Σαν σήμερα 17 Ιανουαρίου 1860, στο Ταγκαρόγκ της Ρωσίας γεννιέται ο γιος ενός μπακάλη κι εγγονός ενός απελεύθερου δουλοπάροικου, ο Αντόν Παύλοβιτς Τσέχοφ, που έμελλε να γίνει εξαιρετικός γιατρός – θεράπων της φτωχής αγροτιάς, κορυφαίος και πολυγραφότατος πεζογράφος και το κυριότερο, ο μέγας ανανεωτής της ρώσικης και παγκόσμιας δραματουργίας.
Καλύτερα απ΄ όλους μιλά ο ίδιος για τον εαυτό του, σε ένα γράμμα του: Γράψτε ένα διήγημα για το πώς ένας νεαρός γιος δουλοπάροικου, πρώην μπακαλόπαιδο, ψάλτης, μαθητής γυμνασίου, φοιτητής που είχε διαπαιδαγωγηθεί να σκύβει τα κεφάλι στ’ αφεντικά του, , να φιλάει το χέρι του παπά, να υποτάσσεται στις ξένες προσταγές, να λέει ευχαριστώ για κάθε μπουκιά ψωμί. Γράψτε πώς ο νεαρός αυτός βγάζει από πάνω του σταλαματιά σταλαματιά το δούλο και πώς ξυπνώντας ένα ωραίο πρωινό, νιώθει πως δεν τρέχει στις φλέβες του αίμα δούλου, αλλά αίμα πραγματικού ανθρώπου».
Ο Τσέχοφ συνέχισε μας, κληροδότησε, μεταξύ άλλων, τις αριστουργηματικές δραματικές «κωμωδίες» του «Γλάρος», «Τρεις αδελφές», «Θείος Βάνιας» και «Βυσσινόκηπος», που προοιωνίστηκαν την κοσμογονία της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Η Ναντέζντα Κρούσκαγια, γυναίκα του Λένιν, έλεγε ότι από τα έργα ου Τσέχοφ οι επαναστάτες διδάχτηκαν να ξεχωρίζουν και να μισούν την ανοησία, την κενολογία, τη γραφειοκρατία κι έμαθαν να εκτιμούν την πίστη των απλών ανθρώπων, τα χαρίσματά τους, τη δράση τους, τον ηρρρωισμό τους και την επίμονη τάση τους προς το φωτεινό μέλλον.
Εξάλλου ο ίδιος ο Τσέχοφ έλεγε «Ολοι εμείς είμαστε ο λαός και ό,τι καλύτερο δημιουργούμε είναι έργο του λαού».
Ο Αντόν Τσέχοφ πέθανε την 1 Ιούλη 1904.
