Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
Το 1946 είναι μια κρίσιμη χρονιά για τα σχέδια των εγχώριων αστών και των ξένων συμμάχων τους. Η τρομοκρατία βρίσκεται στο απόγειο. Ψηφίζονται μια σειρά από νόμοι, που καθιερώνουν τα έκτακτα στρατοδικεία και ωθούν στην εξαφάνιση των ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η επικυρίαρχος Αγγλία προσπαθεί να στήσει στα πόδια του το αστικό πολιτικό σύστημα με τις ψευτοεκλογές του Μάρτη του ’46 και το νόθο δημοψήφισμα του Σεπτέμβρη που επέτρεψε στον Γεώργιο τον Β΄ να επανακτήσει το θρόνο του.
Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσεται και η προσπάθεια να εξαγοραστούν υπέρ του καθεστώτος οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου – ιδιαίτερα οι πιο επιφανείς – ή τουλάχιστον να εξαναγκαστούν να το υποστηρίξουν. Ελάχιστοι, όμως, ήταν αυτοί που συνεργάστηκαν με το ξενόδουλο καθεστώς, τους οποίους το λαϊκό πνεύμα τους κατέστησε αθάνατους παραδίδοντάς τους στην περιφρόνηση των επόμενων γενεών. Τότε ήταν που το επίθετο Τσάτσος … αναβαθμίστηκε σε χαρακτηρισμό, όχι κολακευτικό για κείνον στον οποίο απευθυνόταν.
***
Πώς μας ήρθε; Μέρα που είναι, το επιβάλλει το σαν σήμερα…
