Ηταν 13/10/1985, όταν ο μεγάλος μας χαράκτης Τάσσος άφησε την τελευταία του πνοή αφήνοντας πίσω του ένα μεγαλειώδες εικαστικό έργο. Γνήσιος πατριώτης, πιστός στις αρχές, τους στόχους και τα ιδανικά του ΚΚΕ, ποτισμένος από την ελληνική παράδοση, αποτύπωσε το μόχθο των αγροτών, τον αγώνα των εργατών, το μεγάλο αντιφασιστικό και τον αντιδικτατορικό αγώνα του λαού μας, τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.
Ο Α. Τάσσος γεννήθηκε στη Μεσσηνία. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και μετά στο Παρίσι, τη Ρώμη και τη Φλωρεντία. Το 1930 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ. Μαθήτευσε ζωγραφική δίπλα στο Γιώργο Κωτσάκη και 16 ετών, το 1930, έγινε δεκτός στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Μαθήματα γλυπτικής παρακολούθησε στο εργαστήριο του Θωμά Θωμόπουλου και αργότερα του Γιάννη Κεφαλληνού. Το 1939, με την αποφοίτησή του, άρχισε να συνεργάζεται με το περιοδικό Νέα Εστία.
Ο αλβανικός πόλεμος βρήκε το δάσκαλό του, τον Γιώργο Κεφαλληνό και τους επίλεκτους μαθητές του, μπροστάρηδες στην ενίσχυση του πρώτου αντιφασιστικού αγώνα των Ελλήνων. Τα χρόνια 1940-1944 ο Α. Τάσσος πήρε μέρος σαν στέλεχος της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ. Η οργάνωση της αντίστασης, τον βρήκε πρώτο γραμματέα του ΕΑΜ Καλλιτεχνών. Οι πιο επίλεκτοι μαθητές του Κεφαλληνού πρωτοστάτησαν με τα έργα τους στην προπαγάνδιση της ΕΑΜικής Αντίστασης. Λ. Μαγγιώρου, Β. Κατράκη, Φ. Ζαχαρίου, Μ. Μακρής, Σπ. Βασιλείου, Γραμματόπουλος, Γουναρόπουλος, Κανέλλης, Αστεριάδης, Δαγκλής, Σικελιώτης, Μεγαλίδης και άλλοι ζωγράφοι και χαράκτες προπαγάνδισαν με τα έργα τους τον επικό απελευθερωτικό αγώνα.
Ξεχωριστή και πολύτιμη ήταν η προσφορά του Τάσσου στον παράνομο αντιστασιακό Τύπο. Το σημαντικότερο έντυπο του οργανωμένου αγώνα του ελληνικού λαού για τη λευτεριά του ήταν το «Λεύκωμα του ΕΛΑΣ – ΕΑΜ», που κυκλοφόρησε στις 25 Μάρτη 1943 με ξυλογραφίες των: Βάσως Κατράκη, Λουκίας Μαγγιώρου, Τάσσου Αλεβίζου και Γιώργου Βελισσαρίδη. Σημαντική ήταν η συμμετοχή του Τάσσου στα λευκώματα που κυκλοφόρησαν το 1945 («Για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά» και το «Θυσιαστήριο της λευτεριάς»). Παράλληλα με τη χαρακτική, ο Τάσσος υπηρέτησε με μεράκι την τέχνη του βιβλίου, ενώ για δώδεκα χρόνια ασχολήθηκε με το ελληνικό γραμματόσημο και ήταν ο πρώτος που του έδωσε πολυχρωμία.
Το 1948 άρχισε να συνεργάζεται με τον Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, συνεργασία της οποίας καρπός υπήρξε η εικονογράφηση βιβλίων του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Το 1955 ως το 1967 συνεργάστηκε με τα Ελληνικά Ταχυδρομεία στο σχεδιασμό γραμματοσήμων. Τα προηγούμενα χρόνια έγινε η πρώτη αναδρομική έκθεση έργων του οργανωμένη από την ομάδα “Στάθμη”, που την αποτελούσαν ο ίδιος και άλλοι αξιόλογοι καλλιτέχνες, και έλαβε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας και του Λουγκάνο. Το 1959 ανέλαβε τη διεύθυνση του τμήματος Γραφικών Τεχνών στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο, όπου δίδασκε ως το 1967. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας έζησε αυτοεξόριστος στο εξωτερικό. Το 1977 μετά την κατάρρευση της χούντας, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Υπήρξε επίσης μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης.
Παρά τις δυσκολίες και τις στερήσεις, ο Τάσσος πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη του μαζικού, προοδευτικού πολιτιστικού κινήματος και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του στρατευμένος στην υπόθεση της πάλης για μια νέα κοινωνία, δίκαιη, δημοκρατική και σοσιαλιστική.
(Η ανάρτηση στηρίχτηκε κυρίως σε κείμενα του Ριζοσπάστη)
Διαβάστε το παλαιότερο αφιέρωμα στον Τάσσο
