρίσκουμε αλλού λίγα κι αλλού περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία που αναφέραμε. Διακρίναμε αρκετό συναίσθημα κατάθεση ψυχής των ηρώων που επωμίζονται σχεδόν πάντα το βάρος της επιβίωσης μέσα σ έναν κόσμο συχνά σκληρό, αδιάφορο κι απάνθρωπο. Τίποτα το παράξενο, Όλοι γνωρίζουν πολύ καλά την ατμόσφαιρα, το κλίμα και το χωροχρόνο των πρωταγωνιστών κι εκείνων που αιωρούνται στους δεύτερους ρόλους. Κι εκεί πλέκεται ο καμβάς πότε μ εκπλήξεις, πότε με μοναξιά και στατική σημειολογία.
Σας πληροφορώ ότι δεν διάβασα ιδιαίτερες Ιστορίες και μάλιστα Παράξενες.
Είναι αφηγήματα ανθρώπινα, κοντινά μας που κινούνται είτε μέσα σε μια καθημερινότητα, είτε στο παρελθόν, σε μέρες θλιβερές αγώνων, φόβου, εκτελέσεων, Κατοχής με τον εχθρό μέσα στη χώρα μας , και σ ένα εμφύλιο όπου χάθηκε το αίμα νέων ανθρώπων που δεν θα πάψει ποτέ να μας πονάει. Όλα γραμμένα με ρεαλισμό και πόνο να σου αφήνουν μια πικρή γεύση στα χείλη και δύο δάκρυα να κυλάνε χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Η θεματική τους ποικίλει.
Συναντάμε Ιστορίες που προέρχονται από τα διάφορα επαγγέλματα των συγγραφέων κι έχουν επηρεάσει την πένα τους όπως είναι φυσικό. Υπάρχει νοσταλγία από τη σχολική ζωή και τις μαθητικές αίθουσες από τους εκπαιδευτικούς, διακρίνουμε σελίδες τραγικότητας, ηλικιακές διαφορές μεταξύ μάνας και γιου, άνισες νοοτροπίες ως προς την αντιμετώπιση της ζωής και του θανάτου, καθώς και σελίδες ταξιδιωτικής λογοτεχνίας με θαυμάσιες περιγραφές, λαγαρό λόγο και κάποια μεταφυσικά ευρήματα σε σκηνές συζητήσεων μεταξύ ζώων και ανθρώπων που καταλήγουν να κερδίσουν τον αναγνώστη μέσα από σημεία τρυφερότητας. Δεν λείπουν οι Ναυτικές Ιστορίες και στιγμιότυπα από τη ζωή στη Θάλασσα. Επίσης κείμενα με νεύρο, δωρικό λόγο με μικρές κοφτές φράσεις που και περιεκτικές είναι και σπινθηροβόλες με χιούμορ διανθισμένες ώστε ο αναγνώστης να χαίρεται την ανάγνωση τους ,και η πρωτότυπη τεχνική του συγγραφέα φωνάζει ότι προέρχεται από καθαρόαιμη ποιητική φλέβα. Και τέλος θα συναντήσουμε τα όμορφα χρόνια της παιδικής αθωότητας και της ανεμελιάς…
Είναι αλήθεια ότι είμαστε ένας λαός Παραμυθάδων και γιατί όχι. Ας γυρίσουμε πίσω να θυμηθούμε πως μας μεγάλωσαν τα όμορφα Παραμύθια των Παππούδων και των Γιαγιάδων που με τη φαντασία τους τα έχτιζαν όταν μας τα έλεγαν.
Επιτρέψτε μου πριν κλείσω να αναφερθώ στη μόνη καταξιωμένη πεζογράφο της λογοτεχνικής συντροφιάς , που μας έχει δώσει θαυμάσια δείγματα της δουλειάς της στον πεζό λόγο. Ωσάν μεγάλος τεχνίτης που χαράζει το μάρμαρο ή το ξύλο έτσι σμιλεύει κι εκείνη το λόγο της και ζωντανεύει την αφήγησή καθώς και τους ήρωες της. Σέβεται τους κανόνες και κινείται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Κι ενώ στο συγγραφικό της πλάνο το συναίσθημα ελέγχεται, ξαφνικά κάπου ξεσπάει κι εντυπωσιάζει τον αναγνώστη της.
Το κοινό ζητούμενο ωστόσο σε όλους είναι η δικαίωση και η διαμαρτυρία, ακόμη και η ρουτίνα μιας άχαρης και ουδέτερης ζωής,που όσο κι αν θέλουμε να την αλλάξουμε τα βήματα της παραμένουν ασταθή.
Όλοι όμως και οι οκτώ θα έλεγα ότι μας ανοίγουν την ψυχή τους και την καρδιά τους. Μας πιάνουν από το χέρι και μας περιφέρουν με αγάπη στον περίγυρό τους ο καθένας με την προσωπικότητα του και τη δική του ταυτότητα.
Τους εύχομαι να συνεχίσουν απ όποιο μετερίζι της Λογοτεχνίας κι αν επιλέξουν. Εγώ προσωπικά τους ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες κι ευχάριστες στιγμές που έζησα διαβάζοντάς τους.
